Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας φευγαλέα, κι άλλοι που χαράζουν την παρουσία τους βαθιά μέσα μας. Όταν δεθείς πραγματικά με κάποιον, η σχέση ξεπερνά τις λέξεις και τις πράξεις. Ξαφνικά, τα γραπτά μηνύματα που σου στέλνει δεν είναι απλώς χαρακτήρες σε μια οθόνη. Έχουν χρώμα, ύφος, συναίσθημα. Ακούς τη φωνή του. Είναι σαν να είναι εκεί. Κι αυτό, λέει πολλά.
Όταν περνάς αρκετό χρόνο με έναν άνθρωπο –είτε είναι φίλος, σύντροφος, συγγενής– αρχίζεις να απομνημονεύεις τον τρόπο που μιλά, τις εκφράσεις του, τον ρυθμό και τη χροιά της φωνής του. Αυτό δεν είναι απλώς αποτέλεσμα συνήθειας, αλλά σημάδι βαθιάς συναισθηματικής σύνδεσης. Κάθε φορά που σου στέλνει ένα μήνυμα, ο εγκέφαλός σου ανακαλεί την εμπειρία της φωνής του. Το «Καλημέρα» δεν είναι πια ένα τυπικό μήνυμα· έχει τη ζεστασιά, την ενέργεια ή ακόμα και το χιούμορ του αποστολέα. Και κάπου εκεί, ανακαλύπτεις ότι δε διαβάζεις το μήνυμά του— τον “ακούς”.
Η νευροεπιστήμη το επιβεβαιώνει: σύμφωνα με μελέτη του Journal of Cognitive Neuroscience, όταν οι άνθρωποι διαβάζουν κάτι γραμμένο από έναν οικείο τους, ενεργοποιούνται τα ίδια εγκεφαλικά κυκλώματα που χρησιμοποιούνται για την επεξεργασία του ήχου. Δηλαδή, ο εγκέφαλος όντως αναπαράγει εσωτερικά τη φωνή του ατόμου που αγαπάμε ή γνωρίζουμε καλά, μέσω της «φωνητικής απεικόνισης» (auditory imagery).
Όταν έχεις γνωρίσει βαθιά κάποιον, ακόμα και η σιωπή του έχει ήχο. Ο εσωτερικός μας κόσμος δεν ξεχωρίζει πάντα τη φυσική παρουσία από τη νοητική αναπαράσταση. Κι αυτό, μπορεί να είναι βαθιά παρηγορητικό. Έτσι, όταν σου γράφει κάτι απλό, εσύ τον ακούς. Ίσως γελάς, γιατί ξέρεις πώς θα το έλεγε. Ίσως νιώθεις πιο κοντά του, έστω κι αν βρίσκεστε μακριά.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πόσο βαθιά επηρεάζουν οι άνθρωποι που αγαπάμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Σου μιλούν ακόμα και όταν είναι σιωπηλοί. Μερικές φορές, αυτό είναι απλώς μια ήσυχη παρηγοριά. Άλλες φορές, είναι ένας τρόπος να τους κρατάς κοντά. Το να “ακούς” κάποιον μέσα από τα μηνύματά του δεν είναι παράλογο — είναι απόλυτα ανθρώπινο. Είναι μια όμορφη υπενθύμιση ότι οι σχέσεις δε χτίζονται μόνο με λόγια και φυσική παρουσία, αλλά με εμπειρίες, μνήμες και συναισθήματα. Είναι ένα σιωπηλό «σε κουβαλάω μέσα μου» που αποκαλύπτει πόσο σημαντικός είναι κάποιος για εσένα.
Ίσως τελικά, αυτό να σημαίνει ότι κάποιος έχει μπει πραγματικά στη ζωή σου: όταν δε χρειάζεται να είναι εκεί για να τον νιώσεις.
Συντάκτης: Χριστίνα Τσαβλίδου
