Θα ερωτευτείς πολλές φορές. Θα ζήσεις ιστορίες που θα σε ταξιδέψουν, θα σε μπερδέψουν, θα σε ρίξουν στα πατώματα και θα σε ανεβάσουν στα σύννεφα. Κάθε φορά θα νομίζεις πως “αυτό είναι”, το ένα, το μοναδικό, πως τώρα βρήκες το νόημα, τον άνθρωπο που περίμενες, και κάθε φορά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ζωή θα σου δείχνει πως ο έρωτας είναι άλλο πράγμα κι η αγάπη κάτι πολύ πιο βαθύ. Θα υπάρξουν σχέσεις που θα σου πάρουν τον ύπνο και άλλες που θα σου τον επιστρέψουν. Θα υπάρξουν εκείνοι που θα σε συγκλονίσουν και εκείνοι που θα σε κάνουν να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου. Όμως, μέσα σε κάθε εμπειρία —είτε όμορφη είτε οδυνηρή— θα υπάρχει ένα ουσιαστικό μάθημα. Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου που θα μαθαίνει τι σημαίνει δέσιμο, τι σημαίνει όριο, τι σημαίνει παρουσία. Και είναι πολύ σημαντικά αυτά τα διδάγματα που σου προσφέρει η ζωή, δίχως να ανοίξεις βιβλίο!
Ο έρωτας έχει την τρέλα, τη φλόγα, την έλξη. Είναι αυτό το “κάτι” που σε κάνει να νιώθεις πως δεν πατάς στη γη. Η αγάπη, όμως, θέλει έδαφος, θέλει ρίζες, σταθερότητα, χώρο για δύο ψυχές να αναπνεύσουν χωρίς να πνίγουν η μία την άλλη. Θέλει ωριμότητα, όχι χρόνια αλλά επίγνωση — κι αυτή την επίγνωση δεν την έχεις από την αρχή, αλλά τη χτίζεις μέσα από όλα όσα πέρασες και όλα όσα άντεξες. Θα περάσεις από ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν με τον δικό τους τρόπο, αλλά όχι όπως χρειάζεσαι. Κι αυτό είναι εντάξει. Έτσι μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τι σε γεμίζει και τι απλώς σε κρατά απασχολημένο. Θα συναντήσεις εκείνους που θα σε πληγώσουν χωρίς να το θέλουν, και εκείνους που θα το κάνουν συνειδητά. Θα μάθεις να συγχωρείς, να βάζεις όρια, να φεύγεις όταν πρέπει. Αυτά είναι τα στάδια της αγάπης προς τον εαυτό σου, και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει καμία άλλη αγάπη που να αντέχει.
Κάποια στιγμή θα σταματήσεις να ψάχνεις τον ενθουσιασμό και θα αρχίσεις να εκτιμάς την ηρεμία. Θα καταλάβεις πως δεν είναι όλοι οι παλμοί από έρωτα — μερικοί είναι από άγχος. Θα σταματήσεις να τρέχεις πίσω από ό,τι φεύγει και θα μάθεις να μένεις μόνο με ό,τι μένει. Θα πάψεις να μετράς τα “πόσο” και θα αρχίσεις να νιώθεις τα “πώς”, γιατί δεν έχει σημασία πόσο πολύ σε θέλει κάποιος, αν δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σου με συνέπεια, σεβασμό και γαλήνη. Σκέψου το απλά και πες: «Τι να το κάνω, ρε φίλε, ότι με θες, όταν εγώ έχω αρχίσει να θέλω ψυχολόγο;»!
Ο έρωτας είναι σκηνή πάθους — η αγάπη, όμως, όχι. Η αγάπη είναι σκηνή αποδοχής. Δεν είναι η ένταση, είναι η σταθερότητα. Δεν είναι η ιδιοκτησία, είναι η ελευθερία. Και για να τη ζήσεις έτσι, πρέπει πρώτα να περάσεις από όλους εκείνους τους έρωτες που θα σε κάνουν να δεις τι δεν είναι αγάπη. Αυτούς που θα σου δείξουν πόσο εύκολα μπορείς να χαθείς, για να μάθεις τελικά πώς να μένεις. Ο χρόνος θα σου δείξει πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο και πως κάθε καρδιοχτύπι, κάθε απογοήτευση, κάθε αποχαιρετισμός ήταν ένα βήμα πιο κοντά στην ωριμότητα των δικών σου συναισθημάτων. Κι όταν πια αγαπήσεις αληθινά, θα δεις πως δεν έχει δράμα, δεν έχει παιχνίδια, δεν έχει φόβο. Έχει απλότητα. Έχει σιωπές που δεν είναι αμηχανία, αλλά οικειότητα. Έχει βλέμματα που λένε “είμαι εδώ” χωρίς λόγια.
Θα ερωτευτείς πολλές φορές μέχρι να μάθεις να αγαπάς, και αυτό δεν είναι αποτυχία· είναι εξέλιξη. Είναι η διαδρομή που χρειάζεται η ψυχή για να μάθει να αγαπά αληθινά, χωρίς όρους και χωρίς μάσκες. Και στο τέλος, όταν κοιτάξεις πίσω, θα χαμογελάσεις, γιατί θα καταλάβεις πως κάθε “λάθος” αγάπη σε έφερε πιο κοντά στη σωστή — και πιο κοντά σε σένα.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
