Υπάρχουν κάποια ραντεβού που δεν τα κλείνεις στο ημερολόγιο, είναι ήδη χαραγμένα μέσα σου. Το χθεσινό βράδυ, ένα τέτοιο ραντεβού έγραψε ιστορία. Το reunion του «Στο Παρά 5» ξύπνησε μια γλυκιά νοσταλγία, μια επιστροφή που περιμέναμε χρόνια. Βλέποντας και πάλι την αχτύπητη αυτή ομάδα, ένιωσα εκείνο το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι –αυτό που νιώθεις όταν συναντάς έναν μεγάλο έρωτα μετά από καιρό. Μόνο που εδώ ο έρωτας ήταν πενταπλός. Και είχε το άρωμα των παιδικών μου χρόνων.
Είναι σχεδόν απίστευτο αν αναλογιστείς τον χρόνο που έχει περάσει. Το reunion έρχεται είκοσι χρόνια μετά. Αν φέτος έκλεισα τα 27, σημαίνει πως τότε, μπροστά στην οθόνη, ήμουν ένα παιδί μόλις 7 ετών. Τότε που η Ντάλια ήταν ο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο –όχι για τα πλούτη της, αλλά για εκείνη την αφοπλιστική αθωότητα που την έκανε να μοιάζει άτρωτη μέσα στην καλοσύνη της. Χθες, βλέποντάς τους και πάλι όλους μαζί, συνειδητοποιείς κάτι σπάνιο. Αυτή η σειρά δεν ανήκει στο παρελθόν. Έχει μεγαλώσει και έχει μπολιάσει σε ολόκληρες γενιές, δημιουργώντας έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Οι ατάκες τους έχουν χαραχτεί μέσα μας και ξεπετάγονται από το στόμα μας στην καθημερινότητά μας με την πρώτη ευκαιρία.
Ποιος μπορεί, άλλωστε, να αντισταθεί στην Αμαλία όταν περιγράφει στον Σπύρο πως αντιμετώπισε την συνάδελφό της Βιργινία η οποία δεν είναι σωστή συνάδελφος. Ή τη Θεοπούλα, που αν και μας χάρισε άπειρες ατάκες, ομολογώ πως η πιο επική είναι το «κόβεται το σεξ;» που κατάφερε να γίνει έως και ανεπίσημο remix του άσματος της Έλλης Κοκκίνου! Και φυσικά, να μη ξεχνάμε τη Ντάλια, που ακόμα και σήμερα, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν εκείνο το ψάρι βγαίνει και σε άλλα χρώματα… «φαγκρί, φαμπέζ, φαμώβ».
Η σειρά κατάφερε να νικήσει τον χρόνο, την αγάπη του κόσμου και να συστηθεί από την αρχή σε παιδιά που τότε δεν είχαν γεννηθεί. Έγινε το καταφύγιο που επιστρέφουμε ξανά και ξανά, με τις νέες γενιές να ανακαλύπτουν σήμερα και να λατρεύουν την ίδια σπίθα που μας καθήλωσε εμάς πριν δύο δεκαετίες. Μας έλειψαν οι περιπέτειες αυτής της παρέας. Οι μεταμφιέσεις τους, το μυστήριο που ξετυλιγόταν σε κάθε επεισόδιο και εκείνη η αίσθηση του κινδύνου που πάντα την αντιμετώπιζαν με έναν τρόπο σχεδόν “παιδικό”, αλλά απόλυτα ηρωικό. Μας έλειψε το να βρισκόμαστε μαζί τους στην καρδιά της δράσης, αναζητώντας την αλήθεια κόντρα σε όλους.
Και μπορεί η Ντάλια να ήταν η δική μου αδυναμία, όμως ο έρωτας παραμένει πενταπλός γιατί ο καθένας τους συμπλήρωνε κι ένα κομμάτι στο παζλ. Μας λείπει η Ζουμπουλία με την αυθεντικότητα και την απλότητά της. Μας λείπει ο Σπύρος, που έκανε την ιδιαιτερότητά του το πιο δυνατό του όπλο κόντρα σε όσους τον έβλεπαν ως μοναχικό και παράξενο. Μας λείπει ο Φώτης, ο αιώνιος έφηβος με την ατρόμητη εφευρετικότητά του. Και φυσικά η Αγγέλα, με τον αδιαπραγμάτευτο τσαμπουκά της.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως, παρά τα χρόνια που μεσολάβησαν, η σπίθα στα μάτια τους παρέμεινε αναλλοίωτη. Έμοιαζαν σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να βγήκαν μόλις από το ασανσέρ εκείνου του ξενοδοχείου, ένα παρεάκι πέντε τελείως διαφορετικών ανθρώπων έτοιμοι να λύσουν το επόμενο μυστήριο. Η οικειότητα που εξέπεμπαν ήταν η απόδειξη πως κάποιοι δεσμοί, όταν χτίζονται με αλήθεια, δεν ξεθωριάζουν ποτέ.
Βέβαια, οφείλω να είμαι ειλικρινής: δε με ενθουσίασαν όλες οι σκηνές που γυρίστηκαν γι’ αυτό το reunion. Ίσως πολλοί από εμάς να περιμέναμε ένα κανονικό, νέο επεισόδιο, όμως αυτό που είδαμε ήταν περισσότερο ένα συγκινητικό αφιέρωμα. Δε θα μπορούσε όμως να γίνει κι αλλιώς, καθώς υπήρχαν απώλειες αρκετά αισθητές. Η αγαπημένη γιαγιά Σόφη, η οικιακή βοηθός της Ντάλιας, Ρίτσα και Μάρθα, αλλά και ο αγαπημένος κακός που πλέον δεν είναι στη ζωή. Οι ηθοποιοί άνοιξαν τα χαρτιά τους, θυμήθηκαν στιγμές από τα γυρίσματα και μας διηγήθηκαν ιστορίες για όσα συνέβησαν πίσω από τις κάμερες. Αλλά ακόμα κι έτσι, αυτό το μοίρασμα μας άρεσε καθώς μας έφερε ακόμα πιο κοντά τους.
Φυσικά, το χιούμορ δε θα μπορούσε να λείπει. Για μένα, η πιο επική στιγμή ανήκει και πάλι στην αγαπημένη μου Ντάλια, μέσα από ένα απόσπασμα σκηνής του σήμερα, κατάφερε να μπερδέψει την έννοια του Ελλάδα 2.0 με σκορ ποδοσφαιρικού αγώνα, αναρωτώμενη με απόλυτη φυσικότητα, ποια ήταν η αντίπαλη ομάδα. Και σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνουμε μια ειδική μνεία στον Γιώργο Καπουτζίδη. Το ταλέντο του στη γραφή παραμένει αξεπέραστο, έχοντας αυτή τη μοναδική ικανότητα να παντρεύει την επικαιρότητα με το σουρεαλιστικό χιούμορ, θυμίζοντάς μας γιατί τον αγαπήσαμε τόσο.
Ίσως τελικά αυτό που μας λείπει σήμερα να μην είναι απλώς οι καλές ατάκες ή ένα δυνατό σενάριο. Σε έναν κόσμο που όλα γύρω μας τρέχουν και οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο αναλώσιμες, το να βλέπεις πέντε, τόσο μα τόσο διαφορετικούς, ανθρώπους να γίνονται “ένα” για το κοινό καλό, σου θυμίζει πως εκεί έξω υπάρχει η ελπίδα. Και ίσως γι’ αυτό, 20 χρόνια μετά, το ραντεβού αυτό μαζί τους να μας φαίνεται πιο αναγκαίο από ποτέ. Γιατί στο τέλος της ημέρας, όλοι ψάχνουμε μια παρέα να μας κάνει να γελάσουμε, να μας προστατέψει και να μας θυμίσει πως, ακόμα και «στο παρά πέντε» ο κόσμος μπορεί να σωθεί.
Για όλα αυτά, για τις αναμνήσεις που ξύπνησαν και για τη ζεστασιά που νιώσαμε ξανά, ένα πράγμα μένει να ειπωθεί.
Γιώργο μου, εμείς σε ευχαριστούμε, όρθια!
Συντάκτης: Λαμπρινή Νταβέλη
