Sweet November: 8 ταινίες των 90s που ξυπνούν τη νοσταλγία μας

Υπάρχουν βράδια του Νοέμβρη που ο κόσμος μοιάζει να ησυχάζει. Η πόλη σβήνει τα φώτα της νωρίς, οι δρόμοι μυρίζουν βροχή και καραμέλα βουτύρου, και κάπου εκεί, ανάμεσα σε μια γουλιά κόκκινο κρασί και μια κουβέρτα ριγμένη στους ώμους, ξεκινάει το πιο αγαπημένο μας τελετουργικό: το 90s movie night. Γιατί αν υπάρχει κάτι που ξέρει να αγκαλιάζει τη νοσταλγία καλύτερα από έναν φθινοπωρινό ουρανό, είναι οι ταινίες εκείνης της δεκαετίας: ζεστές, ανθρώπινες, γεμάτες μαγεία χωρίς να το προσπαθούν.

Ίσως να φταίει που τότε, πριν τα smartphones και τα swipe-rights, ο έρωτας είχε άλλη ταχύτητα. Ίσως πάλι να φταίει εκείνη η αθωότητα που σήμερα μοιάζει σχεδόν φανταστική. Ό,τι κι αν είναι, το σινεμά των 90s μάς γυρίζει πίσω σε εποχές που ο ρομαντισμός δεν ντρεπόταν να υπάρξει.

Ξεκινώ πάντα με το “You’ve Got Mail” (1998) τη Nora Ephron στα καλύτερά της, με τη Meg Ryan και τον Tom Hanks να μας θυμίζουν ότι κάποτε τα email ήταν πιο ρομαντικά από τα emoji. Η Νέα Υόρκη φοράει το φθινοπωρινό της παλτό, τα καφέ γεμίζουν με μυρωδιές κανέλας, και δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονται ερωτεύονται μέσα από λέξεις. Ποιος να το έλεγε ότι ο πιο timeless έρωτας της δεκαετίας θα γεννιόταν στο dial-up;

Αν θες κάτι πιο ρεαλιστικό, το “When Harry Met Sally” (1989) είναι το manual των σχέσεων σε μορφή ταινίας. Ο έρωτας που ξεκινά από φιλία, οι αμήχανες συζητήσεις για το “μπορούν άντρας και γυναίκα να είναι απλώς φίλοι;” και η σκηνή στο Katz’s Deli που έγραψε ιστορία. Είναι αυτό που βλέπεις και σκέφτεσαι: οι σχέσεις τότε είχαν περισσότερη ουσία, λιγότερα φίλτρα και καθόλου ghosting.

Το “Stepmom” (1998) είναι από τις πιο βαθιές ταινίες των 90s  γιατί δεν αφορά μόνο την αγάπη, αλλά την αποδοχή, τη μητρότητα και τον χρόνο που δεν περιμένει. Η Susan Sarandon και η Julia Roberts μας μαθαίνουν ότι οι σχέσεις δεν είναι πάντα ροζ, αλλά μπορούν να είναι αληθινές. Και μερικές φορές, αυτό είναι πιο παρηγορητικό κι από happy end.

Για κάτι πιο τρυφερό, το “Little Women” (1994) είναι η φθινοπωρινή ψυχή της λογοτεχνίας στη μεγάλη οθόνη. Ζεστά πλάνα, ρομαντισμός της εποχής, και μια υπενθύμιση ότι οι γυναίκες δεν χρειάζεται να είναι ίδιες για να είναι δυνατές. Αν το φθινόπωρο ήταν ταινία, θα ήταν αυτή.

Κι ύστερα έχουμε τη μαγεία,  κυριολεκτικά. Το “Practical Magic” (1998) με τη Sandra Bullock και τη Nicole Kidman μάς βάζει στον κόσμο των μαγισσών που αγαπούν, πονάνε και προστατεύουν η μία την άλλη. Κεριά, φεγγάρια και ξόρκια μπλεγμένα με ρεαλισμό και γυναικεία δύναμη. Κι αν ακόμα δεν έχεις ευχηθεί ποτέ να είσαι Owens sister, ίσως να μην έχεις δει την ταινία σωστά.

Το “The Craft” (1996), πιο σκοτεινό και εφηβικό, έδωσε φωνή σε μια γενιά κοριτσιών που ένιωθαν διαφορετικά. Goth, απελευθερωμένο και θηλυκό με τρόπο που δεν ζητά συγγνώμη. Ήταν το “mean girls” της εποχής, μόνο που εκείνες είχαν μαγικές δυνάμεις.

Το “Hocus Pocus” (1993), πάλι, είναι εκείνη η παιδική πλευρά που αρνείται να μεγαλώσει. Halloween, Salem και Bette Midler με καπέλο μάγισσας. Κάθε φθινόπωρο, αυτή η ταινία επιστρέφει σαν ξόρκι, και κάπως έτσι, όλοι θυμόμαστε ότι το να είσαι λίγο παιδί δεν είναι ποτέ κακό.

Και τέλος, το “Sleepy Hollow” (1999). Ο Tim Burton στα πιο μελαγχολικά του, με τον Johnny Depp να περιπλανιέται σε ένα ομιχλώδες, σχεδόν ποιητικό τοπίο. Είναι η ταινία που αποδεικνύει πως ο τρόμος μπορεί να είναι όμορφος και το φθινόπωρο, λίγο πιο σκοτεινό απ’ όσο θυμόμασταν.

Ίσως αυτό να είναι το μυστικό των 90s: δεν προσπαθούσαν να είναι “αισθητικά τέλεια”. Ήταν απλώς ανθρώπινα. Με αληθινά συναισθήματα, αληθινό ρομαντισμό και soundtrack που έμεναν στο μυαλό.

Και κάπως έτσι, κάθε Νοέμβρη, όταν ο αέρας μυρίζει παλιό φιλμ και φρεσκοψημένα cookies, βρίσκω τον εαυτό μου να πατά play και να σκέφτομαι:

Μήπως τελικά δε μας λείπουν οι ταινίες των 90s, αλλά οι άνθρωποι που ακόμα πίστευαν σ’ αυτές;