Εμπιστεύσου το ένστικτό σου και τον χρόνο. Το πρώτο σε προειδοποιεί και το δεύτερο τα αποκαλύπτει όλα. Κάποιες φορές δε χρειάζεται να έχεις αποδείξεις για να νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Δε χρειάζεται να ακούσεις τίποτα, να δεις κάτι ή να στο ψιθυρίσει κάποιος. Το νιώθεις, σαν τσίμπημα στο στομάχι, μια ανεξήγητη ανησυχία, μια αίσθηση που δε χωρά σε λογική εξήγηση. Αυτό είναι το ένστικτό σου και πίστεψέ το, σπάνια κάνει λάθος. Το ένστικτο είναι η πιο καθαρή μορφή σοφίας που κουβαλάς μέσα σου. Είναι εκείνο το μικρό, εσωτερικό “κάτι” που σε τραβάει ή σε απωθεί, από ανθρώπους, καταστάσεις χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί. Όταν το αγνοείς συνήθως το πληρώνεις. Όταν το ακούς, προστατεύεσαι. Μπορεί να μην έχει φωνή, δε φωνάζει, δε σε πιέζει αλλά σου ψιθυρίζει την αλήθεια και χρειάζεται θάρρος να την ακούσεις, ειδικά όταν δε σε συμφέρει!
Πόσες φορές ένιωσες ότι κάτι δε σου “κόλλαγε” και προτίμησες να το αγνοήσεις; Πόσες φορές είπες “ίσως υπερβάλλω” ή “ας μη βγάζω βιαστικά συμπεράσματα” και στο τέλος αποδείχθηκε ότι είχες δίκιο από την αρχή; Το ένστικτο δε χρειάζεται αποδείξεις γιατί βλέπει πέρα από αυτές. Βλέπει την ενέργεια πίσω από τις λέξεις, τη στάση πίσω από το χαμόγελο, την πρόθεση πίσω από τη συμπεριφορά. Είναι αυτό που ξέρεις χωρίς να γνωρίζεις ότι το ξέρεις ήδη!
Αλλά χρειάζεται και κάτι ακόμα: τον χρόνο. Γιατί ο χρόνος είναι εκείνος που φέρνει όλα τα κομμάτια στο φως. Μπορεί στην αρχή να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, να προσπαθείς να εξηγήσεις με λογική κάτι που μόνο η ψυχή σου έχει καταλάβει, όμως όσο περνούν οι μέρες, οι πράξεις των άλλων, οι συγκυρίες, οι αποκαλύψεις, έρχονται και επιβεβαιώνουν αυτό που είχες νιώσει. Ο χρόνος έχει έναν μαγικό τρόπο να ξεσκεπάζει ό,τι προσπαθεί να κρυφτεί. Όταν κάτι είναι αληθινό, ο χρόνος το δυναμώνει. Όταν κάτι είναι ψεύτικο, ο χρόνος το ξεφτίζει. Όταν μια σχέση είναι ουσιαστική, θα αντέξει τις αποστάσεις, τις παύσεις, τις δοκιμασίες. Όταν δεν είναι, θα διαλυθεί με το πρώτο εμπόδιο. Ο χρόνος δε χαρίζεται, απλώς αποκαλύπτει και ό,τι αντέχει σε αυτόν, αξίζει να το προσέξουμε λίγο παραπάνω.
Είμαστε όμως βιαστικοί και ανυπόμονοι τις περισσότερες φορές, ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθεις να περιμένεις χωρίς να πιέζεις, χωρίς να φοβάσαι. Να εμπιστεύεσαι ότι ό,τι είναι για σένα θα μείνει, και ό,τι δεν είναι θα φύγει. Δε χρειάζεται να ψάχνεις απαντήσεις με το ζόρι· θα έρθουν όταν πρέπει. Δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν· ο χρόνος θα το κάνει για σένα.
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να σταματήσεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου και να μην ζητάς από άλλους να επιβεβαιώσουν αυτό που ήδη ξέρεις μέσα σου. Να μην ψάχνεις εξηγήσεις εκεί που απλώς χρειάζεται να δεχτείς την αλήθεια. Η εσωτερική σου φωνή δεν είναι ποτέ εχθρός· είναι ο πιο πιστός σου σύμμαχος. Θα υπάρξουν στιγμές που θα μοιάζεις “ψυχρός” επειδή απομακρύνθηκες χωρίς εξηγήσεις, ή “αδιάφορος” επειδή δεν αντέδρασες.
Μα εσύ θα ξέρεις. Θα ξέρεις ότι κάποτε ένιωσες κάτι που δεν μπορούσες να αποδείξεις, και προτίμησες να το σεβαστείς και αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Αν δεν ακούσεις το ένστικτό σου, θα στο φωνάξει η εμπειρία. Αν δε σε πείσει η εμπειρία, θα σε πείσουν οι συνέπειες! Γι’ αυτό, όταν κάτι μέσα σου σού λέει “πρόσεξε”, μην το αγνοήσεις. Όταν κάτι σου λέει “προχώρησε”, μην το φοβηθείς και όταν κάτι τελειώνει, μην προσπαθήσεις να το κρατήσεις με το ζόρι. Εμπιστεύσου τη ροή. Ο χρόνος θα σου δείξει γιατί έπρεπε να γίνει έτσι. Άρα μάθε να ακούς!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
