Σου έχει τύχει να τον σκέφτεσαι συνέχεια, να νιώθεις ένα σφίξιμο όταν δεν απαντάει, να παρατηρείς τις κινήσεις του στα social media, να διαβάζεις τα παλιά σας μηνύματα ξανά και ξανά. Νομίζεις ότι αυτό είναι έρωτας. Στην πραγματικότητα, όμως, ίσως να είναι απλώς ένα κόλλημα. Κι αν το σκεφτείς ψύχραιμα, δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Ο έρωτας έχει κάτι απελευθερωτικό. Σε γεμίζει, σε κάνει να νιώθεις όμορφα με τον εαυτό σου, ακόμα κι όταν δεν είστε μαζί. Σε βοηθάει να εξελιχθείς, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, πιο αληθινός. Αντίθετα, το κόλλημα σε πιέζει, σε κάνει αγχωμένο, ανασφαλή, εξαρτημένο. Είναι σαν να κυνηγάς κάτι που συνεχώς σου ξεφεύγει! Και όσο πιο πολύ σου ξεφεύγει, τόσο πιο πολύ νομίζεις ότι το θέλεις.
Συχνά, κολλάς με κάποιον όχι επειδή σου ταιριάζει ή σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά γιατί δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν ήταν αυτό που περίμενες. Κολλάς με την ιδέα του, με αυτό που πίστεψες ότι είναι ή με το πώς φαντάστηκες ότι θα ήταν η σχέση σας. Ερωτεύεσαι μια εκδοχή του που υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Και όσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτήν την εικόνα, τόσο περισσότερο προσπαθείς να την κρατήσεις ζωντανή. Λες και αν παραδεχτείς ότι δεν είναι αυτός για σένα, χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Το κόλλημα έχει ανάγκη από δράμα, ανατροπές, σκαμπανεβάσματα. Τρέφεται από την αβεβαιότητα και την απουσία. Ο έρωτας, όμως, θέλει σταθερότητα, αλήθεια και συναισθηματική ανταπόκριση.
Ο έρωτας δε σε κάνει να περιμένεις για ένα μήνυμα, ούτε να αμφιβάλλεις για την αξία σου. Δεν είναι παιχνίδι εγωισμού, ούτε ανάγκη για επιβεβαίωση. Είναι δύο άνθρωποι που επιλέγουν καθημερινά ο ένας τον άλλον, με φροντίδα και σεβασμό.
Αν νιώθεις πως πονάς περισσότερο απ’ όσο χαίρεσαι, αν αναλύεις κάθε του λέξη ή σιωπή, αν αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετός, τότε μάλλον δεν είσαι ερωτευμένος. Έχεις κολλήσει. Και το χειρότερο είναι πως όσο περισσότερο μπερδεύεις το κόλλημα με τον έρωτα, τόσο πιο δύσκολα θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον αληθινό έρωτα όταν έρθει.
Μην μπερδεύεις τη λαχτάρα με την αγάπη. Το ότι τον σκέφτεσαι συνεχώς δεν σημαίνει ότι είναι «το άλλο σου μισό». Καμιά φορά, αυτό που σε τραβάει δεν είναι ο άνθρωπος απέναντί σου, αλλά το συναισθηματικό rollercoaster που σου προκαλεί. Είναι ο εθισμός στο “αν” και στο “ίσως”, η προσδοκία πως κάτι θα αλλάξει, πως κάποια στιγμή θα σου δώσει όσα δεν σου δίνει τώρα. Μα ο έρωτας δεν υπόσχεται – αποδεικνύει. Δεν κουράζει – ησυχάζει.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ξεχωρίσει τι νιώθει. Κοίτα τις πράξεις, όχι τις προσδοκίες. Ρώτα τον εαυτό σου αν αυτό που ζεις σου κάνει καλό. Μη φοβάσαι να αφήσεις πίσω κάτι που σε κρατάει πίσω, μόνο και μόνο επειδή το έχεις συνηθίσει. Γιατί ο αληθινός έρωτας δεν μοιάζει με εμμονή· μοιάζει με γαλήνη.
Και εσύ αξίζεις έναν έρωτα που δε σε κρατάει αιχμάλωτο, αλλά σε ελευθερώνει.
Συντάκτης: Χριστίνα Τσαβλίδου
