Τα 25 κρύβουν μια δεύτερη ενηλικίωση

Τα 25 είναι μια δεύτερη ενηλικίωση. Έρχεται σιωπηλά- υποβόσκει μέχρι να σκάσει η βόμβα στα χέρια σου και να νιώσεις από αιώνιος έφηβος πραγματικός ενήλικας. Όλα μοιάζουν να είναι ξαφνικά πιο σοβαρά κι αυτό σε τρομάζει. Καταλαβαίνεις πως αρχίζεις να πλησιάζεις περισσότερο στα 30 παρά στα 20 κι αυτό σου έρχεται σαν απότομο χαστούκι.

Οι ευθύνες σου πλέον είναι διαφορετικές, έχεις ήδη ή ψάχνεις για δουλειά και εφόσον έχεις αποφοιτήσει ψάχνεις κάτι στο αντικείμενο σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να δουλεύεις για πάντα στην εστίαση και σε άλλες παρόμοιες δουλειές, που δεν μπορούν να σου εξασφαλίσουν σταθερό εισόδημα και πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις με το μέλλον σου. Αλλά ποιος μπορεί να ορίσει τι σου ταιριάζει πραγματικά κι αν έχεις επιλέξει το σωστό για εσένα;

Οι σκέψεις σου σε καταβάλλουν φέρνοντας έναν κόμπο στον λαιμό και στο στήθος. Το άγχος σε κατακλύζει και σου μαυρίζει τη ζωή. Δεν έχεις κάνει κάτι λάθος, δε φταις εσύ που η κοινωνία είναι έτσι φτιαγμένη. Άλλωστε δεν μπορούν όλοι να ταιριάξουν και να μπουν στα προκαθορισμένα για αυτούς καλούπια.

Κοιτάζεις γύρω σου έντρομος και βλέπεις άλλους συνομήλικους σου να παντρεύονται  και να κάνουν οικογένειες ή να χωρίζουν και να τερματίζουν σχέσεις πολλών ετών, άλλοι παίρνουν πτυχίο ή βρίσκουν τη δουλειά των ονείρων τους, μερικοί αλλάζουν εντελώς τη ζωή τους διαλέγοντας διαφορετικό δρόμο από αυτόν που νόμιζαν ότι ήθελαν. Παρατηρείς γύρω σου αλλαγές που έχουν σημαντικά αποτελέσματα στις ζωές των άλλων. Κι εσύ πώς νιώθεις; Αν δεν έχεις κάνει κάτι από τα παραπάνω, σίγουρα θα ακούς τις κλισέ φράσεις «πότε με το καλό θα βρεις μια καλή κοπέλα/ ένα καλό αγόρι να παντρευτείς;», «πότε παιδί μου θα πάρεις πτυχίο;», «καλά ακόμα να βρεις δουλειά της προκοπής;», «μέχρι πότε θα μένεις με την μάνα σου;». Τόσα κι άλλα τόσα μπορώ να σκεφτώ να σου πω που η ελληνική κοινωνία περιμένει από σένα έχοντας φτάσει τα 25.

Όμως εσύ δε νιώθεις έτοιμος για τίποτα από αυτά, ακόμη ψάχνεις τον εαυτό σου. Πολλές από τις φιλίες σου τώρα δείχνουν το πόσο αληθινές είναι. Υπάρχουν οι φίλοι που έγιναν οικογένεια και αυτοί που όσο ψηλά κι αν τους είχες, ξέφτισαν και έπεσαν από το βάθρο τους. Και δικαίως όλα αυτά, γιατί μεγαλώνοντας κι ωριμάζοντας βλέπεις καθαρά ποιοι είναι πραγματικά κοντά σου και ποιοι ήρθαν για να πάρουν κάτι και να φύγουν. Όλοι κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν, εσύ φρόντισε να κρατάς τα καλά και καλή καρδιά. Παράλληλα να θυμάσαι ότι καθώς τελειώνει μια σχέση ίσως ξεκινάει και μια άλλη. Το να κάνεις νέους πραγματικούς φίλους από τα 25 και μετά είναι ναι μεν δύσκολο, όμως όχι ακατόρθωτο. Γνωρίζοντας τον εαυτό σου καταλαβαίνεις και τι ζητάς από τους άλλους. Για αυτό και απότομα συνειδητοποιείς ότι τελικά με κάποιους δεν ταιριάζεις ή δεν ταίριαζες ποτέ ή τελικά απλώς περνούσες μια φάση που σας έφερε κοντά. Όσο ανθίζεις εσύ μέσα σου, τόσο θα αποζητάς ανθρώπους που σε ποτίζουν, σε βοηθούν να εξελιχθείς και να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου.
Είναι άλλωστε επιστημονικά τεκμηριωμένο το γεγονός ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος «ενηλικιώνεται» εκεί γύρω στα 25. Δεν αλλάζει η όψη του εγκεφάλου ούτε η λειτουργία του, δημιουργούνται όμως συνδέσεις και ενδυναμώνονται, ενώ εγκαταλείπονται άλλες, μη χρήσιμες. Έτσι, γίνεται μια αναδιάταξη στη λειτουργία του εγκεφάλου, μια εξατομίκευση. Για παράδειγμα, υπάρχουν αλλαγές στην συναισθηματική επεξεργασία, τόσο η αντίδραση όσο και η διαχείρηση των συναισθημάτων μπορούν να γίνουν πιο σταθερές. Η συνολική εικόνα, επομένως του ατόμου αλλάζει για αυτό και είναι σύνηθες να βλέπουμε διαφορετικές συμπεριφορές.

Κάθε αλλαγή θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον άνθρωπο που θα είσαι αύριο. Είναι σπουδαίο να αγαπάς, να αποδέχεσαι, να γουστάρεις-στην τελική τον εαυτό σου. Μόνο έτσι μπορείς να ζεις με μια σταθερότητα και εσωτερική ηρεμία. Στα 25 είσαι λίγο περισσότερο ώριμος από ότι ήσουν στα 20 και σίγουρα λιγότερο από ότι θα είσαι στα 30. Είναι σταθμός στη ζωή σου και είναι ωραίο να μεγαλώνεις βλέποντας τι μπορείς να γίνεις και να κάνεις.