Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να είσαι παιδί και να βλέπεις τους γονείς σου να φιλιούνται.
Ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει με γονείς που είναι αγαπημένοι, ερωτευμένοι και ουσιαστικά μαζί, δε γίνεται να μην είναι χαρούμενο, ειλικρινά, δε γίνεται. Εντάξει, θα μου πεις πως το παιδί που περιμένει το πρωινό του στην κουζίνα από τη μαμά και τον μπαμπά και ταυτόχρονα τους βλέπει αγκαλιά στον πάγκο να φιλιούνται, όσο το περιποιούνται, μπορεί να ξαφνιαστεί και να μην του αρέσει αυτό το θέαμα την πρώτη, ίσως και τις επόμενες φορές. Όμως οι γονείς που φιλιούνται με σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς το παιδί τους, πρώτον, κερδίζουν έδαφος μόνο και μόνο από αυτό, και στη συνέχεια, εάν εξηγήσουν στο παιδί ότι αυτή είναι μία απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά δύο ανθρώπων που τρέφουν συναισθήματα ο ένας προς τον άλλο, τότε τα πράγματα γίνονται και ξεκάθαρα και καλύτερα.
Δε σημαίνει ότι επειδή πλέον υπάρχει οικογένεια, παύουν οι γονείς να είναι και ζευγάρι, που επιθυμούν τα μέλη του να εξωτερικεύουν πώς νιώθουν. Μόνο ντροπή δεν είναι — και δεν πρέπει να είναι — να εκφράζονται δύο άνθρωποι είτε λεκτικά είτε σωματικά, ειδικά σε μια εποχή που φθίνει όλο και περισσότερο η εγγύτητα. Ένα παιδί το οποίο περιστοιχίζεται από αγάπη συνηθίζει σε αυτό και, όσο κι αν στην αρχή ξινίζει ή κάνει γκριμάτσες βλέποντας τους γονείς του να φιλιούνται, μαθαίνει να δείχνει και να λαμβάνει τρυφερότητα, να έχει καλύτερη σχέση με την έκθεση, να νιώθει άνετα με την εκδήλωση εγγύτητας και τελικά, να αντιλαμβάνεται την αγάπη όταν τη βλέπει, και να παίρνει παράδειγμα από αυτή. Έτσι, θα μεγαλώνει πλήρες και θα μαθαίνει σταδιακά, από μικρή ηλικία, ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να καταπιέζουν το πώς αισθάνονται. Έτσι, θα ενστερνιστεί τη συγκεκριμένη φιλοσοφία, ούτως ώστε να πορεύεται κι εκείνο έτσι στη δική του ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας είναι πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο να δημιουργούν δύο άνθρωποι μια πολύ όμορφη οικογένεια και να αποξενώνονται μεταξύ τους στην πορεία, είτε επειδή προϋπήρχε αυτό στη σχέση τους, είτε επειδή ξεκίνησε να συμβαίνει με τον ερχομό του παιδιού. Και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς και να δώσεις προσοχή.
Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζει να ενισχύεται το στερεότυπο ότι ο γονιός δεν πρέπει να αναπτύσσει τρυφερές στιγμές μπροστά στο παιδί του; Ίσα ίσα, που αυτό μπορεί μελλοντικά και μακροπρόθεσμα να του κάνει κακό και να θεωρεί την αγάπη και τη στοργή ως κάτι άσχημο. Κρίμα δεν είναι;
Αξίζει να πλημμυρίσεις το παιδί σου με αγάπη και να του δείξεις πόσο υγιές και ασφαλές μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας. Εσύ, λοιπόν, αυτό το «ίου» του παιδιού θα πρέπει να προσπαθήσεις να το μετατρέψεις σε χαμόγελο που θα προκύπτει από την άνεσή του. και να του δείχνεις κάθε μέρα πόσο super είναι να μεγαλώνει σε ένα δεμένο περιβάλλον, στο οποίο η μαμά και ο μπαμπάς φιλιούνται— και στις χαρές και στις λύπες, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και, στο κάτω κάτω, καμιά φορά, εκεί που το βλέπεις να ενοχλείται το μικρό, άρπαξέ το και γέμισέ το φιλιά. Έτσι θα καταλάβει πώς νιώθετε κι εσείς οι δύο σαν γονείς, για εκείνο.
Η λέξη «αγάπη» είναι μια φαινομενικά πολύ απλή λέξη, που κρύβει όμως πολλά από πίσω της. Μόνο με αυτή, όμως, μπορείς να οδηγηθείς στην ευτυχία — και να οδηγήσεις και το παιδί σου μαζί. Να το βλέπεις να νιώθει χωρίς να φοβάται ή να ντρέπεται, να μοιράζει τα φιλιά και τις αγκαλιές του δίχως δισταγμό και να ξέρεις ότι αυτό είναι δικό σου δημιούργημα. Υπάρχει κάτι πιο τέλειο από αυτό;
Συμπέρασμα; Μπορεί οι απόψεις γενικά —ακόμα και των ερευνητών ή ψυχαναλυτών— να διίστανται, αλλά το motto ξεκάθαρα (και όχι πολύ αντικειμενικά) πρέπει να είναι: Φιλήστε άφοβα!
Συντάκτης: Διατσέντα Μαράτου
