Μην ακούς κανέναν, πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες σχετικά με την ενηλικίωση. Σχετικά με το «μπαμ» που γίνεται μετά τα 22(αν έχεις προλάβει να τελειώσεις τη σχολή σου στα έτη της). Σχετικά με τις απεριόριστες απαιτήσεις που έχουν όλοι από εσένα. Κοινωνία, οικογένεια, φίλοι.. Μα πάνω από όλα εσύ ο ίδιος από τον εαυτό σου. Να φροντίζεις το σπίτι σου, να το καθαρίζεις, να το τακτοποιείς, να πηγαίνεις σούπερ μάρκετ, να επενδύεις χρόνο στους φίλους σου.. μη σου θυμώσουν κι όλας. Να ενδιαφέρεσαι για το έξω σου. Για την εμφάνιση σου. Μαλλιά, νύχια, γιατροί.. (δεν τελειώνουν ποτέ οι γιατροί). Να πρέπει να πηγαίνεις σε δημόσιες υπηρεσίες. Να ψάχνεις μόνο σου όλα τα έγγραφα που χρειάζεσαι.. και στο τέλος να πηγαίνεις εκεί να μην τα έχεις όλα και φτου πάλι από την αρχή. Τι πράγματα κι αυτά. Δε μας τα έμαθε κανείς. Δεν είχαμε και κάνα μάθημα στο σχολείο να λέγεται:« δουλειές του σπιτιού» «πώς κλείνω ραντεβού σε μια δημόσια υπηρεσία» «τι σημαίνει το ΑΦΜ» «πως να φροντίζεις το μέσα σου με 5 απλά βήματα».

Όλα αυτά και άλλα πολλά που κληθήκαμε να τα μάθουμε μόνοι μας. Να ανακαλύψουμε τη ζωή από την αρχή. Να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να φροντίσουμε την ψυχή μας. Ψυχοθεραπεία, καλοί και ουσιαστικοί φίλοι. Έναν σωστό σύντροφο. Να αποτάξουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα από το ριζικό μας. Να αφεθούμε ελεύθεροι στη ζωή. Να κολυμπήσουμε χωρίς φόβο κι ενοχές. Να απολαύσουμε όλα αυτά που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει. ΟΛΑ αυτά που μας αξίζουν. ΟΛΑ εκείνα που μας είπαν πως δε θα καταφέρουμε και πως πρέπει να αλλάξουμε το όνειρο μας. Όμως άνθρωποί μου, το όνειρο για κάποιο λόγο υπάρχει. Δεν ξυπνάμε μια μέρα και ξαφνικά θέλουμε κάτι. Το μέσα μας ξέρει. Το μέσα μας περιμένει υπομονετικά μέχρι να ακουστεί. Και οφείλουμε να το ακούσουμε. ΟΠΩΣ ακούμε όλους εκείνους που μας ζητούν, ξανά και ξανά. Που δε χορταίνουν να παίρνουν από εμάς. Που είναι πάντοτε βαθιά ανικανοποίητοι και ανίκανοι να δώσουν δίχως να πάρουν.

Μην ακούτε κανέναν, πέρα από τον ίδιο σας τον εαυτό. Μη δίνεται τη δυνατότητα σε κάποιον να ορίσει το τι μπορείτε να κάνετε. Τι είστε ικανοί να πετύχετε. Τι όνειρα μπορείτε να πραγματοποιήσετε. Μην ακούτε συμβουλές από ανθρώπους που δε ζουν τη ζωή που θέλετε να ζήσετε. Όμως προσέξτε. Ακόμη κι αν έρθουν εκείνοι που τόσο ζηλευτοί μοιάζουν στα μάτια σας, μην προτρέξετε. Κάθε άνθρωπος φτάνει στον δικό του χρόνο εκεί που επιθυμεί. Η διαδρομή είναι ατομική και πολύ προσωπική. Ποιος είναι ικανός να γνωρίζει αν τα βήματα σας είναι τα σωστά αν δεν τα περπατάει μαζί σας; Αλλά ακόμα και αν τα περπατάει θα είναι δίπλα σας, όχι μέσα σας. Κοιτάξτε άνθρωποι μου. Να πιστεύετε στα θέλω σας. Στα όνειρα σας και στις δυνατότητες σας. Μπορείτε να κατακτήσετε τον κόσμο. Αφού πρώτα κατακτήσετε τη δύναμη της πίστης, στον εαυτό σας. Να πιστεύετε σε εσάς. Να σας αγαπάτε. Να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που σας νοιάζονται. Που σας προσέχουν. Που σας λένε την αλήθεια. (Με ωραίο τρόπο). Να κάνετε ταξίδια και να οραματίζεστε μεγάλες στιγμές. Στιγμές που πάντα θέλατε να ζήσετε σαν παιδιά. Το παιδί μέσα σας υπάρχει και είναι ορατό. Να το ακούτε. Να το συμβουλεύεστε. Να το εξελίσσετε.

Πολλοί από εμάς ζουν κάτω από τη σκιά των ανασφαλειών τους. Κάτω από τα βλέμματα των άλλων. Εκείνων που πέρα από το να κρίνουν δεν έχουν καμία διαφορετική ικανότητα. Εκείνων που ποτέ τους δε δέχτηκαν αγάπη και πίστη. Εκείνων που είναι έτοιμοι να σε πλησιάσουν υπενθυμίζοντας σου πόσο ανίκανος ήσουν ενώ καθημερινά δίνεις αγώνα μάχης για την επιβίωση σου. Δεν έχουν ιδέα για τη δύναμη σου. Δεν έχουν ιδέα για την αντοχή σου. Και όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δε θέλουν. Δεν είναι ικανοί να αντικρίσουν την αλήθεια που εσύ βιώνεις. Ο καθένας ζει τη ζωή που αντέχει να ζει. Κι εσύ ζεις τη δική σου. Να είσαι περήφανος. Για το κάποτε που ζούσες και επιβίωσες. Για το τώρα που ζεις και αντεπεξέρχεσαι. Για το μετά που θα ζήσεις και θα σε ευγνωμονείς. Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς μέχρι την επόμενη συνάντηση μας. Δε σε ξέρω, αλλά σε «βλέπω». Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ.