Μερικές φορές, δε χρειάζονται εξωτικά σκηνικά ή εκρήξεις για να σε καθηλώσουν μπροστά από μια οθόνη. Χρειάζεσαι απλώς μια ιστορία που να σε πονέσει εκεί που δεν το περιμένεις. Και το Straw, η νέα ταινία του Tyler Perry στο Netflix, έκανε ακριβώς αυτό. Ήρθε αθόρυβα, και ξαφνικά έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Μέσα σε μόλις δύο μέρες από την πρεμιέρα της, εκτοξεύτηκε στις πρώτες θέσεις με πάνω από 25,3 εκατομμύρια θεάσεις. Και όλοι έχουν κάτι να πουν γι’ αυτή.
Τι είναι το Straw και γιατί έγινε τόσος χαμός;
Μια γυναίκα. Μια μητέρα. Ένας κόσμος που καταρρέει. Η Janiyah (υποδειγματική ερμηνεία από την Taraji P. Henson) παλεύει να κρατηθεί όρθια, ενώ γύρω της όλα γκρεμίζονται: η δουλειά της, το σπίτι της, η υγεία της κόρης της. Κι όμως, εκείνη συνεχίζει. Ή έτσι νομίζουμε. Η ταινία ξεκινά σαν κοινωνικό δράμα, μετατρέπεται σε θρίλερ και τελικά καταλήγει σε μια από τις πιο ψυχολογικά συγκλονιστικές ανατροπές που είδαμε τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σε μια εποχή όπου οι θεατές αναζητούν ιστορίες που τους αγγίζουν πραγματικά, το Straw έκανε αυτό που πολλές ταινίες δεν τολμούν: μίλησε για την ψυχική υγεία, τη μοναξιά, τη φτώχεια, τον αποκλεισμό στην υγεία, την απελπισία, χωρίς περιττά στολίδια. Και το έκανε με τρόπο ωμό, ρεαλιστικό και βαθιά ανθρώπινο. Πόσες φορές άραγε έχουμε νιώσει ότι η ζωή μάς πιέζει, μέχρι να σπάσουμε; Η Janiyah είναι ο καθένας από εμάς. Η επιβίωσή της γίνεται καθρέφτης της δικής μας αντοχής.
Δεν είναι τυχαίο που τα social media μιλάνε για υποψηφιότητα σε βραβεία, καθώς η Henson δίνει μια ερμηνεία που νιώθεις στο στομάχι σου. Από ένα τρέμουλο στο χέρι μέχρι μια κραυγή που δεν ειπώθηκε ποτέ, σε κρατάει μαζί της σε κάθε σκηνή. Κι η μεγάλη ανατροπή στο τέλος είναι το απόλυτο σοκ ψυχής. Μια αλήθεια που κόβει την ανάσα και σε αναγκάζει να ξαναδείς όλη την ταινία από την αρχή με άλλα μάτια. Για εμένα προσωπικά, το Straw δεν είναι μόνο ταινία, είναι κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο. Για την Αμερική, για την Ευρώπη, για τον κόσμο ολόκληρο. Μιλάει για το πόσο εύκολο είναι να περάσεις απαρατήρητος όταν χάνεις τα πάντα. Και πώς, τελικά, σε μια κοινωνία που ζητά συνεχώς να “παραμένεις δυνατός”, σου επιτρέπεται μερικές φορές και να λυγίσεις. Σε μια εποχή όπου όλοι φοράμε μάσκες αντοχής και υπομονής, το Straw μάς υπενθυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Ότι η ψυχή μας μπορεί να φθαρεί. Και ότι, καμιά φορά, η απελπισία μας βγάζει εκτός ορίων ηθικής γιατί κάπως πρέπει να επιβιώσουμε.
Δεν είναι η τέλεια ταινία κι αυτό είναι μέρος της γοητείας της. Είναι αληθινή, συγκλονιστική, ανεπιτήδευτη. Και ίσως, για πρώτη φορά μετά από καιρό, μια ταινία σε μια πλατφόρμα streaming, κατάφερε να μας ενώσει στο πιο εντυπωσιακά βαθύ συναίσθημα, τη συμπόνια. Σε προσκαλώ λοιπόν αν δεις την ταινιάρα αυτή -αν δεν το έχεις κάνει ήδη- γιατί to Straw, den είναι μια ακόμα ταινία, είναι εμπειρία!
Συντάκτης: Μιχάλης Δούκας
