Η Κλόε Καρντάσιαν αποκάλυψε ότι έχει να συνευρεθεί ερωτικά με κάποιον εδώ και τρία χρόνια και, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, νιώθει «υπέροχα». Δε βγαίνει ραντεβού, δε στέλνει μηνύματα, δεν υπάρχει κανείς «στη λίστα». Η προτεραιότητά της είναι τα παιδιά της και, όπως δηλώνει, αυτή η φάση τής ταιριάζει απόλυτα.
Και εδώ αξίζει να κάνουμε μια παύση. Γιατί ναι, είναι υγιές μια γυναίκα να νιώθει πλήρης χωρίς σ3ξ ή σχέση. Είναι σημαντικό να το λέμε. Η αυτάρκεια δεν είναι έλλειψη. Είναι επιλογή. Αλλά από την άλλη, είναι εξίσου σημαντικό να μην αγνοούμε πώς φτάνει κανείς εκεί. Η Κλόε δεν αποσύρθηκε τυχαία από τον ερωτικό χάρτη. Η τελευταία της σοβαρή σχέση με τον Tristan Thompson υπήρξε δημόσια επώδυνη: απιστίες, διαψεύσεις, προδοσία σε ευάλωτες στιγμές, επαναλαμβανόμενη συναισθηματική έκθεση. Όχι απλώς ένα «δεν ταίριαξαν», αλλά ένα μοτίβο που διαλύει την εμπιστοσύνη και μαζί της, την επιθυμία να ξαναδοθείς.
Κι εδώ μπαίνει το μεγαλύτερο ερώτημα:
μήπως πολλές γυναίκες, ειδικά επιτυχημένες, οικονομικά ανεξάρτητες και συναισθηματικά ώριμες, δεν μένουν μόνες επειδή δε θέλουν σχέση, αλλά επειδή κουράστηκαν να κουβαλάνε τις ανασφάλειες, τις απιστίες και τα άλυτα θέματα των αντρών; Η Κλόε δε λέει «δε θέλω σ3ξ». Λέει «δε θέλω αυτό το σ3ξ, αυτή τη σχέση, αυτό το κόστος». Και ίσως γι’ αυτό δηλώνει ήρεμη. Γιατί η αποχή της δεν είναι στέρηση, είναι άμυνα, όριο, φροντίδα. Όχι άρνηση της επιθυμίας, αλλά άρνηση του συμβιβασμού.
Την ίδια στιγμή που ολοένα και περισσότερες από τις πιο διάσημες, επιτυχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες γυναίκες του κόσμου δηλώνουν συνειδητά single, περιοδικά όπως η Vogue ανοίγουν συζητήσεις για το αν «είναι ντροπή να έχεις αγόρι». Όχι με την έννοια της απόρριψης της συντροφικότητας, αλλά ως κριτική σε σχέσεις που περιορίζουν, αποδυναμώνουν ή επαναφέρουν παλιά στερεότυπα.
Το ερώτημα όμως δεν είναι γιατί οι γυναίκες απομακρύνονται. Το ερώτημα είναι: πού βρίσκεται η ευθύνη των ανδρών σε αυτή την εξίσωση; Μήπως οι άνδρες, συλλογικά, έχουν μείνει λίγο πίσω στα βήματα που χρειάζεται να κάνουν για να ξεπεράσουν την πατριαρχία; Την ώρα που πολλές γυναίκες επαναπροσδιορίζουν τον έρωτα, τα όρια, την αυτονομία και τη συναισθηματική τους ασφάλεια, ένα μέρος του ανδρικού κόσμου φαίνεται να συνεχίζει με παλιούς ρόλους, παλιά προνόμια και ελάχιστη συναισθηματική εργασία.
Αυτό το χάσμα δημιουργεί μια σχέση διπλής ταχύτητας: γυναίκες που έχουν προχωρήσει μπροστά και άνδρες που δεν έχουν αποφασίσει ακόμη αν θέλουν, ή αν μπορούν, να ακολουθήσουν. Και κάπου εκεί χάνεται το σημείο επαφής. Όχι γιατί ο έρωτας δεν υπάρχει πια, αλλά γιατί δε μιλιέται πια στην ίδια γλώσσα.
Το ότι μια γυναίκα λέει «είμαι καλά μόνη μου» δε σημαίνει ότι δεν αγαπά, δεν ποθεί ή δεν ελπίζει. Μπορεί απλώς να έχει αποφασίσει ότι μέχρι να υπάρξει κάποιος που δε θα τη μικραίνει, προτιμά να μένει ολόκληρη. Κι αυτό, είτε λέγεται Καρντάσιαν είτε όχι, είναι κάτι με το οποίο πολλές γυναίκες σήμερα ταυτίζονται πολύ περισσότερο απ’ όσο παραδέχονται.
Συντάκτης: Αγγελική Θεοχαρίδη
