Με τον Σεπτέμβρη να έχει ήδη μπει, η νέα σχολική χρονιά σε περιμένει και νιώθεις ανάμεικτα συναισθήματα. Μόνο που, για σένα είναι κάπως διαφορετικό, γιατί είσαι παιδί εκπαιδευτικού και ξέρεις από τους γονείς σου ότι δε θα είσαι στην πόλη σου, στο σχολείο σου, με τους φίλους σου τη χρονιά που θα έρθει.
Η μονιμότητα είναι προ των πυλών για την επαγγελματική πορεία των γονιών σου, κι αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα δύο χρόνια θα είστε σε άλλη πόλη ή ακόμη χειρότερα σε κάποιο μικρό ξεχασμένο νησί. Όμως, η αγωνία δε σου κάνει τη χάρη να κοπάσει, αφού ακόμη δεν έχεις κανένα νέο, ελπίζοντας ταυτόχρονα να μην έρθει η ανακοίνωση που τόσο σε κάνει να καρδιοχτυπάς. Φέτος θα πας έκτη δημοτικού και δεν ήθελες με τίποτα να αποχωριστείς τους φίλους σου. Ξέρεις ότι δεν έχεις επιλογή, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σε αφήσουν με τη γιαγιά σου, όπως τους είπες.
Τελικά, το τηλέφωνο χτυπάει κάποια στιγμή κι έρχεται το μαντάτο που τόσο (δεν) περίμενες: Καρπενήσι! Ξέρεις ότι δεν είναι νησί, αλλά το μοναδικό μέρος που γνωρίζεις. Έχεις τόσο άγχος για αυτή τη νέα αρχή και φοβάσαι παράλληλα. Θα σε δεχτούν, άραγε, στο νέο σχολείο τα άλλα παιδιά; Θα κάνεις εύκολα φίλους; Θα υπάρχει κολυμβητήριο για να συνεχίσεις το άθλημα που τόσο αγαπάς; Όλα αυτά γυρίζουν ξανά και ξανά στο μικρό σου μυαλό.
Κι αν είσαι ο γονιός; Τι γίνεται τότε;
Τότε το μυαλό σου κολλάει και μερικές φορές απελπίζεται, τόσο που σκέφτεσαι να πας μόνος σου στο Καρπενήσι, για να μην αναστατώσεις την οικογένειά σου. Δε γίνεται, όμως, να τους αφήσεις πίσω, για πολλούς και διάφορους λόγους. Πώς θα συνηθίσουν, οπότε, το νέο σπίτι, το νέο σχολείο; Σπίτι θα βρείτε εύκολα άραγε; Πρέπει να βιαστείς, μην το αφήσεις τελευταία στιγμή. Να πας νωρίς να γνωρίσεις τους συναδέλφους, μήπως τα παιδιά είναι συνομήλικα και προλάβουν να δεθούν πριν αισθανθούν μόνα.
Νιώθεις τόσες τύψεις που θα αλλάξεις όλη την καθημερινότητά τους και τη ζωή τους για τα επόμενα δύο χρόνια. Ξέρεις ότι η προσαρμογή χρειάζεται χρόνο κι αυτό ισχύει για όλους σας. Ενώ θα έπρεπε να χαρείς μετά από τόσα χρόνια που παιδεύεσαι εδώ κι εκεί, δεν μπορείς. Υπερισχύει η θλίψη παρά η χαρά. Οικονομικά θα είναι δύσκολα: το ενοίκιο στη νέα πόλη, το δάνειο για την κύρια κατοικία και ταυτόχρονα το ταίρι σου που πρέπει να αφήσει τη δουλειά του.
Όλες αυτές είναι οι σκέψεις του γονέα αλλά και του παιδιού που πρέπει να φύγουν από την πόλη τους για τη δουλειά. Και η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι δύσκολη γιατί ζεις μέσα στην αβεβαιότητα και την αλλαγή και μαζί με σένα κι όσοι σε αγαπούν. Ως παιδί εκπαιδευτικού, το γεγονός της αλλαγής πόλης κάθε χρόνο με τάραζε και μου δημιουργούσε άγχος. Ο αποχωρισμός κάθε φορά ήταν όλο και πιο δύσκολος. Τα παιδιά στις άλλες πόλεις δε με δεχόταν πάντα με αγάπη κι ευγένεια. Ήξερα, όμως, πως δεν υπήρχε άλλη λύση και ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέφαμε στη βάση μας. Ήξερα ότι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω νέο κόσμο, νέα μέρη, να κάνω νέες φιλίες. Είχε κι αυτή η πλευρά τη χάρη της, αρκεί να ήθελες να τη δεις. Κι όσο ήμασταν όλοι μαζί, όλα ήταν καλύτερα.
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
