Πόσο συχνά τσακώνεστε με τους συντρόφους σας; Πάρτε το χρόνο σας να σκεφτείτε. Αναρωτιέστε κι εσείς, όπως κι εγώ, αν η συχνότητα που έχουμε είναι λογική, μεγάλη ή μικρή; Έχετε κι εσείς φίλους που, όταν τους λέτε τον πόνο σας για τους τσακωμούς στη σχέση σας, εκείνοι με στόμφο σας απαντούν: «Αχ, τι κρίμα, εμείς δεν τσακωνόμαστε ποτέ». Δε λέτε τίποτα, αλλά συναντάτε τον/τη σύντροφό σας και ξανατσακώνεστε γιατί οι άλλοι δεν τσακώνονται. Βλέπετε, όλοι συγκρίνουμε τις σχέσεις μας. Τις περισσότερες φορές μόνο όταν μας βολεύει, αλλά αυτό είναι άλλου άρθρου ευαγγέλιο.
Υπάρχουν κι αυτοί που σκέφτονται πως ένα ζευγάρι που δεν τσακώνεται ποτέ είναι ένα τέλειο ζευγάρι και πως ένα ζευγάρι που τσακώνεται συνέχεια ζει στο απόλυτο χάος. Δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτό και το ορθό. Μάθαμε να ορίζουμε ως συναισθηματικό μέτρο τους καβγάδες, γιατί είναι κάτι χειροπιαστό. Εγώ έλεγα: «Πώς θα συνεχίσουμε αν μαλώνουμε είκοσι φορές την ημέρα;» (παραπάνω ήταν ενδεικτικά, μιλάω). Φτάνουμε στο σημείο να συγκρίνουμε, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως οι σχέσεις δεν είναι μαθηματικά προβλήματα και δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Είναι μοναδικές για τον καθένα από εμάς, είναι ακατάστατες, έντονα συναισθηματικές και, στην τελική, μοναδικές. Αφήνουμε προς το παρόν τους συναισθηματισμούς για να μιλήσουμε με αριθμούς.
Σε έρευνα – δημοσκόπηση που διεξήχθη από την YouGov στην Αμερική, ανάμεσα σε ενήλικα ζευγάρια με σοβαρές σχέσεις:
-Το 30% αυτών μαλώνει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.
-Το 28% μαλώνει μερικές φορές τον μήνα.
-Το 32% μαλώνει μερικές φορές τον χρόνο.
-Μόνο το 3% δήλωσε πως δε μαλώνει ποτέ (βαρετό, συμπληρώνω).
-Μέρος της δημοσκόπησης ήταν και η ερώτηση: «Για ποιο λόγο μαλώνουν περισσότερο τα ζευγάρια;»
-Το 39% γιατί δεν τους αρέσει όταν ανεβαίνουν οι τόνοι.
-Το 36% για τα χρήματα.
-Το 28% για το σ#ξ.
-Το 27% για τις δουλειές του σπιτιού.
-Το 23% για τις αποφάσεις ζωής που πρέπει να πάρουν.
Αναλύοντας τα στατιστικά, βλέπουμε πως ο κύριος λόγος τσακωμού δεν είναι ούτε το σεξ ούτε τα οικονομικά — είναι ο τόνος της φωνής μας. Ο τρόπος που θέλουμε να πούμε κάτι μπορεί να μοιάζει με κοφτερό μαχαίρι. Άρα, δεν είναι τόσο το θέμα, αλλά ο τρόπος που το καθοδηγεί. Τώρα βέβαια, αν σκεφτούμε πως μαλώνουμε όχι για το καθαυτό θέμα αλλά για τον τρόπο που συζητιέται, τότε είμαστε μάλλον φυσιολογικοί. Προσωπικά αναρωτιόμουν πολλές φορές αν θα καταφέρουμε να αντέξουμε με τον σύντροφό μου τρεις μέρες χωρίς καβγά. Οι ερευνητές και ειδικοί των σχέσεων, όμως, λένε πως αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι αν οι σύντροφοι εξακολουθούν να αισθάνονται κοντά ο ένας στον άλλον και είναι πρόθυμοι να ξεπεράσουν την ένταση. Βλέπω γύρω μου ζευγάρια να μαλώνουν και σε πέντε λεπτά να αγκαλιάζονται και να ζητούν συγγνώμη, κι εγώ να κρατάω μούτρα τρεις μέρες, χωρίς την τελευταία μέρα να θυμάμαι τον λόγο που το κάνω.
Μπορεί να νιώθουμε πως τσακωνόμαστε πολύ όταν:
-Οι διαφωνίες μας μοιάζουν με μάχες και όχι με φυσιολογικές συζητήσεις. Αν οι καβγάδες μας μοιάζουν με πόλεμο, ίσως τελικά να μην είναι πάθος αλλά συναισθηματική δυσλειτουργία.
-Διαφωνούμε στα ίδια θέματα αλλά χωρίς λύση. Κατά τους ειδικούς, αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «κυκλική σύγκρουση» — μια διαμάχη για την ίδια συζήτηση, χωρίς να αντιμετωπίζεται στο τέλος το αίτιο.
-Ζούμε υπ’ ατμόν για τον επόμενο καβγά. Το να ζούμε όμως σε μια σχέση που νιώθουμε πως περπατάμε σε τεντωμένο σκοινί δεν είναι αγάπη.
-Ένας νικάει και ένας τα παρατάει. Αυτό μόνο υγιής καβγάς δεν είναι. Οι καβγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι δεν πρέπει να έχουν νικητές και ηττημένους, αλλά αμοιβαία κατανόηση. Αν κάποιος υποχωρεί γιατί ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει για να σώσει την κατάσταση, θα είναι και ο ίδιος που θα φύγει για πάντα.
Προσωπικά, έπιανα τον εαυτό μου να αισθάνεται πως δεν παλεύει αρκετά για αυτή τη σχέση, σκεπτόμενη πως:
Καλύτερα να μη μιλάμε όταν κάτι μας ενοχλεί. Να λέμε «δεν είναι σημαντικό» ή, ακόμη χειρότερα, «δεν αξίζει τον κόπο να καβγαδίσω». Αξίζει και παραξίζει, γιατί αν δεν το κάνουμε, όλα αυτά θα μαζευτούν και θα γίνουν μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Προτιμούμε μια σχέση ήρεμη και μονότονη, παρά μια σχέση με έντονους καβγάδες αλλά εκρηκτική. Κι όμως, μέσα από μικρές συγκρούσεις οδηγούμαστε στην ανάπτυξη, στην οικειότητα και στην απόκτηση εμπιστοσύνης.
Φοβόμαστε να ταράξουμε τα νερά και σιωπούμε. Μέχρι που τα νερά γίνονται κύματα και μας πνίγει ο φόβος, ο θυμός και η εγκατάλειψη.
Τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Τι ωραία. Και το σώζουμε; Αν τα κρατάμε μέσα μας για να γλιτώσουμε τους καβγάδες, θα πεθάνουμε από αυτολύπηση.
Καθένας από εμάς τσακώνεται με διαφορετικό τρόπο. Οι συχνοί καβγάδες δεν είναι άσχημο σημάδι — οι άσχημοι είναι. Καταλήγουμε πως αυτό που έχει στο τέλος σημασία είναι ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε όλοι τους καβγάδες μας. Δεν θέλουμε καβγάδες άβολους, αλλά εποικοδομητικούς. Δε θέλουμε καβγάδες που να καταλήγουν σε ένταση και σιωπή, αλλά να στρεφόμαστε ο ένας στον άλλον και να χτίζουμε εμπιστοσύνη και οικειότητα. Να μάθουμε να ζητάμε «συγγνώμη» όταν πρέπει και όχι κατ’ ανάγκη.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό ψυχολόγο John Mordechai Gottman:
«Δεν είναι το αν τα ζευγάρια τσακώνονται που προβλέπει τη μακροπρόθεσμη επιτυχία, αλλά το αν κάνουν προσπάθειες επιδιόρθωσης και αν ανταποκρίνονται σε αυτές. Αυτές οι προσπάθειες σηματοδοτούν συναισθηματική ασφάλεια και δείχνουν ότι δίνετε προτεραιότητα στη σχέση έναντι του εγωισμού σας».
Κλείνοντας, κατάλαβα πως με τα χρόνια δεν υπάρχει απόλυτος αριθμός καβγάδων που να ορίζει την τέλεια σχέση. Η ουσία είναι πώς μας κάνουν να νιώθουμε αυτοί οι καβγάδες και πόσο ανθεκτικοί είμαστε απέναντι στη σχέση μας. Κάποιες φορές μπορεί να είναι και απαραίτητοι. Προσπαθούμε, μαθαίνουμε, ακούμε, δοκιμαζόμαστε, ζητάμε συγγνώμη. Στο τέλος, νικητές δεν βγαίνουν τα ζευγάρια που τσακώνονται λιγότερο, αλλά εκείνα που ξέρουν πώς να τσακώνονται με ενσυναίσθηση.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
