Πόσες φορές έχουμε πει ή μας έχουν συμβουλέψει πως ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε κάποιους προτεραιότητα όταν για κείνους θα ήμαστε πάντα μια επιλογή; Όταν αγαπάμε, το να είναι προτεραιότητα στη ζωή μας είναι και το πιο προφανές. Αλλά τι συμβαίνει όταν μερικοί άνθρωποι δε θα το κάνουν για εμάς; Εκεί είναι που όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά και οι προσδοκίες που οδηγούν σε παρεξηγήσεις μας κάνουν τα νεύρα μας κουρέλια ενώ εξαντλούν και τα τελευταία αποθέματα υπομονής που διαθέτουμε. Ξέρουμε πως η αγάπη είναι περίεργη και αλλοπρόσαλλη και δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο. Για μερικούς, το να αγαπάμε σημαίνει πως δινόμαστε ολοκληρωτικά και ολόψυχα, νοιαζόμαστε, και το ιδανικότερο θα ήταν και οι άλλοι να νοιάζονται έτσι για μας. Στο μονόπλευρο είναι το πρόβλημα.
Κι επειδή όλο αυτό δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, και τα σημάδια έχουν αρχίσει και φαίνονται αλλά εμείς είμαστε τυφλοί, ας δούμε μερικά από αυτά για να μάθουμε αν δίνουμε σε κάποιους θέση προτεραιότητας, πιο υψηλή από αυτή που τους αξίζει στη ζωή μας:
Περιμένουν να δώσουμε, αλλά δεν επιστρέφουν ποτέ. Άτομα που είμαστε σε σχέση παίρνουν πάντα από μας και δε δίνουν τίποτα σε αντάλλαγμα. Πόσο εγωιστικό συναίσθημα. Μακριά. Δεν είμαστε προτεραιότητα.
Ο λόγος του δεν είναι ποτέ συμβόλαιο. Κι αυτό οφείλεται στην αναξιοπιστία του χαρακτήρα τους. Είναι επιπόλαιοι, ακυρώνουν τελευταία στιγμή ή, ακόμη χειρότερα, δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να ενημερώσουν ότι δε θα παραβρεθούν.
Είμαστε η λύση όταν δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν. Μπορεί να περνάει μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να επικοινωνήσουν, κι ενώ βλέπουμε τα ποσταρίσματα των εξόδων τους, όταν μας καλέσουν ξέρουμε πως γίνεται γιατί όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι. Οπότε γινόμαστε η λύση του “καλύτερα εμείς από το τίποτα”.
Δεν τους νοιάζουν τα συναισθήματά μας. Δε βρίσκουν τον λόγο να δράσουν με ενσυναίσθηση απέναντί μας, γιατί αυτό απαιτεί την κατανάλωση ενέργειας που απλώς δε θέλουν να διαθέσουν. Επομένως, γιατί να μπουν σε κόπο αφού δεν έχει σημασία τι νιώθουμε;
Δεν περνάμε καλά. Στις σχέσεις αγάπης και νοιαξίματος θα πρέπει να νιώθουμε καλά. Να θέλουμε να είμαστε με τους άλλους γιατί μας κάνουν χαρούμενους και ευτυχισμένους. Αν νιώθουμε πληγωμένοι, σαν να μας έχουν στραγγίξει κάθε σταγόνα ενέργειας και πως ο αρνητισμός τους έχει αγγίξει κόκκινες γραμμές, σίγουρα αυτές δεν είναι σχέσεις προτεραιότητας.
Η αγάπη είναι ρίσκο. Μπορεί να είναι ανταποδοτική, μπορεί και όχι. Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές όταν μας έρχεται η αγάπη, και δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό αν βρεθούμε στη θέση του ριγμένου για να φέρουμε τις ισορροπίες. Μπορεί να είναι μια σχέση μεταξύ εραστών, φίλων, αδερφών. Αλλά όταν η ζυγαριά του δούναι και λαβείν βαραίνει προς το πρώτο, δεν είναι δίκαιο. Το να φύγουμε μακριά κρύβει πόνο, αλλά είναι καλύτερο από το να υπομένουμε καθημερινά σε μονόπλευρες σχέσεις. Ίσως, τελικά, αυτή η περιβόητη ατάκα να φαίνεται τόσο πιασάρικη και διαδεδομένη, αλλά αν την κατανοήσουμε, να κάνει και τη διαφορά μεταξύ της ευτυχίας και της δυστυχίας στην υπόλοιπη ζωή μας.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
