Οι φιλίες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στις ζωές μας. Υπάρχουν φιλίες που γεννήθηκαν σ’ ένα παγκάκι της γειτονιάς, σε μια παιδική χαρά, πάνω από ένα τετράδιο ή κάτω από το ίδιο θρανίο. Είναι οι φιλίες που γέμισαν τα χρόνια μας με άφθονο γέλιο, δάκρυα, εξομολογήσεις και περιπέτειες. Τις κρατήσαμε από το χέρι, πιστεύοντας πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τις αγγίξει. Κι όμως, έρχεται εκείνη η μία μέρα — όχι απαραίτητα με κάποιον καβγά ή μια θεαματική ρήξη — που ξαφνικά συνειδητοποιείς: κάποτε ήμασταν αυτοκόλλητοι. Τώρα είμαστε απλώς γνωστοί.
Τι πήγε στραβά; Πώς γίνεται να χτίζεις τόση οικειότητα, εμπιστοσύνη, φροντίδα, στήριξη στα εύκολα και στα δύσκολα… και κάποια στιγμή να κοιτάζεστε σαν ξένοι στον δρόμο, να ανταλλάσσετε ένα αδιάφορο βλέμμα και να στρέφετε την πλάτη ο ένας στον άλλον σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα; Αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχτούμε πως η φιλία, όσο δυνατή κι αν δείχνει, είναι κάτι ζωντανό. Κι όπως κάθε τι ζωντανό, θέλει φροντίδα, χρόνο, αλήθεια. Θέλει χώρο να αναπνέει, θρέψη για να ανθίζει. Χωρίς αυτά, αρχίζει σιγά σιγά να ξεθωριάζει. Άλλοτε απότομα. Άλλοτε ύπουλα. Πρώτα χάνεται η επικοινωνία μέσω μηνυμάτων. Μετά, όταν βρίσκεστε, νιώθετε πως δεν έχετε τίποτα ουσιαστικό να πείτε. Ή απλώς… βαριέστε. Κι έτσι σταματάτε να βρίσκεστε. Όλα αυτά, με τον καιρό, μετατρέπονται σε καλές ή κακές αναμνήσεις, στις οποίες επικρατεί το χάος και η σιωπή.
Βέβαια, είναι σημαντικό να τονίσουμε πως μεγαλώνοντας, οι ζωές μας, έτσι κι αλλιώς αλλάζουν. Σπουδάζουμε, μετακομίζουμε, ερωτευόμαστε, δουλεύουμε ατελείωτες ώρες. Οι προτεραιότητες είναι τελείως διαφορετικές με την πάροδο του χρόνου. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος — είναι ότι δεν υπάρχει πια χώρος. Κι έτσι, δυστυχώς, όσο κι αν πονάει, κάποιοι άνθρωποι απλά δε χωρούν στη νέα μας καθημερινότητα.
Ωστόσο, υπάρχει και το άλλο, πιο βαθύ και βαρύ συναίσθημα που γεννιέται μέσα από μια μακροχρόνια φιλία: οι πληγές που ανοίγουν και δύσκολα επουλώνονται. Είναι η απουσία σε μια δύσκολη στιγμή μας. Είναι η πισώπλατη μαχαιριά, τα πικρά σχόλια που μας πλήγωσαν, ο ανταγωνισμός, η ζήλια, το κόμπλεξ, ο ναρκισσισμός. Όλα αυτά μαζεύονται σαν μια χειροβομβίδα που κάποια στιγμή εκρήγνυται – και τότε εμείς κάνουμε πίσω, για να μην τραυματιστούμε. Τρέχουμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από συμπεριφορές φίλων στους οποίους πιστέψαμε, αλλά στην ουσία πέσαμε στην παγίδα της εικόνας. Εθελοτυφλούσαμε για την πραγματικότητα. Και τις περισσότερες φορές, σε τέτοιες καταστάσεις, επικρατεί σιωπή. Και η σιωπή πονά περισσότερο από έναν τσακωμό. Μέχρι που, τελικά, αποδέχεσαι πως αυτός ο άνθρωπος, που κάποτε υπήρξε σε μία σελίδα του βιβλίου σου, τώρα ανήκει στο προηγούμενο κεφάλαιο. Το γύρισες. Και πας παρακάτω.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας κάτι πολύτιμο: σε όποια ηλικία κι αν είμαστε, θα γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους. Ανθρώπους που θα μας χαρίσουν ξανά ένα φωτεινό χαμόγελο στη ζωή μας. Η αγάπη που έχουμε μέσα μας είναι ένα βασικό αξίωμα· ένας τρόπος να είμαστε δοτικοί. Ακόμα κι αν μια φιλία κατρακυλήσει στον γκρεμό, εμείς θα ξαναπροσφέρουμε την αγάπη μας σε άλλους ανθρώπους– σε καινούργιους φίλους. Χρειάζεται και μια δόση γενναιοδωρίας. Αυτή μπορεί να δυναμώσει τις σχέσεις και να καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη. Είναι χρήσιμη για να προσφέρουμε χρόνο, κατανόηση, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Δείχνουμε ότι πραγματικά νοιαζόμαστε.
Έτσι οι φίλοι μας αισθάνονται αγαπημένοι– και η φιλία μας γίνεται κάτι πολύ πιο βαθύ από απλή συνήθεια: γίνεται επιλογή.
Συντάκτης: Ellen Lox
