Όχι φίλε, να μιλάς με πρώην λες και είσαστε κολλητοί είναι απλά περίεργο

Είναι αυτό το ελαφρύ σκούντημα στο στομάχι, εκείνο το άβολο σφίξιμο κάθε φορά που βλέπεις το όνομα της πρώην του να πετιέται στην οθόνη. Δεν λέμε τίποτα στην αρχή. Παίζουμε τον ψύχραιμο, τον «μοντέρνο» άνθρωπο που δεν έχει θέμα με τις παλιές σχέσεις. Άλλωστε, δεν είμαστε κι εμείς κανένας ζηλιάρης/ζηλιάρα που θα στήνει σκηνές για το τίποτα… σωστά; Ή μήπως όλο αυτό το «τίποτα» είναι τελικά κάτι;

Το να έχει κάποιος μια πολιτισμένη σχέση με την πρώην του είναι, θεωρητικά, σημάδι συναισθηματικής ωριμότητας. Και φυσικά, κανείς δεν θα σου πει να σηκώσεις το φλάμπουρο της ζήλιας επειδή ανταλλάσσουν δύο memes την εβδομάδα. Αλλά όταν αυτή η επικοινωνία είναι καθημερινή, εκτενής και ενίοτε πιο άμεση απ’ ό,τι η δική σας, τότε συγγνώμη, αλλά έχουμε ένα πρόβλημα. Όχι επειδή είσαι ανασφαλής. Αλλά επειδή είσαι άνθρωπος που διεκδικεί χώρο και καθαρότητα σε μια καινούρια αρχή. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο «δεν θέλω να φανώ κομπλεξικός/ή» και το «νιώθω άβολα αλλά δεν τολμώ να το πω», αρχίζεις να χάνεσαι.

Ας το πούμε ωμά: όταν το παρελθόν κάποιου είναι καθημερινά παρόν στη ζωή σας, τότε δεν μιλάμε για “ιστορία”, μιλάμε για συνέχειες. Και ναι, μερικές φορές οι πρώην γίνονται φίλοι — αλλά όχι πάντα. Και ειδικά όχι αμέσως. Γιατί για να υπάρξει υγιής φιλία μεταξύ πρώην, χρειάζεται χρόνος, επεξεργασία και μια ξεκάθαρη απουσία συναισθηματικής εμπλοκής. Αν εκείνος/η σού λέει πως «είναι απλά φίλοι» αλλά την ίδια ώρα την παίρνει τηλέφωνο για να της πει τα νέα του, να τη ρωτήσει πώς ήταν η μέρα της, να της στείλει φωτογραφίες από το φαγητό του (true story), τότε συγγνώμη, αλλά εσύ τι ρόλο παίζεις;

Η «κατανόηση» είναι υπέροχη λέξη. Ζεστή, τρυφερή, όμορφη. Αλλά έχει ένα όριο: εκεί που σταματά να προστατεύει το “εμείς” και αρχίζει να πληγώνει το “εγώ”. Αν προσπαθείς να φανείς “cool” ενώ μέσα σου σε τρώει, τότε παύεις να φροντίζεις τον εαυτό σου. Και αυτό, με συγχωρείς, δε λέγεται κατανόηση. Λέγεται αποσιώπηση των ορίων σου. Δεν είναι κακό να αισθάνεσαι περίεργα. Ούτε ντροπή να πεις «με κάνει να νιώθω άβολα». Το κακό είναι να μην το πεις, να το καταπιείς και να παριστάνεις το άγαλμα, ελπίζοντας ότι θα καταλάβει μόνος του. Δε θα καταλάβει. Γιατί για εκείνον αυτό είναι «φυσιολογικό». Και ξέρεις κάτι; Δε χρειάζεται να είναι φυσιολογικό και για σένα.

Υπάρχουν σημάδια που δεν χρειάζονται μεγεθυντικό φακό:

• Αν σε συγκρίνει με την πρώην, ακόμα και “για πλάκα”

• Αν τρέχει σ’ εκείνη για συμβουλές αντί για σένα

• Αν η πρώην του σε αντιμετωπίζει σαν απειλή

• Αν σου λέει “είσαι υπερβολικός/ή” κάθε φορά που εκφράζεις κάτι

Όλα αυτά δεν είναι απλώς red flags. Είναι κανονικά κόκκινο φανάρια και εσύ πατάς γκάζι γιατί θέλεις να τον καταλάβεις. Να μην τον πιέσεις. Να του δώσεις χώρο. Spoiler: δίνεις χώρο, αλλά εσύ είσαι αυτός/ή που μένει όρθιος/α στη βροχή χωρίς ομπρέλα.

Αν δεν σου κάνει, πες το. Όχι με φωνές, ούτε με σαρκασμό, αλλά με τη δύναμη του ξεκάθαρου λόγου. Το “νιώθω άβολα μ’ αυτό και θα ήθελα να το συζητήσουμε” δεν είναι κατηγορία. Είναι πρόσκληση. Είναι διατύπωση ανάγκης. Αν ο άλλος αρνηθεί να το δει, σε ειρωνευτεί ή σε απαξιώσει, τότε απλώς σου έκανε το μεγαλύτερο δώρο: σου έδειξε ότι δεν έχει τη συναισθηματική διαθεσιμότητα που χρειάζεται για να χτιστεί μια νέα σχέση. Και ναι, αυτό πονάει. Αλλά λιγότερο απ’ το να σέρνεσαι για μήνες προσπαθώντας να γίνεις «άνθρωπος με κατανόηση» σε μια ιστορία που ποτέ δεν ήταν δική σου.

Πώς διαχειρίζεσαι την κατάσταση με ψυχραιμία και αυτοσεβασμό

1. Πρώτα αναγνώρισε τι νιώθεις. Δεν μπορείς να διαχειριστείς κάτι που δεν ονομάζεις. Είναι ζήλια; Είναι ανασφάλεια; Είναι ένστικτο;

2. Μίλα με καθαρότητα, όχι επίθεση. Όσο πιο ειλικρινά εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τόσο πιο αυθεντικά θα ακουστούν.

3. Αξιολόγησε τη στάση του/της. Η αντίδρασή του είναι αποκαλυπτική, είναι συνεργατική ή αμυντική;

4. Βάλε όρια. Όχι, σαν τιμωρία, αλλά σαν φροντίδα. «Δεν μπορώ να αισθάνομαι τρίτος σε μια σχέση δύο ανθρώπων».

5. Δες τη μεγάλη εικόνα. Αυτό που νιώθεις τώρα είναι η αρχή. Πώς φαντάζεσαι την εξέλιξη; Αν ήδη πονάει στα πρώτα κεφάλαια, πού θα σε βγάλει το μυθιστόρημα;

Το θέμα δεν είναι αν έχει επαφή με την πρώην του. Το θέμα είναι αν εσύ νιώθεις ότι υπάρχει χώρος για σένα. Αν νιώθεις ότι χτίζετε κάτι μαζί ή αν απλώς στέκεσαι απέξω, κοιτάζοντας ένα έργο στο οποίο είσαι κομπάρσος/κομπάρσα. Μερικές φορές, δε χρειάζεται να φωνάξεις για να διεκδικήσεις. Αρκεί να μη σιωπάς. Και αν χρειαστεί, προτιμάς να χάσεις κάποιον που δε σέβεται τα όριά σου, παρά να χάσεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να τα κρύψεις.