Ξέρεις κάτι; Δε χρειάζεται πάντα να κυνηγάς τους ανθρώπους που δε στάθηκαν πλάι σου!
Όποιος είχε ευκαιρίες και τις πέταξε, ας ζήσει με την επιλογή του. Εσύ δεν είσαι εδώ για να παρακαλάς, να επαιτείς προσοχή ή να πείσεις κάποιον για την αξία σου. Όποιος ήθελε, το έδειξε· και όποιος δεν το έδειξε, απλά δεν ήθελε αρκετά. Και αυτό κράτα το ως μάθημα, όχι βάρος.
Να θυμάσαι πως οι σχέσεις, κάθε είδους, δε χτίζονται με «ίσως» και «θα δούμε». Χτίζονται με καθαρές κινήσεις, με συνέπεια και με παρουσία. Με μπέσα, βρε παιδί μου, και με ένα «είμαι εδώ για σένα» που ξεκουφαίνει! Αν κάποιος είχε πολλές φορές την ευκαιρία να σταθεί δίπλα σου, να σε στηρίξει, να σε εκτιμήσει κι όμως διάλεξε την απουσία, τότε δεν έχασε μια ευκαιρία — έχασε εσένα. Και αυτό είναι πιο μεγάλο απ’ όσο νομίζει.
Εσύ, από την άλλη, δε χρειάζεται να κρατάς λογαριασμό. Δε χρειάζεται να σημειώνεις ποιος άργησε να καταλάβει, ποιος έφυγε, ποιος γύρισε, ποιος μπερδεύτηκε. Η ζωή σου δεν είναι τετράδιο με σβησίματα· δες τη σαν μια ευθεία γραμμή που προχωρά. Και σε αυτή τη γραμμή δε χωράει όποιος σε αντιμετωπίζει σαν προσωρινή λύση.
Δεν είσαι εφεδρικός παίκτης. Δεν είσαι τελευταία επιλογή. Είσαι άνθρωπος που αξίζει να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο — όπως και ο κάθε άνθρωπος άλλωστε.
Και εδώ εσύ θα μου πεις «ναι, αλλά πονάει». Θα σου πω το εξής: ναι, πονάει. Όμως ο πόνος είναι σημάδι ότι κάτι δεν πήγαινε σωστά. Είναι σαν το σώμα που σου δίνει σήμα όταν κάτι δε λειτουργεί καλά. Έτσι και οι σχέσεις. Αν κάποιος δε σε βλέπει, δε σε ακούει, δε σε υπολογίζει, τότε η απουσία του γίνεται μάθημα. Σκληρό, αλλά καθαρό. Και η αλήθεια είναι πάντα πιο χρήσιμη από μια κάλπικη σιγουριά που ταΐζεται από ανασφάλεια.
Δες το κι αλλιώς: όσοι σε έχασαν, το έκαναν μόνοι τους. Δεν έφταιξε το timing, δεν έφταιξε η τύχη, δεν έφταιξε η συγκυρία. Είχαν επιλογές, είχαν χώρο, είχαν χρόνο — και αντί να σε κρατήσουν, προτίμησαν να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα πόσο λίγο ήθελαν να προσπαθήσουν.
Μην τους δικαιολογείς. Μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις εκεί που η απάντηση είναι μπροστά σου: αν ήθελαν, θα το είχαν δείξει. Ο άνθρωπος, αγάπη μου, κινεί βουνά όταν επιθυμεί — μην το ξεχνάς αυτό!
Γι’ αυτό λοιπόν, κράτα το κεφάλι ψηλά και προχώρα μπροστά. Μη γυρνάς πίσω να δεις ποιος το μετάνιωσε, ποιος θυμήθηκε αργά, ποιος αποφάσισε να στείλει μήνυμα όταν εσύ ήδη προχώρησες. Δεν είναι δική σου ευθύνη να κουβαλάς τις δικές τους χαμένες ευκαιρίες. Δεν είναι δική σου αποστολή να τους σώσεις από τις επιλογές τους. Ο καθένας χτίζει τη ζωή του με τις αποφάσεις του· κι αν κάποιος διάλεξε να χάσει εσένα, αυτή η απώλεια είναι δική του και όχι δική σου.
Το πιο σημαντικό είναι να θυμάσαι την αξία σου. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη — και να μη δέχεσαι λιγότερα από όσα αξίζεις. Μη συμβιβάζεσαι με μισές παρουσίες, με ανθρώπους που θυμούνται να σε ψάξουν μόνο όταν βαριούνται ή μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή. Εσύ χρειάζεσαι ανθρώπους που σε βάζουν στην πρώτη θέση, που σε βλέπουν, που σε επιλέγουν κάθε μέρα. Αυτούς κράτα.
Όσο πιο καθαρά το εφαρμόζεις αυτό, τόσο περισσότερο γεμίζει η ζωή σου με ουσία. Δε σπαταλάς χρόνο, δε σπαταλάς ενέργεια, δεν αναλώνεσαι σε άδειες υποσχέσεις. Ανοίγεις χώρο για ό,τι πραγματικά αξίζει· και τότε θα δεις ότι αυτοί που πρέπει να είναι δίπλα σου δε χρειάζονται δέκα ευκαιρίες για να στο αποδείξουν. Χρειάζονται μόνο μία — και αυτήν δεν την αφήνουν να χαθεί.
Στην τελική, υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από την απουσία σου, για τον άνθρωπο που θεωρούσε δεδομένη και άνευ σημασίας την παρουσία σου;
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
