Έχεις συνηθίσει να μετράς τις διακοπές με check-in και λίστες. Ξενοδοχείο, αξιοθέατα, φωτογραφίες, ένα πρόγραμμα φορτωμένο με «πρέπει» και «μην ξεχάσεις να». Ξεκινάς να ξεκουραστείς και γυρίζεις πιο κουρασμένος, τρέχεις να τα δεις όλα, να προλάβεις τα ωράρια, να ζήσεις σε τρεις μέρες μια εμπειρία που θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί σε έναν μήνα και τελικά, τι σου μένει να θυμάσαι; Τίποτα παραπάνω από μια θολή εικόνα που πέρασε γρήγορα από μπροστά σου, χωρίς να προλάβεις να τη νιώσεις.
Κάπου εδώ μπαίνει το slow travel. Όχι σαν μόδα, αλλά σαν πρόταση ζωής, στην οποία δε σημαίνει ότι απλώς πρέπει να ταξιδεύεις αργά, αλλά έχει σημασία να ταξιδεύεις αλλιώς, να σταματάς να παρατηρείς, να συνδέεσαι με τον τόπο. Να του δίνεις χρόνο να σου φανερωθεί· δε φτάνεις για να «δεις», φτάνεις για να ζήσεις και τότε ζεις με τον ρυθμό του μέρους, όχι με το άγχος του ρολογιού σου.
Στο slow travel, αφήνεις πίσω σου τη βιασύνη που έχεις μάθει να κουβαλάς, δε χρειάζεται απαραίτητα να δεις πέντε πόλεις σε έξι μέρες, ούτε να φορτώσεις το πρόγραμμα με τόσα πράγματα που τελικά θα καταλήξεις να μην απολαύσεις τίποτα. Μένεις περισσότερο σ’ έναν τόπο, τον περπατάς, κάθεσαι στο ίδιο καφέ που ίσως σου άρεσε δυο και τρεις φορές χωρίς να βιάζεσαι να πας στο επόμενο, μαθαίνεις το όνομα του μπακάλη, του φούρναρη, της κυρίας που φτιάχνει γλυκό του κουταλιού. Δε σε νοιάζει να πας «στα καλύτερα», αντιθέτως σε νοιάζει να πας εκεί που σε οδηγεί το βλέμμα σου και η διάθεση της στιγμής.
Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι η αληθινή εμπειρία δεν είναι σε αυτά που όλοι φωτογραφίζουν, στο να ανανεώσεις απλώς τις ιστορίες και τις φωτογραφίες σου στο προφίλ σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι στην κουβέντα που άκουσες πίσω σου, στη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, στον ήχο της καμπάνας το απόγευμα, στο χαμόγελο ενός ανθρώπου που δε θα ξαναδείς. Είναι σε αυτά που δε γράφονται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, όπως επίσης είναι ακόμη και σε αυτά που θα θυμάσαι, όχι επειδή τα έγραψες στο πρόγραμμά σου, αλλά επειδή τα έζησες αβίαστα.
Το slow travel μειώνει το άγχος γιατί σου αφαιρεί την πίεση του να «προλάβεις», δεν είσαι τουρίστας σε αποστολή, είσαι ταξιδιώτης σε εξερεύνηση και η εξερεύνηση αυτή δεν αφορά μόνο τον τόπο αλλά αφορά και εσένα. Όταν μένεις λίγο παραπάνω σ’ ένα μέρος, αναγκάζεσαι να ησυχάσεις και να μείνεις χωρίς θόρυβο, να δεις τον εαυτό σου μέσα από έναν πιο ήρεμο καθρέφτη, δεν πνίγεσαι στις επιλογές, δε χάνεσαι σε αξιολογήσεις και βαθμολογίες, η μόνη ενέργεια η οποία κάνεις εσύ, είναι απλώς πως επιτρέπεις στο ταξίδι να σου μιλήσει, γιατί αυτό το οποίο, βρίσκεις είναι περισσότερη γαλήνη, περισσότερη ενσυναίσθηση, λιγότερη φλυαρία.
Αυτό το λιγότερο γίνεται περισσότερο, όταν εσύ δεν κυνηγάς να χωρέσεις πολλά, ξαφνικά βρίσκεις χώρο για ουσία, όπως να απόγευμα στο ίδιο παγκάκι, μια βόλτα χωρίς προορισμό, ένα πιάτο μαγειρεμένο στο σπιτικό εστιατόριο της γειτονιάς, γίνονται στιγμές πολύτιμες και ταυτόχρονα στιγμές που δε φωτογραφίζονται εύκολα, αλλά εγγράφονται βαθιά μέσα σου και κάπου εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως το ταξίδι δεν είναι κυνήγι εμπειριών, αλλά χρόνος και τόπος που μπαίνουν μέσα σου με φυσικό τρόπο.
Το slow travel δε χρειάζεται χρήματα, το μόνο που χρειάζεται είναι η πρόθεση. Μπορείς να το εφαρμόσεις ακόμα κι αν ταξιδεύεις κοντά, ακόμα κι αν πας στο ίδιο μέρος που πήγες πέρσι, η διαφορά τώρα θα είναι στον τρόπο που διαλέγεις να σταθείς εκεί, αντί να καταναλώνεις τον τόπο, τον αφήνεις να σε διδάξει και ναι, δεν είναι πάντα εύκολο να το πετύχεις, η βιασύνη είναι εθιστική, αλλά όσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφεθεί, τόσο περισσότερο θα νιώθεις ότι το ταξίδι δεν είναι ένα διάλειμμα, είναι μια εσωτερική εμπειρία.
Το ταξίδι αργά είναι και πιο βιώσιμο, όταν κινείσαι λιγότερο, μειώνεις το αποτύπωμά σου, όταν προτιμάς τοπικά καταλύματα, μικρά μαγαζιά, τοπικές μετακινήσεις, ενισχύεις τις κοινότητες που σε φιλοξενούν. Δεν αφήνεις απλώς χρήματα, αφήνεις σχέση και όταν επιστρέφεις, επιστρέφεις με λιγότερα σουβενίρ και περισσότερη μνήμη περισσότερα βιώματα όχι μόνο φωτογραφίες στη συλλογή σου και ποστ στα social μαζί με μία ατέλειωτη λίστα με όλα όσα έπρεπε να προλάβεις να κάνεις και να δεις.
Το slow travel είναι στάση ζωής που μπορεί να περάσει και στην καθημερινότητά σου, να μαθαίνεις να περπατάς πιο αργά, να βλέπεις πιο καθαρά, να μην κυνηγάς να ζήσεις τα πάντα αλλά να ζεις με επίγνωση αυτά που συμβαίνουν τώρα, είναι ένας τρόπος να λες, «είμαι εδώ» και να το εννοείς, να βρίσκεσαι στο παρόν, όχι για να το απαθανατίσεις, αλλά για να το καταλάβεις. Αν ξεκινήσεις μια φορά να ταξιδεύεις έτσι, δύσκολα θα επιστρέψεις στον παλιό τρόπο, γιατί θα καταλάβεις ότι όσο λιγότερα βάζεις στο πρόγραμμα, τόσο περισσότερα χωράνε στην ψυχή. Και αυτό το περισσότερο, δε χρειάζεται πλάνο, ούτε check list, χρειάζεται ένα βασικό πράγμα, μόνο εσένα, να έχεις χρόνο, να κοιτάς, να νιώθεις, να αφήνεσαι. Να ταξιδεύεις με το βλέμμα ανοιχτό και με την καρδιά σε εγρήγορση. Και να λες: «είμαι εδώ, ναι και αυτό μου φτάνει».
Το slow travel δεν είναι απλώς ένας τρόπος να ταξιδεύεις, δεν είναι απλά και μόνο μία ταξιδιωτική τάση, είναι ένας τρόπος να ζεις, όταν επιλέγεις να πας ταξίδι με αργούς ρυθμούς, επιλέγεις να νιώσεις περισσότερο, να δεις βαθύτερα, να ζήσεις ουσιαστικότερα. Και τελικά, αυτό που σου μένει δεν είναι το πόσα είδες, αλλά το πως ένιωσες εκεί που ήσουν.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
