S#x στη βροχή: Γιατί μας φτιάχνει να το κάνουμε στη φύση;

Κάπου ανάμεσα στο πρώτο φιλί ενός καλοκαιρινού έρωτα και στο τελευταίο ποτήρι κρασί ενός φθινοπωρινού ραντεβού, υπάρχει μια κοινή φaντασίωση που επανέρχεται ξανά και ξανά: το σ#ξ στη βροχή. Ταινίες, σειρές, video clips, μυθιστορήματα- όλα συνωμοτούν σε μία εικόνα. Ένα ζευγάρι, μούσκεμα από τη βροχή, αγκαλιάζεται με πάθος, ενώ το νερό στάζει στα χείλη και στα κορμιά. Κάπως έτσι, σαν σκηνή που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Nicholas Sparks.

Αναρωτιέμαι συχνά: γιατί αυτό το σκηνικό μάς αναστατώνει τόσο; Είναι η βροχή ή το… άγριο που βγάζει από μέσα μας;

Ίσως, αρχικά, να έχει να κάνει με την αίσθηση της απελευθέρωσης. Στην καθημερινότητα είμαστε πειθαρχημένοι. Καλοχτενισμένοι. Σωστοί. Στεγνοί. Και μετά έρχεται η βροχή — ξαφνική, απρογραμμάτιστη, αναρχική. Η φaντασίωση του s#x in the rain μάς προκαλεί γιατί εκείνη τη στιγμή αφήνουμε στην άκρη ρούχα, κανόνες, πρόγραμμα, λογική. Μας παρασύρει η φύση και μαζί της, ο ερωτισμός.

Άλλωστε, ο έρωτας μέσα στο νερό έχει κάτι το πρωτόγονο. Η βροχή αγγίζει το σώμα μας παντού ταυτόχρονα, σαν να μας θυμίζει ότι το δέρμα είναι η μεγαλύτερη ερωτογενής ζώνη μας. Και ξαφνικά, εκείνη η σταγόνα που κυλάει στον λαιμό, εκείνο το ρίγος από το κρύο που μπλέκεται με το ρίγος της επιθυμίας… γίνεται εμπειρία, όχι απλώς πράξη.

Και υπάρχει και κάτι ακόμα: οι σκηνές στη βροχή έχουν πάντα ένταση. Δεν είναι ποτέ ουδέτερες. Είναι ή όλα, ή τίποτα. Κανείς δεν φιλιέται «λίγο» στη βροχή. Εκεί αναβλύζουν οι καταπιεσμένες εξομολογήσεις, οι μεγάλες αποφάσεις, οι παρορμητικές πράξεις. Η βροχή γίνεται το τέλειο soundtrack για όσους αγαπούν με την ψυχή τους και κάνουν έρωτα σαν να μην έχει αύριο.

Αλλά η φαντασίωση αυτή συνδέεται και με κάτι βαθύτερο: τον κινηματογράφο που μας μεγάλωσε. Από το Notebook, μέχρι το Spiderman kiss, μέχρι τις cheesy 90s ρομαντικές ταινίες που κρυφά αγαπώ, μάθαμε πως η βροχή δεν είναι απλώς καιρός. Είναι υπόσχεση. Πάθος. Χάος. Ή αλλιώς: η τέλεια δικαιολογία για να παραδοθείς.

Βέβαια, αν το ζήσουμε στην πραγματικότητα, μπορεί το όνειρο να έχει και… πρακτικά εμπόδια. Κρύο. Λάσπες. Μαλλί που φριζάρει (εκεί εγώ προσωπικά υποφέρω). Βρεγμένα ρούχα που κολλάνε σε μέρη που δεν θέλεις, και μια υγρασία που δεν έχει τίποτα ρομαντικό. Και παρ’ όλα αυτά η φαντασίωση παραμένει ζωντανή. Γιατί δεν αφορά πραγματικά τη βροχή. Αφορά την ένταση. Το «θέλω τώρα». Το «ό,τι κι αν γίνει».

Ίσως τελικά αυτό μας ελκύει τόσο: η ιδέα ότι, έστω για μια στιγμή, ο έρωτας μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος, παρορμητικός, αχαλίνωτος. Ότι μπορούμε να παραδινόμαστε χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ομπρέλες, χωρίς θωράκιση, χωρίς προετοιμασία. Ότι μπορούμε να αφήσουμε την καρδιά, το σώμα και τη βροχή να κάνουν απλώς… αυτό που θέλουν.

Και τότε σκέφτομαι: Μήπως αυτό που πραγματικά φaντασιωνόμαστε δεν είναι το σ#ξ στη βροχή, αλλά ο εαυτός μας χωρίς φόβο;