Πόσες φορές έχεις καθίσει μόνος με τις σκέψεις σου, προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί κάποιος σε πλήγωσε; Η πρώτη σου αντίδραση είναι να πιστέψεις πως δε σε αγάπησε αρκετά, κι αυτό το σενάριο γεννά παράπονα, θυμό, ακόμα και αμφιβολίες για την αξία σου. Κι όμως, η αλήθεια μπορεί να είναι πολύ πιο βαθιά – και λιγότερο προσωπική απ’ όσο νομίζεις. Ίσως να μην έφταιγες ποτέ εσύ. Ίσως εκείνος να μην είχε μάθει να αγαπά ποτέ τον ίδιο του τον εαυτό.
Εάν ένας άνθρωπος δεν έχει χτίσει μια υγιή σχέση με τον εαυτό του, του είναι δύσκολο να αγαπήσει αληθινά. Αν δεν αποδέχεται ποιος είναι, αν δε σέβεται τις ανάγκες του, αν νιώθει συνεχώς πως δεν είναι «αρκετός», τότε δυσκολεύεται να δώσει στον άλλον αγάπη χωρίς όρους. Η αγάπη δεν είναι απλώς συναίσθημα· είναι τρόπος ζωής, είναι επιλογή που στηρίζεται στην αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση. Ένα ρητό αναφέρει «αγάπα πρώτα τον εαυτό σου, τη ζωή και έπειτα οποιονδήποτε άλλον» και η ουσία του είναι βαθιά και άκρως αληθινή. Ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να στέκεται με καλοσύνη απέναντι στον εαυτό του, συχνά μπαίνει σε σχέσεις ζητώντας από τον άλλον να καλύψει τα δικά του κενά. Εν ολίγοις, είσαι με έναν άνθρωπο και καλείσαι να αγαπάς για δύο επειδή εκείνος αδυνατεί.
Όταν κάποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του, η ανασφάλεια γίνεται συνοδοιπόρος του. Φοβάται την απόρριψη, ζηλεύει, συγκρίνεται συνεχώς, αμφισβητεί την αξία του και αυτή η εσωτερική καταιγίδα δε μένει κρυφή· ξεσπά πάνω στον άνθρωπο που έχει δίπλα του. Μπορεί να γίνει επικριτικός, ψυχρός, ακόμη και σκληρός, όχι επειδή δε νιώθει τίποτα, αλλά επειδή δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το ίδιο του το κενό. Όταν δε βλέπει αξία μέσα του, δεν μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει την αξία σε σένα. Κι έτσι πληγώνει, όχι από έλλειψη αγάπης προς εσένα, αλλά από αδυναμία αγάπης προς τον ίδιο.
Μπροστά σε τέτοια συμπεριφορά, πολλοί από εμάς πέφτουμε στην παγίδα να αμφισβητούμε τη δική μας αξία. Αναρωτιόμαστε τι δεν κάναμε σωστά, γιατί δεν ήμασταν αρκετοί, γιατί η αγάπη μας δεν έφτασε. Στην πραγματικότητα, όμως, η πληγή που δεχτήκαμε δεν ήταν αποτέλεσμα δικών μας ελλείψεων, αλλά το αποτέλεσμα της εσωτερικής πάλης του άλλου. Το ότι κάποιος δεν μπόρεσε να αγαπήσει δε σημαίνει ότι δεν άξιζες την αγάπη.
Ο τρόπος που μας φέρεται δεν είναι αντανάκλαση της δικής μας αξίας, αλλά καθρέφτισμα της δικής του εσωτερικής μάχης, ίσως και των τραυμάτων του. Αν το κατανοήσουμε αυτό, μπορούμε να απελευθερωθούμε από την ενοχή και να προχωρήσουμε πιο ελαφροί. Το ζητούμενο δεν είναι να σκληρύνουμε, αλλά να προστατέψουμε την καρδιά μας και να μην αφήσουμε την πληγή να μας κάνει να πάψουμε να αγαπάμε. Αλίμονό μας κιόλας αν, επειδή ο άλλος δεν έχει μάθει να αγαπάει, ξεχάσουμε εμείς πώς χαρίζεται η αγάπη!
Ξέρεις κάτι; Δε φταις εσύ που σε πλήγωσαν. Δεν ήταν επειδή δεν άξιζες, ούτε επειδή δεν είχες αρκετή αγάπη να δώσεις. Ήταν επειδή ο άλλος δεν είχε μάθει να αγαπάει τον ίδιο του τον εαυτό, κι αυτό όσο κι αν σε πονάει, δεν έχει να κάνει με σένα. Εσύ κράτα την καρδιά σου ανοιχτή και μάθε να αγαπάς πρώτα εσένα. Έτσι, όταν βρεθεί μπροστά σου ο σωστός άνθρωπος, θα μπορείς να δώσεις αγάπη χωρίς φόβο και να τη δεχτείς χωρίς αμφιβολίες.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
