Ο χορός αποτελεί για τον άνθρωπο καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Είναι το φάρμακό του — όχι με τη βιολογική έννοια, αλλά με τη μεταφορική και την ψυχική. Είναι η ανάσα του όταν όλα στενεύουν. Στην καθημερινή μας ζωή υπάρχουν μέρες που μπορεί να περάσουμε μια απογοήτευση, μια απώλεια, ένα άγχος που βαραίνει την ψυχή και τις σκέψεις. Όμως, ξαφνικά, όλα αυτά μπορούν να εξαφανιστούν μέσα από ένα απλό βήμα, μία στροφή, έναν ρυθμό που περνάει μέσα από το σώμα μας· γίνεται σαν αντιβίωση. Σου δίνει τη δύναμη και σε θεραπεύει, σαν να σου ψιθυρίζει: «Είσαι ακόμα ζωντανός, κουνήσου, νιώσε, άφησέ το σώμα σου να μιλήσει.»
Να τονίσουμε ότι ο χορός είναι μία παγκόσμια γλώσσα — σιωπηλή, αλλά εκκωφαντική. Έχει έναν τρόπο έκφρασης που μπορεί να ξεπεράσει μέχρι και τα λόγια, να φτάσει εκεί όπου οι λέξεις κομπιάζουν. Ωστόσο, στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η θέση του χορού παραμένει ακόμα σημαντική. Όχι μόνο ως παραδοσιακή κληρονομιά, αλλά και ως ζωντανή μορφή τέχνης, κοινωνικής σύνδεσης και προσωπικής έκφρασης.
Ο χορός υπάρχει παντού: στα πανηγύρια και στους συλλόγους, στις σχολές χορού, στις σκηνές των φεστιβάλ, σε κέντρα διασκέδασης, στο δρόμο, ακόμα και μέσα στις οθόνες μας — στα κοινωνικά δίκτυα. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου συνυπάρχουν ο Καλαματιανός με το hip hop, ο ζεϊμπέκικος με τον σύγχρονο χορό, και η παραδοσιακή φορεσιά με τα ρυθμικά παπούτσια του tango. Μια χώρα όπου οι ρίζες δεν ξεριζώνονται· απλώς φορούν νέα χρώματα.
Βέβαια, ο παραδοσιακός χορός μπορεί να μην αποτελεί πλέον την καθημερινή πρακτική των περισσότερων Ελλήνων — κυρίως των νέων. Όμως δεν παύει να έχει μια σημαντική πολιτιστική και συναισθηματική αξία. Παραδείγματος χάριν, σε γιορτές, γάμους, σε στιγμές που θέλουμε να νιώσουμε “μαζί”, οι άνθρωποι συνεχίζουν να χορεύουν τους χορούς του τόπου τους. Είναι ένα μέσο που ενώνει γενιές, μεταφέρει αξίες και ιστορία· ένα μυστικό κώδικα που αντηχεί από το παρελθόν στο παρόν.
Οι σύγχρονες μορφές χορού: Χιλιάδες παιδιά και νέοι φοιτούν σε σχολές μπαλέτου, σύγχρονου χορού, jazz και Latin. Η χορευτική σκηνή στην Ελλάδα αντλεί μια δυναμικότητα που όλο και φουντώνει — με φεστιβάλ, παραστάσεις, διαγωνισμούς και διεθνείς συνεργασίες που ζωντανεύουν σκηνές και όνειρα.
Επίσης, να σημειωθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τον χορό όχι μόνο ως χόμπι, αλλά με την πάροδο του χρόνου, επαγγελματικά. Εκεί τα πράγματα ποικίλουν, καθώς χρειάζεται σκληρή προπόνηση, συνέπεια, συγκέντρωση, πειθαρχία, θέληση και πάθος. Κάθε βήμα κρύβει ιδρώτα, κάθε στροφή μια ιστορία επιμονής.
Δυστυχώς, όμως, παρόλο που η Ελλάδα έχει τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, οι χορευτές αντιμετωπίζουν δυσκολίες που συνοδεύουν την καλλιτεχνική πορεία, όπως η οικονομική αστάθεια ή η έλλειψη κρατικής υποστήριξης. Και παρ’ όλα αυτά, επιμένουν — γιατί ο χορός δεν είναι επιλογή· είναι ανάγκη.
Μην ξεχνάμε ότι ο χορός δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να συναντηθούν, να μοιραστούν και να αισθανθούν. Μέσα από τον ρυθμό και την κίνηση, ξαναβρίσκουμε το σώμα μας, την επαφή με τον άλλον, το κομμάτι του εαυτού μας που ίσως είχαμε χάσει.
Η Χοροθεραπεία στη σύγχρονη Ελλάδα: Ο χορός δεν είναι μόνο τέχνη και άθλημα. Είναι ένα χρήσιμο εργαλείο προσωπικής ανάπτυξης και ψυχικής ισορροπίας. Είναι τρόπος ζωής, θεραπεία και απελευθέρωση. Μία μορφή ψυχικής αποτοξίνωσης με ρυθμό και ανάσα.
Οι διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα στον χώρο του χορού: Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως ακόμα υπάρχουν προκαταλήψεις και στερεότυπα στο χορό όσον αφορά τα δύο φύλα. Οι γυναίκες συχνά περιορίζονται σε αισθητικούς, ελκυστικούς ρόλους, ενώ οι άνδρες φέρεται να προβάλλονται ως δυναμικοί και τεχνικά ανώτεροι. Επιπλέον, η κοινωνία συχνά δεν αντιλαμβάνεται ότι και οι άνδρες μπορούν να ασχοληθούν με τον χορό επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά. Αντιθέτως, μια μεγάλη πλειοψηφία της σημερινής κοινωνίας τείνει να κρίνει — όχι την κίνηση, την εκφραστικότητα ή το ταλέντο — αλλά τον σεξουαλικό προσανατολισμό του άνδρα, μετατρέποντας τη σκηνή σε πεδίο προκατάληψης αντί ελευθερίας.
Ο χορός στην Ελλάδα εξελίσσεται συνεχώς, προσαρμόζεται, αντιστέκεται στη λήθη. Στηρίζει ακόμα την παράδοση και εμπνέεται από το παρόν, ώστε να αντικρίζει το μέλλον με τόλμη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που χορεύουν — είτε με παπούτσια χορού, είτε ξυπόλυτοι, είτε μέσα σε ένα δωμάτιο, είτε σε μια σκηνή χωρίς κοινό — ο χορός θα έχει πάντα τη θέση του στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Θα συνεχίσει να υπάρχει, σαν ψίθυρος του σώματος στον κόσμο. Ένας ψίθυρος που καμιά φορά γίνεται κραυγή, αγκαλιά, ανάταση.
Συντάκτης: Ellen Lox
