Έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας (τουλάχιστον) που νιώθουμε ότι θα σκάσουμε, πως όλα μοιάζουν μαύρα και κάθε ίνα μας φωνάζει για βοήθεια. Εμείς το αγνοούμε ξανά και ξανά, όμως, ώσπου ξαφνικά το μέσα μας ουρλιάζει και ζητάει απεγνωσμένα να «σωθεί».
Στο μεταξύ, εξωτερικά όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ρολόι. Εσωτερικά, κάτι μας πνίγει, κάτι έχει εγκλωβιστεί στο μυαλό μας και δε λέει να φύγει. Σκεφτόμαστε ξανά και ξανά τα πράγματα κάπως μπερδεμένα και πολύπλοκα. Αλλαγές που ήρθαν στη ζωή μας και δεν τις έχουμε αποδεχτεί, άνθρωποι που δεν είναι πια στην καθημερινότητά μας, δουλειές και κύκλοι που έχουν κλείσει.
Όλο αυτό το “overthinking” που κατακλύζει το μυαλό μας δεν έχει τελειωμό και το σώμα μας αρχίζει να το δείχνει. Τη μία νιώθουμε κουρασμένοι, την άλλη κρυώνουμε χωρίς λόγο, έχουμε κάποιες ζαλάδες, πονοκεφάλους και γενικά πολλά μικρά σημαδάκια. Ήρθε λοιπόν η ώρα να κάνουμε κάτι άμεσα – πέρα από την ψυχοθεραπεία – και το ξέρουμε.
1. Μιλάμε σε κάποιον – έστω και μπερδεμένα
Το πρώτο και το πιο βασικό είναι να μιλήσουμε σε κάποιον δικό μας ή και όχι (βλέπε παλαιότερα άρθρα μου), να πούμε όλα όσα μας πνίγουν, ακόμη και μπερδεμένα· ίσως ακούγοντάς τα να βγάλουμε κάποια άκρη. Μπορεί να θέλαμε να πούμε στον εαυτό μας «φύγε, κάνε ένα ταξίδι», αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, οπότε αρκεί να πούμε: βγες και περπάτα, κάνε ποδήλατο ή τρέξε. Γενικά, να κάνουμε κάτι για εκτόνωση.
2. Κάνουμε κάτι που μας βγάζει από το κεφάλι μας
Στα δύσκολα, όλοι έχουμε κάτι που μας γειώνει. Για άλλους είναι το κολύμπι, για άλλους ο χορός ή η άσκηση. Να μπούμε στη δική μας «πισίνα», όπου κι αν βρίσκεται, και να αφήσουμε τον ρυθμό να μας ηρεμήσει. Να κάνουμε «μέτρα», να μετράμε ανάσες, να χάνουμε λίγο την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χόμπι· το σημαντικό είναι να το βρίσκουμε και να το κρατάμε.
3. Γράφουμε όσα νιώθουμε – όπως τα νιώθουμε
Ένας ακόμη βοηθητικός και αποτελεσματικός τρόπος είναι να γράψουμε όσα νιώθουμε, όπως τα νιώθουμε. Κανείς δε θα μας κρίνει· είναι αποκλειστικά δικές μας σημειώσεις και κάνουμε ό,τι θέλουμε. Και όταν, με τον καιρό, τα ξαναδιαβάσουμε, όλα θα είναι αλλιώς — γιατί με τον καιρό όλα αλλάζουν.
4. Δημιουργούμε χωρίς κανόνες
Μπορούμε να το ρίξουμε στη ζωγραφική· μη σας πω για πλέξιμο και φρικάρετε — που, μεταξύ μας, πήρα ό,τι χρειάζεται για να το ξεκινήσω — και θα σας πω. Μερικές φορές αρκεί μια μικρή δημιουργική πράξη για να ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος. Άλλες φορές αρκεί ένα ζεστό μπάνιο, ένα ζευγάρι καθαρές πυτζάμες και ένας καλός καφές για να νιώσουμε έστω και λίγο καλύτερα.
5. Κλαίμε όταν το έχουμε ανάγκη
Τελευταίο και βασικότερο είναι το κλάμα. Πρέπει να κλάψουμε όταν το νιώθουμε και να κλάψουμε με την ψυχή μας· το κλάμα είναι λυτρωτικό και πάντα μας ανακουφίζει.
Οι φάσεις που περνάμε στη ζωή μας δεν είναι πάντα εύκολες, αλλά ούτε πάντα δύσκολες. Όλα θέλουν τον χρόνο τους και όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Καλό είναι να μην αφήνουμε το μέσα μας να βασανίζεται, παρουσιάζοντας ένα τέλειο έξω. Γιατί, άλλωστε, όταν είμαστε μέσα μας καλά, αυτό θα βγει και προς τα έξω. Να μην ξεχνάμε να μας αγαπάμε και να μας αγκαλιάζουμε σε κάθε μας φάση.
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
