Πολλοί φοβούνται την παραίτηση, γιατί συχνά συνδέεται με την ήττα, την αποτυχία, τη λύπη ή την έλλειψη αντοχής. Όμως, δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που το να «δηλώσεις παραίτηση» είναι πράξη θάρρους. Είναι μια σιωπηλή επανάσταση. Ένα «όχι» που σώζει την ψυχή σου.
Σκέψου πόσες φορές είχες φτάσει ή ξεπεράσει τα όριά σου. Σκέψου κάθε πρωί που ξυπνούσες με έναν κόμπο στο στομάχι, γιατί το βάρος στην ψυχή σου ήταν πια πιο βαρύ απ’ όσο μπορούσες να σηκώσεις. Παραιτήθηκες λοιπόν— όχι επειδή δεν μπορούσες, αλλά γιατί δεν άντεχες να συνεχίζεις να πληγώνεις τον εαυτό σου στο όνομα της «υπομονής».
Σε έναν κόσμο που επιβραβεύει τη συνεχή αντοχή και την καταπίεση των προσωπικών αναγκών στο όνομα της επιτυχίας ή της εικόνας, η παραίτηση μοιάζει με αδυναμία. Κι όμως, εσύ κατάλαβες κάτι βαθύτερο: ότι δεν άξιζε να χάνεις τον εαυτό σου για να κρατήσεις κάτι που σε τρώει. Παραιτήθηκες από μια δουλειά που σε άδειαζε και σε έκανε να αμφιβάλλεις για την αξία σου. Ίσως στη σχολή ο στόχος του πτυχίου και της «δουλειάς των ονείρων» σου έμοιαζε το ιδανικό. Όμως, τελικά αυτό που αγάπησες και ονειρευόσουν, σε έφαγε. Όμως μη σκεφτείς αρνητικά! Η παραίτησή σου δεν ήταν εγκατάλειψη. Ήταν διεκδίκηση. Ήταν η στιγμή που είπες «φτάνει». Η στιγμή που κατάλαβες πως κανένα πτυχίο δεν είναι πάνω από εσένα.
Και τότε, αρχίζει η θεραπεία σου. Ίσως το κενό που σου μένει με την αλλαγή της ρουτίνας στην αρχή σε κάνει να νιώσεις φόβο, τύψεις— ίσως και να ένιωσες, για λίγο, ότι μετανιώνεις. Αλλά μετά, λίγο λίγο, όσο περνάει ο καιρός και φεύγει όλο το βάρος, αρχίζεις να ανασαίνεις. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον αναγνωρίζεις ξανά. Να ξυπνάς χωρίς όλα αυτά τα άδικα και άσχημα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν. Πλέον, άρχισες να γελάς αληθινά, πραγματικά. Δες! Έχεις χώρο για νέες επιλογές. Μπορεί να μην είναι ιδανικές, αλλά έχεις. Ναι! Μέσα από αυτό το βήμα, μπόρεσες να δεις το παρακάτω.
Η παραίτησή σου, λοιπόν, ήταν ένα όριο. Ήταν η στιγμή που αποφάσισες να σταματήσεις να ζεις μικραίνοντας τον εαυτό σου. Και ξέρεις κάτι; Αυτή η απόφαση ήταν το πιο γενναίο, το πιο λυτρωτικό, το πιο βαθιά προσωπικό δώρο που μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου. Γιατί απελευθέρωσες εσένα και την ψυχή σου. Γιατί επέλεξες να δείξεις πίστη στον εαυτό σου και όχι σε αυτό που έπρεπε να είσαι.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι. Πολλοί συνεχίζουν να υπομένουν, να σιωπούν, να ζουν με «πρέπει». Όμως εσύ, μέσα στην αβεβαιότητα, την αμφιβολία, την ανασφάλεια, έκανες το βήμα. Και αυτό από μόνο του σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεσαι. Δεν είναι αδυναμία!
Κάποια μέρα θα ευγνωμονείς τον εαυτό σου που άκουσες την ψυχή σου. Που σεβάστηκες τα «θέλω» σου. Και έτσι κατάφερες και σε προστάτεψες. Γιατί δε θυσιάστηκες σε μια ζωή που δε σου ταίριαζε. Παραιτήθηκες για να μη χάσεις εσένα και τελικά, βρήκες κάτι πολύ πιο σπουδαίο: την ελευθερία σου. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από εσένα.
Συντάκτης: Χριστίνα Τσαβλίδου
