Ξύπνησες πάλι ρομπότ; Πήρες τη γνωστή διαδρομή με τα ακουστικά στ’ αυτιά; Έκανες ό,τι πρέπει, καλημέρισες, έκανες ότι δουλεύεις, έκρυψες τα νεύρα σου, πάτησες τα σωστά κουμπιά και μετά έφυγες σιωπηλός σαν σκιά που τριγυρνάει χωρίς να βλέπει. Ούτε ένα ρίγος. Ούτε ένα σφίξιμο στην καρδιά από λαχτάρα. Ούτε μία ανάσα βαθιά, που να μοιάζει με απόφαση. Πότε ένιωσες τελευταία φορά ότι ζεις στ’ αλήθεια; Όχι απλώς να αναπνέεις. Να ζεις. Να θες. Να διεκδικείς. Να παίρνεις. Να καίγεσαι. Να γουστάρεις. Όχι απλώς να υπάρχεις.

Ο ερωτικός άνθρωπος δεν είναι ο υπερσ#ξουαλικός. Δεν είναι απαραίτητα ο τύπος που φλερτάρει με όλους, ούτε αυτός που ρίχνει στάχτη στα μάτια με βλέμματα και χειρονομίες. Ο ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που είναι παρών. Που μυρίζει ζωή και στάζει νόημα ακόμα κι όταν κάθεται απέναντί σου και δε μιλάει. Είναι αυτός που βάζει χέρι στη ζωή, όχι μονάχα στα κορμιά.

Ερωτικός είναι ο τρόπος που σερβίρεις τον καφέ στον άλλον το πρωί, αν σου καίει τα δάχτυλα και δε σ’ ενδιαφέρει. Ερωτικός είναι ο τρόπος που μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και το βλέμμα σου διεκδικεί χωρίς να φωνάζει. Ο τρόπος που ακούς, χωρίς να περιμένεις τη σειρά σου να μιλήσεις. Το πώς σκύβεις πάνω απ’ το πιάτο σου, πώς δαγκώνεις ένα ροδάκινο, πώς οδηγείς όταν χορεύει η μουσική μέσα σου. Το πώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια όταν ακούς ποίηση ή όταν κάποιος λέει κάτι τόσο αληθινό, που σε ξεγυμνώνει.

Ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που ζει με ένταση. Που δεν κρατάει πίσω το δάκρυ του όταν πρέπει, ούτε γελάει σαν υπάλληλος στη ρεσεψιόν. Που χτυπάει την πόρτα λίγο πιο δυνατά όταν φεύγει γιατί δεν του βγήκε το γ#μημένο, αλλά που επιστρέφει αν κάτι μέσα του τον σπρώξει να το διορθώσει. Που δε σβήνει με photoshop το πάθος του. Που δεν ντρέπεται να πει “σε θέλω” ή “σε βαρέθηκα”. Που κάνει και τα δύο στα ίσια. Κάποιος θα σου πει ότι το ερωτικό στοιχείο είναι σεξουαλικότητα. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι παρουσία. Είναι ρυθμός. Είναι το βλέμμα που δε γλιστράει απ’ τα δύσκολα. Είναι το χέρι που αγγίζει πράγματα, πρόσωπα, στιγμές, χωρίς φόβο. Είναι ο τρόπος που παλεύεις για το θέλω σου. Ο τρόπος που δε βολεύεσαι σε χλιαρές ζωές, σε μετριότητες, σε “ας είναι καλά”. Δεν έχει φύλο αυτό το πράγμα. Δεν είναι για άντρες ή για γυναίκες. Είναι για ανθρώπους που δεν επιβιώνουν απλώς. Είναι για εκείνους που ακόμα διψάνε.

Όλοι μας γεννηθήκαμε με αυτό. Κοίτα τα μωρά. Κοίτα πώς απαιτούν, πώς ζουν, πώς γελάνε, πώς ουρλιάζουν. Μετά, κάποιοι το κρατήσαμε. Άλλοι το ξεχάσαμε. Σου είπαν να μην είσαι έτσι, να χαλαρώσεις, να μην κάνεις φασαρία, να μη δείχνεις πόσο θέλεις γιατί θα φανείς γελοίος, θα σε πουν υπερβολικό, θα σε απορρίψουν. Κι εσύ τα πίστεψες. Και μάζεψες τα χέρια σου. Και σώπασες. Και βάλθηκες να γίνεις αρεστός. Και μάζεψες και την πλάτη σου, και το πάθος σου, και το δέρμα σου. Σε καταλαβαίνω. Όλοι κάπως έτσι ξεχνάμε τον ερωτικό μας εαυτό. Στριμώχνεται ο κόσμος. Χωράμε σε κουτάκια, γραφεία, καθωσπρέπει γεύματα και σχέσεις που μοιάζουν με σύμβαση. Αλλά ρε φίλε… δεν πονάει λίγο κάθε φορά που απαρνιέσαι αυτό το κομμάτι σου; Δε σου λείπει να πεις ένα «μου λείπεις» χωρίς να κοιτάς το κινητό μετά αγχωμένος αν το είδαν; Δε σου λείπει να πεις «θέλω να σε δω», «θέλω να σου πω τι ονειρεύομαι», «θέλω να χορέψουμε στη βροχή»; Δε σου λείπει να ιδρώσεις για κάτι που ποθείς; Ο ερωτικός άνθρωπος δεν κάνει μόνο έρωτα. Κάνει ζωή. Τη ζυμώνει με τα χέρια του. Τη σκαλίζει με επιθυμία. Κάνει τα πάντα πιο έντονα. Πιο αληθινά. Δε σημαίνει πως είναι πάντα ευτυχισμένος. Ίσα-ίσα, καμιά φορά τον τρώει η πείνα. Αλλά τουλάχιστον ξέρει ότι είναι ζωντανός.

Πες μου, λοιπόν: πότε ένιωσες τελευταία φορά ζωή να κυλάει στις φλέβες σου; Εκείνο το κάτι που δεν εξηγείται, αλλά όταν το ζεις, το ξέρεις. Πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά τη δουλειά σου, την πόλη σου, τον ήχο της φωνής σου, το σώμα σου, έναν άνθρωπο που δε σου έμοιαζε; Πότε έτρεξες πίσω από κάτι χωρίς να μετράς τα like και τις επιπτώσεις; Πότε κυνήγησες μια ιδέα μέχρι τέλους; Πότε ένιωσες περήφανος για τον εαυτό σου επειδή έβαλες φωτιά και όχι επειδή κράτησες τη στάχτη ανέπαφη; Μπορείς να το ξαναβρείς αυτό. Αλήθεια στο λέω. Δεν έχει πεθάνει. Δε σβήνει αυτό το πράγμα. Απλώς κουλουριάζεται κάπου μέσα σου και περιμένει ένα «πάμε». Και δε χρειάζεται να πας μακριά. Ξεκίνα από ένα άγγιγμα. Από ένα τραγούδι. Από μια αλήθεια. Από το να φορέσεις κάτι που σε κάνει να νιώθεις γυμνός. Από το να παραδεχτείς ότι δεν είσαι εντάξει. Από το να βουτήξεις σε μια πράξη χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Ο ερωτικός άνθρωπος δεν είναι ένας άλλος. Είναι ο εαυτός σου πριν σε βολέψουν. Είναι ο εαυτός σου πριν τον κόψεις σε κομματάκια για να αρέσει. Είναι εκεί. Σε περιμένει. Εσύ πότε θα του ανοίξεις;

Συντάκτης: Ροδάνθη Πατρώνα