Πώς ξεκίνησε το “Προσοχή στο κενό μεταξύ του συρμού και αποβάθρας”

“Προσοχή στο κενό μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας”, ακούει κανείς συνήθως όταν μπαίνει και βγαίνει από τα βαγόνια του μετρό. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι απλά μια τυπική ανακοίνωση απ’ τα μεγάφωνα στην οποία δεν πολύ δίνουμε σημασία, αλλά για την Margaret McCollum είναι κάτι παραπάνω από αυτό, είναι ο τρόπος της να ξαναφέρνει στη μνήμη της όσα έζησε στο πλευρό του άντρα της.

Η χαρακτηριστική ανακοίνωση, ξεκίνησε να ακούγεται στους σταθμούς του Λονδίνου το 1969, ύστερα από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν με κάποιους ηλικιωμένους να παραπατάνε καταλάθως την ώρα που προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στο μετρό. Ο ηχολήπτης Peter Lodge, προσέλαβε διάφορους ηθοποιούς για να πραγματοποιήσουν τις ηχογραφήσεις. Τελικά, αυτό αποδείχθηκε ασύμφορο οικονομικά, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα είχαν αρχίσει να έχουν νομική υπόσταση, κι έτσι λόγω του ότι οι ανακοινώσεις αυτές επρόκειτο να ακούγονται χιλιάδες φορές μέσα στην ημέρα, το όλο εγχείρημα έλαβε τέλος. Ο Peter αποφάσισε να κάνει ο ίδιος τις ηχογραφήσεις, έως ότου βρεθεί κάποιος με το οποίο θα μπορούσε να κλείσει μία καλύτερη συμφωνία.

Η στιγμή αυτή δεν άργησε να έρθει, με την ιστορία μας να ξεκινάει πίσω στα μέσα του 1970, όταν ο ηθοποιός Oswald Laurence, προσλήφθηκε για τη θέση και έντυσε με τη φωνή του τις ανακοινώσεις της βόρειας γραμμής του μετρό.

O Oswald Laurence γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1929, στο Αμβούργο της Γερμανίας. Το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός. Αν και έπαιξε σε διάφορες ταινίες και σειρές της εποχής, δεν κατάφερε να γίνει διάσημος και αποφάσισε να μετακομίσει στην Αγγλία, μήπως κι εκεί έχει καλύτερη τύχη.

Το 1992, τον γνώρισε και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, η σαραντατετράχρονη τότε, Margaret McCollum από το Λονδίνο. Οι δυο τους σύντομα παντρεύτηκαν και έζησαν αχώριστοι για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Το 2007 δυστυχώς ο Oswald έφυγε από την ζωή, σε ηλικία 78 ετών, από φυσικά αίτια.

Η γυναίκα του, συντετριμμένη από την απώλεια του συζύγου της, ξεκίνησε να πηγαίνει σε καθημερινή βάση πριν την εργασία της, στον συγκεκριμένο σταθμό, για να μπορέσει να τον ακούσει. Μπορεί πλέον, να μην μπορούσε να τον αγγίξει, αλλά αυτά τα 5 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να τη μεταφέρουν πίσω στις στιγμές που τον γνώρισε, όταν οι δυο τους, περπατούσαν ξέγνοιαστοι στα στενά του Λονδίνου και φιλιόντουσαν κρυφά στους μικρούς κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους. Για αυτήν, η ηχογράφηση αυτή, ήταν το τελευταίο νήμα που τη συνέδεε μαζί του. Ένα δώρο, που άθελα του της χάρισε, πριν καν τη συναντήσει.

Όλα αυτά τα παραπάνω βέβαια άλλαξαν, όταν ξαφνικά μια μέρα του Νοεμβρίου του 2012, η εξέλιξη της τεχνολογίας, έφερε μαζί της την ψηφιοποίηση των ηχητικών ανακοινώσεων. Η καθημερινότητα της Margaret, που ίσχυε για πέντε χρόνια, κόπηκε απότομα και τη θέση της φωνής του άντρα της, πήρε μία αυτοματοποιημένη ηλεκτρονική εκφώνηση κειμένου. Ο άντρας της διαγράφτηκε σε μια στιγμή, από μια ψεύτικη απομίμηση της ανθρώπινης υπόστασής του. Η Margaret, ένιωσε σαν να τον χάνει για δεύτερη φορά βίαια.

Σοκαρισμένη όπως ήταν, έτρεξε στο προσωπικό του σταθμού, ρωτώντας τους απεγνωσμένα τι απέγινε. Οι εργαζόμενοι απάντησαν, πως η αλλαγή αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου πλάνου εκσυγχρονισμού που έτρεχε σταδιακά εδώ και χρόνια, και επιτέλους κατάφεραν να ολοκληρώσουν και σε αυτή τη γραμμή του μετρό. Η ίδια τους εκμυστηρεύτηκε την προσωπική της ιστορία κι αυτοί με τη σειρά τους, της υποσχέθηκαν πως εάν υπήρχαν ακόμη οι παλιές ηχογραφήσεις και δεν είχαν προλάβει ήδη να πεταχτούν στα σκουπίδια, θα προσπαθούσαν να τις ανακτήσουν. Η Margaret τους ευχαρίστησε τυπικά και έφυγε στεναχωρημένη, καθώς υπέθεσε πως κάτι τέτοιο φάνταζε πρακτικά αδύνατο.

Όλοι μας θα ευχόμασταν, να είχαμε την ευκαιρία να ξανακούσουμε για λίγες ακόμα φορές, τους αγαπημένους ανθρώπους που έχουμε χάσει. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα νοσταλγίας, ένιωσαν και οι εργαζόμενοι, ακούγοντας την ιστορία της ηλικιωμένης πλέον γυναίκας. Για αυτόν τον λόγο, δεν αδιαφόρησαν, αλλά μπήκαν στον κόπο να ψάξουν όλα τα ηχητικά αρχεία και τελικά να βρουν τις παλιές κασέτες.

Τον Μάρτιο του 2013, όταν η Margaret γυρνούσε απ’ τη δουλειά της, βγαίνοντας απ’ το τρίτο βαγόνι του μετρό που μόλις είχε φτάσει στον σταθμό Embankment –της πόλης Westminster- στο βόρειο Λονδίνο, άκουσε πάλι μετά από μήνες μια γνώριμη φωνή. Ήταν πάλι ο αγαπημένος της. Ο χώρος αυτός έγινε ξαφνικά παραπάνω οικείος απ’ το ίδιο της το σπίτι. Χαμογέλασε και αν και έκανε αρκετό κρύο ακόμα στη υπόγεια σήραγγα, έκατσε για λίγο ακόμα εκεί. Ήθελε να τον ξανακούσει.

Ακόμα και σήμερα, ο παραπάνω σταθμός, είναι ο μόνος που διατηρεί την αρχική ηχογράφηση του 1970. Μόλις κατέβεις τα σκαλιά προς το μετρό, κατευθείαν συνειδητοποιείς ότι ακούς μία τελείως διαφορετική φωνή σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους σταθμούς, είναι η φωνή του Oswald να λέει “Προσοχή στο κενό”, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Αυτή η ιστορία, δεν είναι απλά μια ρομαντική ιστορία αγάπης μεταξύ ενός ζευγαριού. Αυτή η ιστορία, είναι μια υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι, όταν θέλουν, μπορούν να κάνουν πολλά όμορφα πράγματα ο ένας για τον άλλον. Κάτι τόσο μικρό για αυτούς, όπως το να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους αναζητώντας τις ηχογραφήσεις, είχε τόσο μεγάλη συναισθηματική αξία για αυτήν που θα τους το χρωστάει για πάντα. Οι άνθρωποι μερικές φορές, έχουν ανάγκη από ανθρώπινες κινήσεις.