Πόσες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μας ή πόσα συναισθήματα έχουμε νιώσει για έναν άνθρωπο, ακόμα κι από το τόσο λίγο που τον ξέρουμε; Κι όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα κλιμακώνονται και γίνονται ολοένα κι εντονότερα. Όμως, εμείς λειτουργούμε σαν μια χύτρα που ξεχειλίζει από νερό και ατμούς· η βαλβίδα της είναι έτοιμη να εκσφενδονιστεί και το καπάκι να ανοίξει, γιατί δεν επικοινωνούμε και δε μοιραζόμαστε τίποτα από όλα αυτά που σκεφτόμαστε και νιώθουμε. Τα κρατάμε για εμάς σαν να επρόκειτο για τις «δέκα εντολές» που περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να αποκαλύψουμε στους εκλεκτούς.
Γιατί, όμως, προτιμάμε αυτή τη συναισθηματική καταπίεση και αυτό το κρυφτό, ενώ είναι πολύ πιο φυσικό και κοντά στην ανθρώπινη φύση να μιλάμε, να νιώθουμε, να εκφραζόμαστε; Κάτι καλύτερα θα ήξερε η βιολογία μας όταν αποφάσισε να μας δώσει καρδιά, αυτιά και στόμα προφανώς. Μήπως θεωρούμε ότι είναι νωρίς και άρα καταπιεστικό απέναντι στο άλλο πρόσωπο να του αποκαλύπτουμε χωρίς φόβο και απόλυτα καθαρά και γυμνά το μυαλό και την καρδιά μας; Ή μήπως αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια εκείνο το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού μας που περιμένει να ακούσει ένα αντίστοιχο συναίσθημα ή μια σκέψη για να ισορροπήσει αυτή η συναισθηματική κατάσταση που δημιουργείται μεταξύ δυο ανθρώπων; Λες και τα συναισθήματα είναι κιλά πάνω σε μια ζυγαριά που όσα βάζει ο ένας από τη μια πλευρά, πρέπει αντίστοιχα τα ίδια κιλά συναισθημάτων να προσθέσει και ο άλλος.
Τι εννοούμε λοιπόν «είναι νωρίς για να νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα» ή «είναι πολύ νωρίς να τα εκφράσουμε»; Γιατί πρέπει να περάσει ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να τσεκαριστεί η σχέση και να μεστώσει; Αεροδρόμιο είναι οι σχέσεις για να γίνεται έλεγχος; Είναι λέξεις και φράσεις που έχουν ειπωθεί από πολλούς-αν όχι από όλους μας-μάλλον επειδή όλοι κρύβουμε μέσα μας αυτό που είπαμε παραπάνω, εκείνον τον εγωιστικό και δειλό εαυτό που έχει προσδοκίες και που περιμένει να ακούσει αντίστοιχα λόγια αγάπης κι έρωτα.
Κι όμως, υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό για εμάς τους ίδιους και μόνο, να αδειάζουμε, να γινόμαστε πιο ανάλαφροι από σκέψεις και συναισθήματα που κρατάμε βαθιά φυλαγμένα μέσα μας. Δεν υπάρχει αυτό το «νωρίς» σε τέτοιες καταστάσεις ή το «αργά». Υπάρχουν άνθρωποι που συναντιούνται και νιώθουν να τους διαπερνά από την πρώτη κιόλας στιγμή αυτός ο ηλεκτρισμός, αυτή η έλξη και υπάρχουν και άνθρωποι που γνωρίζονται αλλά καταλαβαίνουν στην πορεία τη χημεία που τους ενώνει. Το βασικό συστατικό όμως και στις δυο περιπτώσεις, για να λειτουργήσει αυτή η χημική αντίδραση δεν είναι τίποτα άλλο παρά από μια απλή και κατανοητή λέξη: Έκφραση. Αποκάλυψη. Μοίρασμα.
Σε ορισμένους από εμάς οι λέξεις αυτές ηχούν τόσο «βαριές» στα αυτιά μας και ενδεχομένως να χρειάζονται χρόνια συμβουλευτικής ή ψυχοθεραπείας για να τις κατανοήσουμε και να τις εφαρμόζουμε στη ζωή μας. Φαντάζει τόσο δύσκολο στον σκληρό, δυνατό, ανεξάρτητο εαυτό μας να μπορεί και να νιώθει έτοιμος να δεθεί συναισθηματικά με κάποιον άλλον και να ανοίγει όλα τα χαρτιά της τράπουλας του. Μεγαλώσαμε με φράσεις όπως «κράτα μικρό καλάθι» ή «φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά» και τις έχουμε αφομοιώσει τόσο καλά που έχουν ριζώσει μέσα μας. Αυτές οι ρίζες είναι δύσκολο να κοπούν γιατί φοβόμαστε να νιώσουμε, να λάβουμε ανταπόκριση ή ακόμα και να πληγωθούμε. Και φτιάχνουμε τόσες γυάλες και τόσα προστατευτικά πλέγματα, αποφεύγοντας ό,τι πιο ωραίο έχει δοθεί στην ύπαρξή μας, τα συναισθήματα, που όπως δηλώνει και η ίδια η λέξη είναι κάτι το οποίο το νιώθεις και το μοιράζεσαι μαζί με κάποιον. Αυτές οι ζυμώσεις, θα έλεγε κανείς, συμπλέκονται τότε μεταξύ τους και δημιουργούν ένα αρμονικό δέσιμο. Αρκεί μόνο να είμαστε θαρραλέοι να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά, να τα αναγνωρίσουμε, να τα επικοινωνήσουμε.
Δε χωράει λοιπόν, η λέξη «νωρίς» σε κάτι που νιώθεις και τίποτα το καταπιεστικό απέναντι σε έναν άνθρωπο που του εκφράζεις τις σκέψεις σου. Είναι διαφορετική υπόθεση αν εκείνος που έχουμε απέναντί μας δεν είναι συναισθηματικά έτοιμος να ανταποκριθεί.
Γι’ αυτό να μιλάμε, να αισθανόμαστεε, να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε για να νιώθουμε απόλυτα και ολοκληρωτικά ζωντανοί.
Συντάκτης: Άλκηστις Μαχαίρα
