Ζούμε σε μια εποχή που, πια, όλοι επικοινωνούμε περισσότερο από ποτέ μα δε μιλάμε ουσιαστικά! Για την ακρίβεια, μιλάμε όλο και λιγότερο για τα πραγματικά σημαντικά, εκείνα που όντως μετράνε. Πράγματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένο ότι εκφράζονται και που στην πράξη παραμένουν μέσα μας, σαν τεράστια ταμπού κι απωθημένα. Τι κι αν οι συζητήσεις διαρκούν ώρες ολόκληρες, συχνά μένουν στην επιφάνεια, στα τυπικά.
Τα παράπονα, οι βαθύτερες σκέψεις και τα συναισθήματα που μας βαραίνουν — αυτά που θέλουμε στην πραγματικότητα να πούμε — μένουν πίσω, σκεπασμένα, κάτω από την ανάγκη να μη φέρουμε σε δύσκολη θέση ούτε τον εαυτό μας και κυρίως τους άλλους. Γιατί πια, η ουσία μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, κι έτσι συναισθηματισμοί, προβληματισμοί, ευάλωτες στιγμές, απαγορεύονται.
Κι όμως, η στιγμή που θα τολμήσεις να εκφράσεις αυτό που σε ενοχλεί είναι μια λυτρωτική στιγμή. Είναι ένα βήμα προς την ελευθερία σου. Εκείνη την εσωτερική, που σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι αληθινός· να σταθείς με θάρρος —ή και θράσος— στην ανάγκη να διεκδικήσεις έναν χώρο όπου θα ακούγεσαι και θα σε σέβονται. Ταυτόχρονα, το ότι αρχίζεις να μιλάς δε σημαίνει πως όλα θα αλλάξουν μαγικά. Ούτε ότι οι γύρω σου θα αντιδράσουν πάντα με κατανόηση. Αυτό που αλλάζει σίγουρα, όμως, είναι η στάση σου απέναντι στον εαυτό σου.
Όταν ξεκινάς επιτέλους να μιλάς, ταυτόχρονα σταματάς να αποδέχεσαι σιωπηλά όλα όσα σε πληγώνουν. Κάπως έτσι, δειλά-δειλά, μπαίνουν τα πρώτα όρια. Η φωνή σου — όσο διστακτική κι αν είναι στην αρχή — γίνεται το εργαλείο σου με το οποίο επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις σου με τους άλλους, αλλά και το πιο βασικό: την ίδια σου την αξία. Κι αν οι ενοχές σου αποφασίσουν να κάνουν πάρτι απέναντι στην ευαλωτότητα που θα δείξεις, είναι σημαντικό να κατανοήσεις ότι το να εκφράζεις τα παράπονά σου δε σε κάνει αρνητικό ή αχάριστο άτομο. Σε κάνει συνειδητό. Δηλώνεις παρών! Δείχνει ότι δε λειτουργείς μηχανικά, αλλά αφουγκράζεσαι τις επιθυμίες και τα θέλω σου.
Όταν σιωπάς διαρκώς, είτε από φόβο είτε από ανάγκη να αποφύγεις τη σύγκρουση, συσσωρεύεις μέσα σου μόνο δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Και θα ξεσπάσει με τρόπο που ούτε εσύ μπορείς να καταλάβεις. Κι αυτό σε κάνει δειλό, φοβικό και καταπιεσμένο. Αντίθετα, το να μιλάς για όσα σε ενοχλούν είναι μια πράξη γενναιότητας. Φυσικά και δεν είναι εύκολο — ειδικά όταν δεν έχεις μάθει να το κάνεις ή όταν έχεις βιώσει απόρριψη στο παρελθόν. Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι απαραίτητο. Όχι μόνο για τις σχέσεις σου, αλλά κυρίως για την ψυχική σου υγεία. Έτσι κι αλλιώς, η ειλικρινής έκφραση είναι μια μορφή φροντίδας του εαυτού.
Κάθε φορά που βρίσκεις το κουράγιο να μιλήσεις, σπάει ένα μικρό κομμάτι του τοίχου που έχεις χτίσει και σε κρατά απομονωμένο. Και κάθε τέτοια στιγμή — όσο μικρή κι αν φαίνεται — είναι ένα βήμα προς την προσωπική σου ελευθερία. Γιατί ελεύθεροι δεν είναι αυτοί που δεν έχουν προβλήματα. Είναι εκείνοι που δε φοβούνται να τα αναγνωρίσουν. Εκείνοι που δε φοβούνται να τα εκφράσουν.
Ίσως, τελικά, η αληθινή ελευθερία να ξεκινά από μια απλή φράση: «Αυτό με ενοχλεί».
Τι λες; Δεν ήρθε η στιγμή σου;
Συντάκτης: Χριστίνα Τσαβλίδου
