Όχι, όχι. Προφανώς και δεν είσαι μόνος σε αυτό. Δεν είσαι ο μόνος που, όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά του, αγχώνεται, πανικοβάλλεται και οριακά προτιμά να έρθει ο λογαριασμός του ρεύματος από τον μήνα των γενεθλίων του.
Η θεωρία λέει ότι όλοι περιμένουμε πώς και πώς την ημέρα των γενεθλίων μας: μπαλόνια, φώτα, μουσική, τούρτα κτλ. Αλλά εκείνη την ημέρα κάτι φταίει – και σίγουρα δεν είναι το κερί στην τούρτα που είναι +1 από πέρυσι. Κάπως έτσι, στην πράξη, αντί να περιμένεις τον μήνα των γενεθλίων σου με χαρά και να ανυπομονείς να σου τραγουδήσουν το “happy birthday”, έρχονται όλα τούμπα. Ξεκινάει το σφίξιμο στο στομάχι και το “birthday” μένει ορφανό, καθώς το “happy” έχει εξαφανιστεί.
Η καθημερινότητά μας έχει μετατραπεί σε παιχνίδι υπερ-συγκρίσεων: τι έχουν καταφέρει οι άλλοι, πώς πέρασαν εκείνοι το καλοκαίρι τους, τι έκαναν στα δικά τους γενέθλια. Όλο αυτό ενισχύεται με τον καθιερωμένο απολογισμό της χρονιάς, που κανείς δεν του ζήτησε να έρθει και απλά παίρνει σάρκα και οστά. Κλισέ ερωτήσεις του τύπου: «Τι έκανα τη χρονιά που πέρασε;», «Τι κατάφερα;», «Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου;» σερβίρονται άφθονες λίγο πριν τα γενέθλια. Είναι σαν το μυαλό να προσπαθεί να εντάξει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, λίγο πριν κλείσεις ακόμα ένα έτος της ενήλικης ζωής σου, με σκοπό να εξετάσεις αν η ζωή σου έχει κάποιο νόημα ή αν βγάζει νόημα.
Η ιδέα ότι την ημέρα των γενεθλίων μας όλα πρέπει να είναι οργανωμένα στην εντέλεια, βοηθάει επίσης στο να χαθεί το πραγματικό νόημα της ημέρας. Και τα προβλήματα ξεκινάνε: περιμένεις τα άτομα που έχεις καλέσει– το 1/3 το έχει ήδη ξεχάσει. Περιμένεις με ανυπομονησία τα δώρα– τα οποία θα αλλάξεις. Η τούρτα σου κοστίζει όσο ο λογαριασμός ρεύματος του μήνα. Και κάπως έτσι, πάει και η όρεξη και το κέφι.
Και φυσικά, πίσω από όλα αυτά, κρύβεται το μαγικό ραβδάκι του «σήμερα πρέπει να νιώσω σημαντικός – αν όχι σήμερα, τότε πότε;». Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, και πολύ το γεγονός ότι κάθε χρόνο, αντί να μας αγχώνουν τα χρόνια, ίσως μας αγχώνει η συνειδητοποίηση πως ο χρόνος που μας απομένει δεν ανταποκρίνεται στα “θέλω” μας, στις σκέψεις και στα τικ της προσωπικής μας λίστας. Αρχίζουν τα «μα έπρεπε να είχα κάνει αυτό», «η μάνα μου στην ηλικία μου είχε ήδη παιδιά», «ο ξάδερφός μου έχει ήδη το δικό του σπίτι», «η επιχείρηση του Χ ή του Ψ πάει τρένο κι εγώ είμαι ακόμα ένας απλός υπάλληλος» κ.ο.κ.
Ο μήνας των γενεθλίων μας είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι ο χρόνος τρέχει. Φυσικά, τρέχουμε κι εμείς – απλά δεν ξέρουμε ακόμα προς τα πού πάμε. Πέρα από τα πάρτι, τα κεράκια, τη λάμψη και όλα αυτά που κάθε χρόνο δίνουν μια έξτρα πινελιά στην ημέρα μας, τα γενέθλια φέρνουν στην επιφάνεια μια πιο εσωτερική ανάγκη: να νιώσουμε πως έχει νόημα. Ότι προχωράμε. Ότι εξελισσόμαστε. Ότι μας αγαπούν, όπως αγαπάμε κι εμείς.
Δεν είναι απαραίτητα κάτι που λέμε δυνατά– δεν είναι ότι θέλουμε να ακουστεί. Είναι συνήθως μια ανάγκη σύνδεσης και επιβεβαίωσης που έχουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι ανάγκη. Κι αν δεν το βρούμε ή δεν το έχουμε ήδη εκείνη την ημέρα, αυτό μας πληγώνει λίγο παραπάνω.
Εντάξει, μην αγχώνεσαι. Και αν είναι να αγχωθείς, τουλάχιστον κάν’ το με στυλ. Υπάρχουν τρόποι να περάσεις την ημέρα των γενεθλίων σου με τον δικό σου μοναδικό τρόπο– απλά δεν τους έχεις σκεφτεί ακόμα. Ούτε “ουάου” πάρτι, ούτε συγκρίσεις με το τι έκανες πέρυσι ή τι έκανε εκείνο το άτομο που ακολουθείς στα social. Άκουσε τον εαυτό σου. Κάνε αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη εκείνη την ημέρα. Κάνε αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις χαρούμενος. Να νιώσεις «τώρα, εδώ είμαστε – η μέρα μου ανήκει», γιατί όντως σου ανήκει. Δώσε στον εαυτό σου την αναγνώριση που χρειάζεται, γιατί όλο τον χρόνο τα πήγες περίφημα.
Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη, πες ένα “μπράβο”, ίσιωσε το ανάστημά σου και επιβεβαίωσε στον εαυτό σου ότι τα κατάφερες και ότι είσαι περήφανος. Εξάλλου, και τα κατάφερες και περήφανος είσαι. Δε χρειάζεται να αντιμετωπίσεις εκείνη την ημέρα σαν μια υπερπαραγωγή. Κάνε μια στάση το πρωί, όπως πηγαίνεις στη δουλειά, και πάρε το αγαπημένο σου ρόφημα– όσες θερμίδες κι αν έχει. Φάε το μεσημεριανό σου όπως θα ήθελες να το τρως κάθε μέρα. Πάνε με έναν φίλο για ποτό ή με το ταίρι σου σινεμά. Απλά, όμορφα, πραγματικά.
Και στο κάτω-κάτω, ακόμα μία χρονιά γύρισες γύρω από τον ήλιο. Ε, αυτό από μόνο του είναι ένα επίτευγμα.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
