Στο Podcast “Στη Χώρα των Στερεοτύπων”, της Εύης Καραγεώργου και του Χρήστου Δεμέτη, βρέθηκε η ηθοποιός Κλέλια Ρένεση, με σκοπό να μιλήσει για τη μονογονεϊκότητα, την επιλογή της σε αυτή, καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε σαν μια μαμά που μεγαλώνει μόνη το παιδί της στην Ελλάδα του 2025.
Στην Κλέλια, έτυχε να έρθει η εγκυμοσύνη -χωρίς να το έχει προγραμματίσει- και πήρε την απόφαση ότι, ακόμα και χωρίς την ενεργή συμμετοχή και στήριξη από την πλευρά του πατέρα, η ίδια θέλει να προχωρήσει στο να γεννήσει αυτό το παιδί με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Όπως και σε κάθε προσωπική επιλογή, υπήρξαν άνθρωποι που ενέκριναν τη στάση της και άλλοι που την αποδοκίμασαν, υπενθυμίζοντάς της, τις δυσκολίες που πρόκειται να αντιμετωπίσει.
«Δεν είχαν και άδικο», λέει η ίδια. «Είχαν απόλυτο δίκιο.»
Ωστόσο, πιστεύει, πως με τις ίδιες δυσκολίες μπορεί να έρθει αντιμέτωπη οποιαδήποτε μητέρα, είτε είναι μόνη της, είτε ζευγάρι με κάποιον άλλο. Έτσι κι αλλιώς δήλωσε, τα πρώτα χρόνια της ζωής του ένα παιδί, δύσκολα αναζητάει την πατρική φιγούρα, είναι προσκολλημένο στη μητέρα προς αναζήτηση των αναγκών του. Ενώ όταν η κόρη της μεγάλωσε, βλέποντας γύρω της άλλες οικογένειες, ρωτούσε για τον πατέρα της, η μαμά της τής μίλησε για τη διαφορετικότητα, καθώς και την πολυμορφικότητα που μπορεί να έχει μία οικογένεια.
Όσον αφορά τα κοινωνικά ταμπού τοποθετήθηκε λέγοντας, πως η κοινωνία μας έχει πλασάρει το πρότυπο ότι για να κάνεις παιδί, πρέπει πρώτα να έχεις μία καλή δουλειά και έπειτα να βρεις έναν σύντροφο, να συγκατοικήσεις, να πάρεις σκυλί και στη συνέχεια να αποκτήσεις παιδί. Καλώς ή κακώς, δεν έρχονται πάντα με αυτή τη σειρά τα πράγματα, ούτε είμαστε όλοι τυχεροί για να βρούμε τον κατάλληλο σύντροφο. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να στερηθείς τη γονεϊκότητα· άλλωστε, όπως είπε, η οικογένεια δεν έχει απαραίτητα μόνο την παραδοσιακή μορφή που έχουμε στο μυαλό μας, αλλά είναι ένας πυρήνας, ένα σύστημα που τα μέλη της γυρνάνε γύρω απ’ αυτόν και η ίδια, έχει σίγουρα αυτή τη σχέση με την κόρη της.
Πολλές φορές, πρόσθεσε, έχει δει -αν και δεν το έχει βιώσει η ίδια- ότι η κοινωνία τείνει να κατηγορεί τις μονογονεϊκές οικογένειες όταν κάτι πάει στραβά. Ότι όταν κυλάνε όλα μέλι γάλα, οι άνθρωποι σε χειροκροτούν που καταφέρνεις αυτό το δύσκολο έργο, αλλά όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, θα πουν «αφού το μεγαλώνει μόνη της» και θα αποδόσουν αποκλειστικά εκεί την ευθύνη. Κι αυτή η άποψη δεν είναι κάτι που μας κάνει εντύπωση. Σε απόσπασμα, μάλιστα, του Podcast που δημοσιεύθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα στα σχόλια, με πολλούς να σπεύδουν να χαρακτηρίσουν την απόφαση μιας μητέρας στη μονογονεϊκότητα, ως εγωιστική πράξη.
Αρχικά, ας ξεκαθαριστεί, πως κανένας άνθρωπος, σχεδόν, δεν ονειρεύτηκε από μικρός τη μονογονεϊκότητα. Άλλες γυναίκες χώρισαν και ο σύντροφός τους ήταν απών, άλλες αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω κακοποιητικής συμπεριφοράς εκ μέρους του συζύγου, άλλων ο πατέρας του παιδιού τους δεν το αναγνώρισε ποτέ και τρέχουν στα δικαστήρια, άλλων ο σύντροφος πέθανε και άλλες δε βρήκαν ποτέ έναν. Όπως αντίστοιχα μπορεί να συμβεί το ίδιο και με τους άντρες γονείς. Εγωιστικό δεν είναι να επιλέξεις να κάνεις παιδί μόνη σου. Συνήθως, δε, όταν ένας άνθρωπος καταφεύγει σε αυτήν την απόφαση, είναι πολύ συνειδητοποιημένος, αρκετές φορές περισσότερο από άλλα ζευγάρια που προχωράνε σε μία εγκυμοσύνη χωρίς πολλή σκέψη. Οι γυναίκες αυτές, η καλύτερα, οι μονογονείς εν γένει, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι ευθύνες τους δε θα μοιράζονται σε δύο πλάτες, κι όμως το αποφασίζουν, γιατί το θέλουν, γιατί έχουν αποθέματα αγάπης να δώσουν.
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Και ένα παιδί, δεν έχει ανάγκη απαραίτητα τους δύο γονείς αν δεν υπάρχουν. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από έναν άντρα και μία γυναίκα. Έχουν ανάγκη από φροντιστές και πρότυπα, όποιοι κι αν είναι αυτοί, όσοι κι αν είναι αυτοί. Έχουν ανάγκη από αγάπη και υποστήριξη, όχι από τσακωμούς από ανθρώπους που μένουν μαζί, για να εκπληρώσουν το στερεοτυπικό μοντέλο της οικογένειας. Ο καθένας μπορεί κι έχει το δικαίωμα να χτίσει τη δικιά του οικογένεια όπως ακριβώς το επιθυμεί. Ας στρέψουμε κι εμείς σαν κοινωνία το ενδιαφέρον μας στην υποστήριξη των μονογονέων και όχι στην κριτική τους. Οι γυναίκες και οι άντρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε υγιείς ενήλικες, αξίζουν ένα μπράβο. Το ίδιο και όσοι το κάνουν παρέα με τον σύντροφό τους. Δεν πάει αναλογικά. Το μπράβο σου στους μεν, δε θα μειώσει την αξία των δε.
Κι ας αναλογιστούμε, πως υπάρχει η πιθανότητα, αυτό το γρήγορο σχόλιό μας πίσω απ’ την οθόνη του υπολογιστή, να ωθήσει κάποιους ανθρώπους, να παραμείνουν σε μία κακή σχέση υπό τον φόβο της κατακραυγής. Είναι κρίμα και άδικο, να αφήσουμε κάποιον εκεί έξω να νιώσει έστω και για μια στιγμή ανήμπορος κι ανεπαρκής, μόνο και μόνο γιατί ο ιππότης αποδείχθηκε βάτραχος.
Συντάκτης: Νεφέλη Ζέλιου
