Υπάρχουν και φίλοι που δεν σε συγκρίνουν με κανένα παλιό εαυτό σου

Οι φίλοι που ήρθαν λίγο αργότερα στη ζωή σου είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων. Δεν σε γνώρισαν στα “τότε”, στα μισά, στα μπερδεμένα, στα άγουρα. Σε γνώρισαν όταν ήδη κουβαλούσες ιστορία. Είχες ήδη διανύσει πορεία και διαμόρφωσες χαρακτήρα. Όταν είχες φάει τα μούτρα σου, είχες αλλάξει γνώμη για πράγματα, είχες χάσει ανθρώπους και είχες μάθει έστω και με το ζόρι ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι πια. Αυτοί οι φίλοι δεν έχουν αναμνήσεις από το πώς ήσουν “παλιά”. Δεν μπορούν να σου πουν «τότε ήσουν αλλιώς», ούτε να σε κρίνουν με βάση μια εκδοχή σου που δεν υπάρχει πια. Σε βλέπουν όπως είσαι τώρα και αυτό είναι τεράστια υπόθεση. Δεν σε συγκρίνουν με τον εαυτό σου στα είκοσι που με βεβαιότητα θα ήταν ένας άλλος χαρακτήρας. Δεν σου χρεώνουν επιλογές που έκανες από ανάγκη, άγνοια ή φόβο. Δεν περιμένουν να επιστρέψεις σε κάτι γνώριμο για να νιώσουν άνετα αλλά σε αποδέχονται ως έχεις, με τα όριά σου, τις σιωπές σου, την κούρασή σου και την αλήθεια σου και αυτό κάνει τη σχέση πιο καθαρή και δίχως νοσταλγία και προσδοκίες βασισμένες στο παρελθόν. Βλέπουν το παρών σου γuμνό δίχως μνήμες.

Οι φίλοι που ήρθαν αργότερα σε διάλεξαν συνειδητά. Δεν έτυχε να μεγαλώσετε μαζί, δεν σας έδεσε μια γειτονιά ή ένα σχολείο. Σας έφερε κοντά κάτι βαθύτερο, όπως κοινές αξίες, παρόμοιες πληγές, ίδιος τρόπος να βλέπετε τη ζωή. Και όταν σε διαλέγουν έτσι, δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν. Δεν έχουν ανάγκη να σε “διορθώσουν” για να χωρέσεις στο παρελθόν τους. Μαζί τους δεν χρειάζεται να απολογείσαι για το πώς εξελίχθηκες. Δεν σε κοιτάνε με εκείνο το βλέμμα που λέει «δεν είσαι πια όπως σε θυμάμαι», γιατί πολύ απλά δεν σε θυμούνται αλλιώς. Σε γνώρισαν σε αυτή τη φάση, με τις άμυνες σου σηκωμένες, με το φίλτρο σου πιο αυστηρό, με λιγότερη ανοχή στα ψέματα και στις μισές σχέσεις. Και ίσως γι’ αυτό η σύνδεση είναι πιο ειλικρινής. Δεν χρειάζεται να παίζεις ρόλους. Δεν χρειάζεται να κρατάς μια εικόνα ζωντανή από υποχρέωση. Μπορείς να πεις «δεν αντέχω», «δεν θέλω», «μέχρι εδώ» και δεν θα παρεξηγηθούν γιατί σε έμαθαν έτσι. Με τα όρια σου τα τωρινά.

Αυτοί οι φίλοι σε βλέπουν καθαρά και όχι μέσα από το φίλτρο του “πώς ήσουν”, αλλά του “ποιος είσαι”. Βλέπουν τη δύναμη που απέκτησες, αλλά και τις ρωγμές που δεν έκλεισαν ποτέ. Δεν προσπαθούν να σε πείσουν ότι όλα θα πάνε καλά. Απλώς κάθονται δίπλα σου όταν δεν πάνε. Δεν απαιτούν διαρκή παρουσία, ούτε αποδείξεις αγάπης. Ξέρουν ότι η ζωή πια δεν είναι άσπρο-μαύρο. Ότι έχει υποχρεώσεις, κούραση, αποστάσεις και δεν το παίρνουν προσωπικά. Δεν σε πιέζουν να είσαι όπως “παλιά” γιατί δεν έχουν αυτό το σημείο αναφοράς.

Οι φίλοι που ήρθαν αργότερα στη ζωή σου είναι εκείνοι που σε συναντούν στο τώρα και  το τώρα σου, είναι πάντα πιο αληθινό από το τότε. Είναι πιο δύσκολο, πιο γυμνό, αλλά και πιο ουσιαστικό. Μαζί τους δεν υπάρχει εξιδανίκευση. Υπάρχει μόνο επιλογή. Και ίσως τελικά αυτοί οι φίλοι να είναι οι πιο τίμιοι γιατί δεν αγαπούν μια ανάμνηση. Αγαπούν εσένα οπως είσαι τώρα. Και τώρα είσαι πιο κοντά στην αλήθεια σου και σε αυτό που επέλεξες να γίνεις! Το παρελθόν μπορεί να μας διαμορφώνει αλλά το παρόν μας ορίζει.