Υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων που μπαίνει στη ζωή σου σαν καταιγίδα. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τυπικότητες, χωρίς καμία διάθεση να χτυπήσει πρώτα την πόρτα. Και πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, κρατάς στα χέρια σου ένα συναίσθημα που θυμίζει ταυτόχρονα έρωτα, εθισμό και σεισμό. Αυτοί είναι οι τοξικοί εραστές. Οι άνθρωποι που εμφανίζονται σαν το πιο δυνατό σου πάθος, αλλά φεύγουν σαν τη χειρότερη σου πληγή.
Στην αρχή, έχουν κάτι μαγνητικό. Σου λένε όσα ήθελες χρόνια να ακούσεις, σου δίνουν προσοχή σαν να είσαι το κέντρο του σύμπαντος, σου υπόσχονται αυθορμητισμό, ένταση, ζωή. Κι εσύ τους πιστεύεις. Γιατί η αλήθεια είναι πως θέλεις να τους πιστέψεις. Ποιος δε θέλει να γίνει η πρωταγωνίστρια μιας ιστορίας που ξεκινά με πάθος; Ποιος θα αρνηθεί έναν έρωτα που μοιάζει σχεδόν κινηματογραφικός; Όμως αυτό που δε σου λένε ποτέ, είναι πως αυτός ο έρωτας συνοδεύεται από fine print, έναν αόρατο κατάλογο με όρους και παρενέργειες που ανακαλύπτεις μόνο όταν είναι πια αργά.
Οι “τ0ξικοί” εραστές ή αλλιώς εραστές που σε ξεζουμίζουν αντί να σε γεμίζουν, έχουν μια κοινή συνήθεια: στην αρχή είναι υπέροχοι. Υπερβολικά υπέροχοι. Σε κατακλύζουν με προσοχή, μηνύματα, ενδιαφέρον. Αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται “love bombing”. Η υπερβολική επίδειξη στοργής που σε κάνει να νιώθεις μοναδική. Μόνο που αυτή η λάμψη δεν κρατά πολύ. Κάποια στιγμή, σαν να πατάει κάποιος αόρατος διακόπτης, η θερμοκρασία πέφτει. Η προσοχή μειώνεται, η διάθεση αλλάζει, τα μηνύματα αραιώνουν. Και τότε, ξαφνικά, βρίσκεσαι να προσπαθείς να κρατήσεις κάτι που δεν έχει πλέον καμία διάθεση να κρατηθεί.
Το πιο επικίνδυνο; Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα βρεις μπροστά σου: τον λατρεμένο εραστή της πρώτης εβδομάδας ή τον αδιάφορο ξένο του σήμερα. Αυτή η συναισθηματική αστάθεια είναι το καύσιμο τους κι εσύ γίνεσαι ολόκληρο το όχημα. Να περιμένεις, να ελπίζεις, να αναρωτιέσαι τι έγινε, τι άλλαξε, τι έκανες λάθος. Κι αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι. Να μετατρέψουν την αυτοπεποίθησή σου από βράχο σε άμμο.
Πώς τους αναγνωρίζεις λοιπόν πριν σε καταστρέψουν;
1. Κινούνται πολύ γρήγορα.
Αυτό που μοιάζει με πάθος είναι συχνά απλώς τακτική. Κανένας σταθερός άνθρωπος δεν υπόσχεται αιωνιότητα στις πρώτες τρεις εβδομάδες. Κανένας ισορροπημένος άνθρωπος δεν ζητά αποκλειστικότητα πριν μάθει καν το επίθετό σου. Αν κάποιος σε “τρέχει”, συνήθως δεν είναι γιατί έχει βρει κάτι μοναδικό σε σένα αλλά γιατί θέλει να σε παγιδεύσει συναισθηματικά πριν προλάβεις να δεις ποιος είναι πραγματικά.
2. Σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου.
Μικρά σχόλια, αστεία που δεν είναι αστεία, συγκρίσεις, σπόντες. Όχι για να σε πληγώσουν κατά μέτωπο αλλά για να σε κόψουν λίγο λίγο, μέχρι που αρχίζεις να ρωτάς τον εαυτό σου αν πράγματι αξίζεις αυτό που ζητάς.
3. Δε φταίνε ποτέ.
Έχουν την ικανότητα να παρουσιάζουν κάθε λάθος τους σαν δικό σου. Αν νευριάσεις, “είσαι υπερβολική”. Αν στενοχωρηθείς, “δεν καταλαβαίνεις”. Αν απομακρυνθούν, είναι “επειδή τους πιέζεις”. Ένας τοξικός εραστής θα σε κάνει να ζητάς συγγνώμη για τη συμπεριφορά του.
4. Εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται σαν να μην έγινε τίποτα.
Η περίφημη τακτική του “pull and push”. Μια μέρα είσαι η γυναίκα της ζωής τους και την επόμενη δεν μπορούν ούτε να απαντήσουν σε ένα μήνυμα. Μέχρι, φυσικά, να αποφασίσουν ότι θέλουν ξανά την προσοχή σου.
5. Σε εξαντλούν.
Ό,τι κι αν γίνεται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: νιώθεις κουρασμένη, ανασφαλής, συνεχώς σε επιφυλακή. Ένας υγιής έρωτας σου δίνει γαλήνη. Ένας τοξικός σου παίρνει την ηρεμία και σε αφήνει με σύγχυση.
Η αλήθεια είναι πως οι εραστές-παγίδα δεν εμφανίζονται ποτέ ως “κακοί”. Αντιθέτως. Συνήθως είναι γοητευτικοί, έντονοι, συναρπαστικοί. Σε κάνουν να νιώθεις ζωντανή, μέχρι να ξεχάσεις ότι πριν από αυτούς ήσουν ήδη. Η μεγαλύτερη παγίδα δεν είναι ο ίδιος ο τοξικός εραστής, αλλά η ιδέα ότι η αξία σου εξαρτάται από το βλέμμα του. Ότι αν προσπαθήσεις λίγο ακόμα, θα επιστρέψει ο άνθρωπος που γνώρισες στην αρχή. Αλλά εκείνος δεν ήταν ποτέ πραγματικός. Ήταν απλώς η βιτρίνα.
Κι αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα μέσα από φίλες, ιστορίες, κι ένα-δύο προσωπικά “καψίματα” είναι αυτό: αν κάποιος σου προκαλεί περισσότερο άγχος παρά χαρά, δεν είναι έρωτας, είναι συναγερμός.
Το σημαντικό δεν είναι να αναγνωρίσεις έναν τοξικό εραστή όταν φύγει.
Το σημαντικό είναι να τον αναγνωρίσεις όταν εμφανιστεί.
Γιατί αν υπάρχει κάτι πιο δυνατό από το πάθος… είναι η αυτοεκτίμηση. Και όταν την έχεις, κανένας τοξικός δεν μπορεί πραγματικά να σε καταστρέψει.
Συντάκτης: Κική Κ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
