Το ξέρεις. Το ένιωσες κάποια νύχτα, που γυρίσατε πλάτη. Που κοιμηθήκατε χωρίς μια «καληνύχτα», με ένα χέρι να αιωρείται ανάμεσα στο να τον αγγίξει ή να μαζευτεί πίσω στο σώμα σου. Το ένιωσες και τότε που χαμογέλασες σε φίλους στο τραπέζι, αλλά μέσα σου ήσουν τσακισμένος. Το πιο δύσκολο σε μια σχέση δεν είναι να αγαπηθείς. Είναι να φανερωθείς. Ολόκληρος. Γυμνός, όχι από ρούχα, αλλά από άμυνες. Να καθίσεις απέναντί του και να πεις πράγματα που ούτε στον εαυτό σου δεν παραδέχεσαι. Γιατί οι σχέσεις, όσο ωραίες κι αν είναι όταν ξεκινούν, δεν είναι μόνο τα φιλιά και τα “σ’ αγαπώ”. Είναι και το πώς κρατάς χώρο για τον άλλο, όταν αυτός ο άλλος γίνεται πιο άνθρωπος και λιγότερο ιδανικός. Είναι το πώς διαχειρίζεσαι το πραγματικό μαζί· τα άπλυτα, τους λογαριασμούς, τις ανασφάλειες, τους γονείς, το άδικο, το άβολο.
Στην αρχή όλα είναι φως. Γέλια, κλείσιμο ματιού, πρωινά με καφέδες στο κρεβάτι και απογεύματα με χέρια δεμένα σε δρόμους. Δεν υπάρχει τίποτα να «λύσετε». Δεν υπάρχουν ερωτήσεις με βάρος. Μόνο ροή. Πιστεύεις ότι επικοινωνείτε. Αλλά στην ουσία, ακόμα δεν έχετε δοκιμαστεί. Δεν έχετε μπει στα βαθιά. Τα βαθιά έρχονται όταν ξεκινάς να νιώθεις τα πρώτα σκιρτήματα του φόβου. Μήπως δίνω πιο πολλά; Τι θέλει πραγματικά από μένα; Ταιριάζουμε ή απλά περνάμε καλά; Είναι εκεί που πρέπει να ειπωθούν πράγματα που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν το όνειρο. Εκεί που η σιωπή μοιάζει πιο ασφαλής από την ειλικρίνεια. Κι όμως, μόνο η ειλικρίνεια χτίζει. Αλλιώς θα μείνεις με ένα κενό που θα σε ρουφάει κάθε φορά που θα ακουμπάτε τα σώματα, αλλά όχι τις ψυχές.
Ποιες είναι οι δύσκολες κουβέντες που πρέπει να κάνετε;
Τα οικονομικά
Δεν είναι θέμα τσιγκουνιάς ή μεγαλείου. Είναι θέμα ορίων και ασφάλειας. Ποιος πληρώνει τι; Τι σημαίνει δίνω και τι σημαίνει εκμεταλλεύομαι; Ένα ζευγάρι που δεν έχει μιλήσει για τα οικονομικά του, συχνά τα βάζει κάτω από το χαλί μέχρι να γίνει βουνό. Και τότε, ξεσπάει για κάτι άλλο· ένα φθηνό δείπνο, ένα δώρο γενεθλίων, μια υπερβολή.
Το σ#ξ
Όχι μόνο το πότε και το πόσο. Το πώς νιώθω όταν κάνουμε έρωτα. Το “νιώθω ότι με βλέπεις ή απλώς με χρησιμοποιείς;”. Το “ντρέπομαι να σου ζητήσω αυτό που θέλω”. Το “με έχεις αγγίξει αλλά δε με έχεις κοιτάξει εδώ και μέρες”. Το σεξ είναι καθρέφτης της οικειότητας και όταν δε μιλάς γι’ αυτό, παγώνει. Και το πάθος δεν πεθαίνει από έλλειψη φλόγας, πεθαίνει από έλλειψη αλήθειας.
Τα όρια με τις οικογένειες
Πόσο βαθιά μπαίνουν οι γονείς σου στη ζωή μας; Θα ξανακάνουμε Πάσχα με τη μάνα σου που με προσβάλλει παθητικά κάθε χρόνο; Πόσες φορές ακόμα θα αποφασίζει ο πατέρας σου για το ποιος θα έρθει στο εξοχικό; Αν δε συμφωνήσετε στα όρια, θα τσακώνεστε ξανά και ξανά για λεπτομέρειες, ενώ το πρόβλημα θα είναι η εισβολή.
Το μέλλον
Δεν είναι ταινία. Δε φτιάχνεται μόνο του. Ρώτα και ρώτα καθαρά, “Θες παιδιά;”, “Μπορείς να ζήσεις στο εξωτερικό;”, “Πιστεύεις στον γάμο ή τον απορρίπτεις;”. Αν δεν τα πεις τώρα, θα πληρώσεις αργότερα, με χρόνια που πέρασαν, χωρίς να έχετε κάνει τίποτα απ’ όσα θέλατε στ’ αλήθεια.
Οι πληγές σου
Όταν πονάς, πώς το δείχνεις; Ποιος είσαι όταν δεν είσαι καλά; Μπορείς να του πεις “άσε με λίγο μόνο μου” χωρίς να νιώθει απόρριψη; Ή “σε χρειάζομαι τώρα, κι ας μη σου το δείχνω σωστά”; Όσοι δε μιλάμε για τον πόνο, τον μετατρέπουμε σε θυμό. Και ο θυμός χτίζει τοίχους, όχι σπίτια.
Οι φόβοι και οι ζηλοτυπίες
Πες του τι σε πονάει. Πες της τι σε φρικάρει. Μην ντρέπεσαι να ονομάσεις τον φόβο σου, να σε αφήσει, να σε προδώσει, να προτιμήσει άλλον. Όλοι το έχουμε μέσα μας. Όταν το κρατάς μέσα, γίνεται σκιά. Όταν το λες, γίνεται γέφυρα.
Κι ύστερα είναι και κάτι άλλες συζητήσεις. Αυτές που δεν έχουν λέξεις, αλλά απαιτούν παρουσία. Να κάτσεις δίπλα του όταν γυρίζει σιωπηλός. Να μη ρωτήσεις βιαστικά “τι έχεις”, αλλά να του δείξεις πως είσαι εκεί. Όταν η επικοινωνία σταματά να γίνεται μόνο με φράσεις, και μετακινείται σε βλέμματα, σε τονισμούς, σε αναστεναγμούς, τότε αρχίζει η αληθινή επαφή. Αυτό όμως δε χτίζεται μόνο με αγάπη. Θέλει αποφάσεις. Κουράγιο. Επανατοποθέτηση. Γιατί υπάρχει κι αυτή η κρίσιμη στιγμή, που καταλαβαίνεις πως δεν αρκεί που αγαπιέστε. Ότι ίσως δεν είστε φτιαγμένοι να πάτε παρέα ως το τέλος. Και πρέπει να το πεις. Πρέπει να μπεις σε αυτή τη δύσκολη συζήτηση: “Είμαστε εδώ γιατί θέλουμε; Ή γιατί φοβόμαστε να φύγουμε;”. Είναι ερώτηση μαχαίρι. Αλλά αν δεν την κάνεις, μπορεί να περάσεις χρόνια σε μια σχέση φάντασμα. Μια σχέση που κάποτε έλαμπε, αλλά τώρα είναι απλώς συνήθεια.
Όλα αυτά τα λόγια δεν είναι θεωρία. Είναι σάρκα και αίμα. Είναι αληθινές νύχτες και τσακωμοί που έμειναν στη μέση. Είναι φίλοι σου που χώρισαν γιατί ποτέ δεν είπαν “δεν μπορώ άλλο έτσι”. Είναι εσύ, που μια φορά σκέφτηκες να μιλήσεις, αλλά φοβήθηκες. Μη χαλάσεις τη μαγική εικόνα. Μη χάσεις αυτό που έχετε. Μα να σου πω κάτι; Αν δεν μπορείς να πονέσεις δίπλα στον άλλο, δεν είναι μαγικό αυτό που έχετε. Είναι σκηνικό. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις μέσα σε σκηνικά. Οπότε ναι. Θα χρειαστεί να κάτσετε στο τραπέζι και να πονέσετε. Να ματώσετε. Να βγάλετε έξω τις πληγές και να τις δείξετε. Όχι για να καταστραφείτε. Αλλά για να υπάρξετε στ’ αλήθεια. Δύο άνθρωποι, χωρίς μάσκες, χωρίς ρόλους. Μόνο εσείς. Γυμνοί από άμυνες. Γιατί μόνο τότε μπορεί να χτιστεί κάτι που δε σπάει με το πρώτο ταρακούνημα. Γιατί αν δεν πονέσεις στο τραπέζι, θα αιμορραγήσεις στο κρεβάτι. Και κανένα σεντόνι δεν μπορεί να σκεπάσει τη σιωπή δύο σωμάτων που έχουν ξεχάσει να αγγίζονται αληθινά. Και κανένα κορμί δε γεμίζει το κενό μιας ψυχής που δεν τόλμησε ποτέ να ειπωθεί.
Στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι τα γέλια στα εύκολα. Είναι οι σιωπές που αντέξατε, τα βλέμματα που δε γύρισαν αλλού. Το μόνο ερώτημα είναι αν είχες το θάρρος να πεις την αλήθεια σου. Κι εκείνος; Την άντεξε ή την άφησε να πέσει; Αν ναι, τότε δεν είστε απλώς μαζί. Είστε με τον άλλον. Αν όχι, έχεις παρέα. Μέχρι να μην έχεις ούτε αυτό. Γιατί τελικά δε μετράει πόσο καλά επικοινωνείτε όταν όλα πάνε ρολόι. Αλλά το πώς κοιτιέστε όταν το έδαφος τρέμει. Εκεί φαίνεται τι σχέση έχεις. Ή αν έχεις απλώς έναν άνθρωπο δίπλα σου για να μην κοιμάσαι μόνος.
Συντάκτης: Ροδάνθη Πατρώνα
