Ένα αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ανθρώπινης σχέσης είναι, αναμφισβήτητα, η διεκδίκηση. Είναι ο συνδετικός κρίκος που συνδέει την επιθυμία μας να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και να κατακτήσουμε τον χώρο μας στην καρδιά και στη ζωή του άλλου. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η διεκδίκηση ξεφεύγει από τα όρια του «fair play» – που αυτά δεν είναι άλλα από την ειλικρίνεια και την αγάπη – και μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι εγωισμού; Πώς ξεχωρίζουμε το ατόφιο ενδιαφέρον και νοιάξιμο από τον εγωκεντρισμό που, πολλές φορές, κρύβεται πίσω από τις λέξεις και αυτομάτως αλλάζει τις ενδόμυχες προθέσεις;
Όταν ένας άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά, η διεκδίκησή του βασίζεται σε ειλικρινείς προθέσεις και επιδιώκει μια ουσιαστική σύνδεση. Μακροπρόθεσμα και όχι στιγμιαία. Είναι υπομονετικός και το ενδιαφέρον του έχει συνέπεια, που – με πιο απλά λόγια – θα το λέγαμε «δε μας θυμάται όποτε του καπνίσει!». Ο άνθρωπος αυτός αναγνωρίζει τα όρια του άλλου, τα σέβεται και τα αποδέχεται. Κι αυτό είναι ένα ηχηρό δείγμα ενσυναίσθησης και προθυμίας να προσαρμοστεί στις ανάγκες του άλλου. Πώς αισθάνεται ο άλλος; Ανακουφισμένος ή πιεσμένος; Είναι απορίες που τον απασχολούν και αυτό είναι το υγιές για να υπάρξει σύνδεση και όχι απόσταση.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει και το μοτίβο της διεκδίκησης που γίνεται παιχνίδι εγωισμού και χρησιμοποιείται ως μέσο για να επιβεβαιώσει κάποιος την υπεροχή του ή να ταΐσει την πεινασμένη του ανασφάλεια. Ο τρόπος αυτός βασίζεται σε παιχνίδια εξουσίας, ζήλια, ανταγωνισμό και, φυσικά, ανάγκη για επικράτηση. Εδώ η διεκδίκηση δεν αφορά τον άλλον, αλλά μόνο το δικό του εγώ και την εικόνα που προσπαθεί να προβάλει. Είναι ο τύπος ανθρώπου που χρησιμοποιεί την έννοια «διεκδίκηση» ως έναν τρόπο για να «κερδίσει» ή «κατακτήσει» και όχι για να εκφράσει αυτά που νιώθει.
Η διεκδίκηση είναι ένα όμορφο στοιχείο των ανθρώπινων σχέσεων, όταν γίνεται με αγάπη, σεβασμό, συνειδητότητα και ειλικρίνεια. Όταν – με πιο απλά λόγια – οι προθέσεις είναι αγνές, φανερώνουν συναίσθημα και σεβασμό. Είναι κάτι στο οποίο δύσκολα μπορείς να μην υποκύψεις και να μη σε γοητεύσει. Μένει, απλά, να αναγνωρίσουμε το αληθινό ενδιαφέρον από το gaming του ανταγωνισμού.
Σε έναν κόσμο όπου η ανάγκη για σύνδεση συνυπάρχει με την ανάγκη για επιβεβαίωση, η διαφορά ανάμεσα στην αυθεντική διεκδίκηση και το παιχνίδι του εγώ γίνεται κρίσιμη. Δεν είναι κακό να θέλουμε, να επιμένουμε ή να διεκδικούμε, αρκεί να μην ξεχνάμε ότι ο άλλος δεν είναι τρόπαιο, ούτε καθρέφτης της δικής μας αξίας. Η υγιής διεκδίκηση γεννιέται από την αγάπη και τον σεβασμό, όχι από τον φόβο της απώλειας ή τη δίψα για έλεγχο.
Και το πιο καθαρό μέτρο του ενδιαφέροντος δεν είναι πόσο δυνατά φωνάζεις «σε θέλω», αλλά πόσο ελεύθερα αφήνεις τον άλλον να επιλέξει αν σε θέλει κι εκείνος.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
