Μέσα σε όλα αυτά που κυκλοφορούν εκεί έξω, υπάρχει και μια θεωρία —που προέκυψε από τη συναισθηματική ανάγκη μας να μη δίνουμε οριστικά τέλη— κι αυτή ονομάζεται «meet me twice». Αυτή η θεωρία της δεύτερης ευκαιρίας δεν απευθύνεται σε άτομα που γνωρίζονται για πρώτη φορά, ή σε κεραυνοβόλους, μεγάλους έρωτες, εξ αρχής. Απευθύνεται σε άτομα που αποφάσισαν να αναγεννήσουν τον έρωτά τους, μια δεύτερη φορά. Εκείνους τους τύπους που το ξεκινάνε πάλι από την αρχή, που παλεύουν ξανά αυτό που όλοι θεωρούν τελειωμένο. Εκείνους που μπορούν να ξανασυστηθούν από την αρχή. Αυτή η θεωρία υπερασπίζεται τις δεύτερες ευκαιρίες, τις ντύνει στα λευκά και τις παρουσιάζει όσο πιο αγνές και παράλληλα δυνατές μπορεί.
Προσωπικά, δεν ξέρω αν αξίζει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους, γιατί ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω τη νοητή γραμμή που χωρίζει το θάρρος από την αφέλεια. Σίγουρα, όμως, γνωρίζω ότι η πρώτη φορά σε όλα δεν είναι ποτέ καθιστική. Οι σχέσεις —είτε φιλικές, είτε ερωτικές, είτε οικογενειακές— στις πρώτες προσπάθειες συχνά πέφτουν στο κενό. Και όχι επειδή δεν ταιριάζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους απαραίτητα, ούτε λόγω έλλειψης αγάπης· απλά οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες. Όταν κυριαρχεί ένας φόβος, μια ανωριμότητα, δε σημαίνει ότι αυτό θα το κουβαλάς σε όλη σου την ενήλικη ζωή. Ίσως απλά δεν μπορούσες τότε.
Η δεύτερη ευκαιρία είναι επιλογή. Έχει μέσα της συνειδητότητα. Δεν είναι ούτε αδυναμία ούτε μπορείς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου. Οκ, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ίσως μερικές φορές και να μπορείς λίγο, αλλά δε σημαίνει ότι δεν το έχεις επιλέξει εσύ, γνωρίζοντας τις συνέπειες που μπορεί να φέρει αυτό σου το βήμα. Στη βάση της, όμως, η δεύτερη ευκαιρία είναι μια γενναία επιλογή που μπορεί να πάρει κάποιος. Το να ανοίγεις ξανά την καρδιά σου, να την εκθέτεις ξανά σε κίνδυνο, απαιτεί τόλμη. Και συνοψίζοντας, αυτό από μόνο του λέει πολλά για τη δύναμη της ανθρώπινης πίστης και της ελπίδας.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τη δική του ιστορία. Ξαναγνωρίζοντάς τον, λοιπόν, έχοντας ήδη ζήσει μαζί του μια ρωγμή, μπορείς πιο συνειδητά να λειτουργήσεις, γνωρίζοντας την κατάσταση από πρώτο χέρι. Στη δεύτερη ευκαιρία κάνεις τα πράγματα αλλιώς. Δεν ξεχνάς, ούτε προσπερνάς ό,τι μπορεί να έγινε, αλλά επειδή έμαθες από αυτό, έχεις την ωριμότητα να αλλάξεις την ιστορία. Αν είναι αμοιβαίο και από τις δύο πλευρές, αν έχουν την όρεξη και τη θέληση και οι δύο να αλλάξουν ό,τι είχαν και βάζοντας μια τελεία, να αλλάξουν παράγραφο, τότε ναι, μπορεί να λειτουργήσει. Αν υπάρχει διάθεση για αυτοκριτική κι ειλικρινή επικοινωνία, τότε η δεύτερη ευκαιρία δεν είναι ένα απλό πισωγύρισμα, αλλά ένα νέο ξεκίνημα: πιο συνειδητοποιημένο, πιο ώριμο και σίγουρα πιο αυθεντικό από το πρώτο.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να δώσει στον άλλον την ταμπέλα του μεγαλύτερού του λάθους. Κανένας μας δεν είναι τέλειος και σίγουρα όλοι έχουμε κάνει πράγματα για τα οποία δεν είμαστε περήφανοι. Όλοι έχουμε πληγώσει και έχουμε πληγωθεί. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι όλοι είμαστε ακατάλληλοι, τοξικοί, προβληματικοί. Αντίθετα, σημαίνει ότι είμαστε δυνατοί ώστε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μπαίνουμε μπροστά ώστε να τα αλλάξουμε.
Το πιο όμορφο και σημαντικό πράγμα μέσα στις σχέσεις είναι η δυνατότητα εξέλιξης. Δε λέω να κολλήσεις τα σπασμένα κομμάτια σου και να πιεις νερό από το ίδιο σπασμένο ποτήρι, αλλά να διαλέξετε μαζί ένα νέο ποτήρι και να το φτιάξετε μαζί, από την αρχή. Υπάρχουν περιπτώσεις που η απομάκρυνση είναι μια πράξη πρόληψης, αυτοσεβασμού και ικανότητας να ξεφύγεις από μια όντως κακή κατάσταση. Αφήνοντας αυτά, έρχονται και οι αλλαγές που πιάνουν τόπο. Που η λέξη «έμαθα» έχει σάρκα και οστά. Ας σταθούμε λοιπόν σε αυτά, και τότε ναι, να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Και όχι για εκείνους αλλά και για εσένα τον ίδιο.
Είναι ορισμένες σχέσεις που έχουν βάθος. Είναι εκείνες οι σχέσεις που επαναπροσδιορίστηκαν μέσα από τις δεύτερες —και άκρως ειλικρινείς— ευκαιρίες. Έχουν ιστορία από δική τους επιλογή. Επιλογή να συνεχίσουν, παρά τις δυσκολίες τους. Να αγαπηθούν ξανά, και ίσως πιο ουσιαστικά και από εκείνη την πρώτη φορά.
Η θεωρία αυτή, σε καμία περίπτωση, δεν προτείνει να παραμείνεις ή να επιμείνεις σε μια σχέση τοξική, κακοποιητική, σε μια σχέση που σε φθείρει. Δεν είναι «γύρνα πίσω» απλά επειδή, κάπου, κάποτε, υπήρξε κάτι. Η θεωρία αυτή απευθύνεται σε άτομα με πραγματική διάθεση να φτιάξουν κάτι. Με αμοιβαία συναισθήματα και πραγματική διάθεση.
Ίσως τελικά να μην είναι οι πρώτες ευκαιρίες εκείνες που μας ορίζουν, αλλά το πώς διαχειριζόμαστε τις δεύτερες. Και ποιος ξέρει… Ίσως ο έρωτας της ζωής σου να είναι εκείνος που θα γνωρίσεις δύο φορές.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
