Μήπως τελικά η τελειότητα είναι μια καλά σκηνοθετημένη εικόνα; Καθώς βαδίζουμε για τα καλά στην καρδιά του καλοκαιριού και ενώ κάθομαι και χαλαρώνω στη βεράντα του εξοχικού μου, μπαίνω να χαζέψω στα social media: Παντού παραλίες, beach bars, καλογυμνασμένα και ηλιοκαμένα κορμιά, χαρούμενα πρόσωπα, ποτά, υπέροχες μοντελικές φιγούρες με αψεγάδιαστες επιδερμίδες, καλοσχηματισμένα χείλη και χωρίς ίχνος ρυτίδας και κυτταρίτιδας. Η τέλεια εικόνα!
Με πιάνει ένα σφίξιμο. Μια απογοήτευση· γιατί εγώ και ρυτίδες έχω, και κυτταρίτιδα έχω, και η επιδερμίδα μου δεν είναι αλαβάστρινη. Μπαίνω στον πειρασμό· μήπως να πάρω κι αυτή την κρέμα; Μήπως να κάνω ένα botox; Μήπως να κάνω και λίγο solarium; Μήπως να μου φτιάξω μια «τελειότητα» και να μπω μέσα σε αυτήν; Μήπως έτσι θα είμαι ευτυχισμένη;
Άραγε όλες αυτές οι γυναίκες που βλέπω είναι όντως αυτό που βλέπω ή μήπως είναι αυτό που θέλουν να δω; Κάνω ζουμ στο βλέμμα, προσπαθώ να καταλάβω αν πίσω από αυτό το χαμόγελο κρύβεται κάτι άλλο, κάτι που δε φαίνεται με την πρώτη. Κανένα ψεγάδι, όμως, που να ανακουφίσει λίγο την ανασφάλειά μου δε μοιάζει να εμφανίζεται. Φαίνεται να τα έχουν όλα! Ομορφιά, τύχη, έναν ιδανικό σύντροφο, ένα γεμάτο πορτοφόλι. Άρα, κάτι δεν κάνω καλά εγώ, καταλήγω.
Κι αυτό, το αισθανόμαστε πολλές, πάρα πολλές γυναίκες. Ίσως δεν το παραδεχόμαστε ανοιχτά, αλλά κάπου μέσα μας υπάρχει μια ψιλή φωνή που λέει «δεν είσαι αρκετή». Το «σύνδρομο της τέλειας γυναίκας» είναι ένας άτυπος αλλά διαδεδομένος όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πίεση που βιώνουν πολλές γυναίκες να ανταποκρίνονται σε εξωπραγματικά πρότυπα τελειότητας. Από την κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης και τα social media, βλέπεις ξανά και ξανά αυτή τη γυναίκα που είναι ταυτόχρονα άψογη εμφανισιακά, επιτυχημένη στην καριέρα της, τρυφερή μητέρα, ιδανική σύντροφος και πάντα ήρεμη και διαθέσιμη. Αυτή η διαρκής προσπάθεια να τα κάνει όλα τέλεια, κι αβίαστα, οδηγεί σε εξάντληση, ενοχές, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Κοινώς, μια τοξική τελειομανία. Και μπορεί να μην αποτελεί επίσημη ψυχιατρική διάγνωση, όμως το σύνδρομο αυτό αναγνωρίζεται από πολλούς ειδικούς ως μια σύγχρονη κοινωνική παγίδα. Μια παγίδα που μας κρατάει μακριά από τις πραγματικές μας ανάγκες.
Κάποτε, την «τέλεια» γυναίκα την έβλεπες μόνο στα περιοδικά και την αναγνώριζες οριακά σαν προϊόν μυθοπλασίας. Πλέον είναι παντού! Σε κάθε απλή ανάρτηση που θα πετύχεις οποιαδήποτε ώρα στα social media. Δε στο φωνάζει κανείς, δε στο λέει κανείς στα μούτρα, δεν αντιλαμβάνεσαι πια πως είναι προϊόν μάρκετινγκ. Στο περνάει, όμως, μέσα σου το σύστημα, αργά και σταθερά. Γιατί για να γίνεις κι εσύ αυτή η «τέλεια γυναίκα», θα ακολουθήσεις τα βήματά της, θα αγοράσεις ό,τι κι εκείνη, θα επιλέξεις αυτά που επιλέγει. Και το σύστημα θα νικήσει.
Κι όμως, η τελειότητα δεν είναι αυτό που μας έμαθαν. Δεν είναι στα φίλτρα ούτε τα “likes”. Είναι στο χαμόγελο που δεν έχει ανάγκη επιβεβαίωσης. Δεν είμαστε όλες ίδιες, κι αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα πάνω μας. Ούτε τέλειες είμαστε και θα έπρεπε να προσπαθούμε και να γίνουμε. Αντί να κυνηγάμε την τελειότητα, μήπως ήρθε η ώρα να κυνηγήσουμε την αλήθεια μας;
Την αληθινή γυναίκα, με τις ρυτίδες της, ‘η και χωρίς αυτές, αν δεν τις θέλει, τα σημάδια της, την ψυχή της, τα λάθη της, την καθημερινότητά της. Γιατί κάπου ανάμεσα στα stories και τα φίλτρα, έχουμε ξεχάσει κάτι σημαντικό: Δε γεννηθήκαμε για να είμαστε τέλειες κι είναι στιγμή να πολεμήσουμε αυτόν τον άτυπο όρο, πριν καθιερωθεί και γίνει συνήθειά μας.
Συντάκτης: Κική Κ.
