Το 2008, ήταν η πρώτη φορά που γράφτηκε βιβλίο βασισμένο καθαρά στη μαζική ανάλυση δεδομένων της Google στην Αμερική. Ο συγγραφέας Stephens-Davidowitz, έκανε μία πρωτοφανή ανακάλυψη τότε για τις σ3ξ0υαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων, η οποία στην πορεία των χρόνων ξεκίνησε να ακμάζει ακόμα περισσότερο, δημιουργώντας πλέον ολόκληρες κατηγορίες και καταλαμβάνοντας τελικά ένα μεγάλο ποσοστό των ταινιών στα συγκεκριμένα σάιτ.
“Ένας συγκλονιστικός αριθμός ανθρώπων που επισκέπτονται mainstream πορν0γραφικές ιστοσελίδες, αναζητούν απεικονίσεις αιμ0μιξίας”.
Οι αναζητήσεις αυτές υπάρχουν σταθερά ανάμεσα στις πρώτες θέσεις, με κάποιες από τις οποίες να είναι: αδελφός- αδελφή, μητριά- γιος, μαμά- γιος, αληθινή οικογένεια. Η επιλογή αυτή δεν αφορά μονάχα τον ανδρικό πληθυσμό, καθώς βλέπουμε πως και οι γυναίκες έχουν αντίστοιχες προτιμήσεις, αντιστρέφοντας απλά το φύλο του παιδιού και του γονέα. Τα βασικά ερωτήματα που διεγείρονται ωστόσο είναι δύο: πως ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων κατέληξε εθισμένο σε π0ρν0γραφικό υλικό απεικόνισης οικογενειών και έπειτα κατά πόσο η επιλογή αυτή υποδεικνύει μια πραγματική ανεκπλήρωτη έλξη απέναντι στους γονείς μας.
Ο κατά γενική ομολογία ξεπερασμένος Φρόυντ, εισήγαγε τον όρο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας, δανειζόμενος τον μύθο του Οιδίποδα, ο οποίος χωρίς να το γνωρίζει ερωτεύτηκε τη μητέρα του και σκότωσε εν αγνοία τον πατέρα του. Το αποτέλεσμα της αποκάλυψης της αλήθειας, ήταν η μητέρα του να αυτ0κτονίσει και ο ίδιος να τυφλωθεί σε μια προσπάθεια αυτοτιμωρίας, λόγω του ανεπανόρθωτου κακού που προκάλεσε. Στο έργο μάλιστα υπάρχει μία συγκεκριμένη φράση που αναφέρει σε πεζή μετάφραση ότι “είναι αλήθεια ότι πολλοί άντρες έχουν κοιμηθεί στα όνειρά τους με τις μητέρες τους, αλλά κάποιος που τα αγνοεί όλα αυτά, αντέχει τη ζωή πιο εύκολα.” Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, θέλοντας έτσι να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται ο σ3ξ0υαλικός προσανατολισμός και η ερωτική διάθεση, πήρε ως δεδομένο πως σε πολύ νεαρή ηλικία μεταξύ 3-6 (φαλλικό στάδιο), τρέφουμε μία ασυνείδητη έλξη προς τον γονέα του αντίθετου φύλου, καθώς και αισθήματα θυμού και ζήλιας απέναντι σε αυτόν του ίδιου, επειδή ανταγωνιζόμαστε για την προσοχή και την αγάπη του άλλου. Αργότερα, ξεκινάμε να ταυτιζόμαστε με τον γονέα του ίδιου φύλλου αναγνωρίζοντας τις γενετήσιες ομοιότητές μας, κι έτσι σιγά σιγά διαμορφώνουμε πλέον την ταυτότητα μας.
Θα μπορούσε επομένως η συνεχής επιλογή παρακολούθησης τέτοιου είδους ταινιών, να αποτελεί μία λανθασμένη εξέλιξη της σ3ξ0υαλικής μας ταυτότητας, μία ρωγμή στις ασυνείδητες ζωώδεις παρορμήσεις μας; Μήπως το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα δε σταματάει στην πρώιμη παιδική ηλικία; Κι αν ο Φρόυντ ζούσε στη σημερινή εποχή, θα ανέπτυσσε μία νέα θεωρία τρίβοντας τα χεράκια του, για το πως όλοι καταπιέζουμε την ανάγκη μας να συνευρεθούμε ερωτικά με τους γονείς μας;
Η πραγματικότητα είναι πως δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποιο επιστημονικό υλικό ή κάποια έρευνα, για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Μπορεί να έχουμε δεδομένα για τις αναζητήσεις μας, αλλά έχουμε ελάχιστα όσον αφορά τις αιμ0μιξίες. Στους περισσότερους πολιτισμούς η πράξη είναι απαγορευμένη, καθώς αποδεδειγμένα αυξάνει κατακόρυφα τις πιθανότητες για χρωμοσωματικές ανωμαλίες στα παιδιά που θα γεννηθούν μέσω αυτών. Όχι και τόσα χρόνια πίσω βέβαια, η ενδ0γαμία θεωρούταν μέσο διαφύλαξης των γαλαζοαίματων στις βασιλικές οικογένειες, ενώ το ίδιο συνέβαινε και στη ναζιστική Γερμανία, όπου τέτοιες συμπεριφορές ενθαρρύνονταν ως προνόμιο των εκλεκτών. Ωστόσο, τόσο τότε όσο και σήμερα, στις περισσότερες περιπτώσεις τα πραγματικά ποσοστά τέτοιων γεννήσεων δεν μπορούν να μετρηθούν, αφενός γιατί πλέον νομικά απαγορεύεται και αφετέρου γιατί εάν έγινε χωρίς τη συναίνεση του ενός απ’ τους δύο συμμετέχοντες, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση κοινωνικής ντροπής ώστε να καταλήξουμε σε παραδοχή αυτής.
Βέβαια, μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε στον πληθυσμό της Αγγλίας το 2019, χρησιμοποιώντας γενετικές πληροφορίες 450.000 Βρετανών, επέδειξε ότι 1 στους 3.652 συμμετέχοντες μέσω της ανάλυσης δεδομένων, είναι αποτέλεσμα ακραίας αιμ0μιξίας, έχουν γονείς δηλαδή που συνδέονται με πρώτο ή δεύτερο βαθμό συγγένειας. Ταυτόχρονα, συνέδεσε την πράξη με τη σωματική, εγκεφαλική και γνωστική δυσλειτουργία, τη μειωμένη υγεία των πνευμόνων, καθώς και την παιδική θνησιμότητα.
Πάρα ταύτα, θα ήταν κάπως παράδοξο, να υποθέσουμε πως ένα τόσο μεγάλο ποσοστό που παρακολουθεί φαινομενικά αιμ0μικτικές ταινίες ερωτικού περιεχομένου, είναι άνθρωποι που θα θέλανε στην πραγματικότητα να υιοθετήσουν μια παρόμοια συμπεριφορά στην καθημερινή τους ζωή. Αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η σ3ξ0υαλική αποκορύφωση αποτελεί την ιδανικότερη μορφή ευφορίας και ευχαρίστησης, τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί τείνουμε να την αναζητάμε συχνά. Όπως κάθε συναίσθημα όμως, όσο μεγαλώνουμε, και το ζούμε και το ξανά ζούμε, δυστυχώς φθείρει. Στις πρώτες μας επαφές, μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε απλά φιλώντας τον παρτενέρ μας, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατον στη συνέχεια της ερωτικής μας πορείας. Έτσι, ψάχνουμε καινούργιους τρόπους για να επαναφέρουμε την αίσθηση αυτή. Τις περισσότερες φορές, καταφεύγουμε στο ασυνήθιστο, το πρωτόγνωρο, το απαγορευμένο και το ακραίο. Πόσοι από εμάς, παρακολουθήσαμε κάτι, και τελικά όταν ολοκληρώσαμε, νιώσαμε μία έντονη δυσφορία, μία ντροπή, μία αίσθηση βρωμιάς ή ακόμα και αηδίας; Αυτό συμβαίνει γιατί κατά τη διάρκεια, γίνεται ένα ορμονολογικό πάρτι μέσα μας, που μετά το πέρας της πράξης και την κατάπτωση των ορμονών αυτών, μένουμε να αναρωτιόμαστε πως επιλέξαμε και πως μας ευχαρίστησε κάτι τέτοιο. Όμως αυτό, αποτελεί και την έννοια της φαντασίωσης. Η βιομηχανία του π0ρνό βασίστηκε κατά κύριο λόγο στις φαντασιώσεις. Αν θέλαμε να δούμε μια ρομαντική συνεύρεση μεταξύ δύο ερωτευμένων συντρόφων, θα το αναζητούσαμε στον έξω κόσμο, όχι πίσω από μια οθόνη. Οι ταινίες αυτές δε δημιουργήθηκαν για να αντικατοπτρίσουν ή να αντικαταστήσουν την ερωτική μας ζωή, απλά για να βάλουν ένα spiciness στη μονοτονία της, κι έτσι λοιπόν πρέπει να τις έχεις στο κουτάκι του μυαλού σου, χωρίς καμία ενοχή, την επόμενη φορά που θα πληκτρολογήσεις homemade..
Συντάκτης: Νεφέλη Ζέλιου
