Υπάρχουν στιγμές που το σώμα είναι εκεί, αλλά το μυαλό… αλλού. Τη στιγμή που θα έπρεπε να νιώθεις πιο παρούσα από ποτέ, να είσαι συνδεδεμένη με το άγγιγμα, την ανάσα, την επιθυμία, ξαφνικά σκέφτεσαι αν πλήρωσες τον λογαριασμό, τι είπες πριν από τρεις μέρες και ίσως ακούστηκε λάθος, ή τι έχεις να κάνεις αύριο στη δουλειά. Αυτό είναι το mind-wandering στο σ#ξ — και είναι τόσο άβολο όσο αν ακούγεται! Και φυσικά, όσο κι αν πιστεύεις ότι μόνο εσύ το περνάς, είμαι εδώ για να σε διαβεβαιώσω πως είναι πολύ πιο συχνό απ’ όσο νομίζεις.
Το μυαλό μας δεν έχει σχεδιαστεί για απόλυτη συγκέντρωση στην απόλαυση. Αντίθετα, έχει εξελιχθεί για να προβλέπει κινδύνους, να λύνει προβλήματα και να «τρέχει» μπροστά. Γι’ αυτό και όταν χαλαρώνει το εξωτερικό πλαίσιο —όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια του σ#ξ— πολλές φορές ενεργοποιείται το default mode του εγκεφάλου: εκείνο το κομμάτι που πετάει από σκέψη σε σκέψη χωρίς κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα; Ενώ το σώμα συμμετέχει, εκείνη την ώρα το μυαλό αποφασίζει να κάνει check-out.
Υπάρχει όμως και κάτι πιο βαθύ. Το mind-wandering στο σ3ξ συχνά δεν έχει να κάνει με έλλειψη επιθυμίας, αλλά με υπερβολική αυτοπαρατήρηση. Σκέψεις τύπου «πώς φαίνομαι τώρα;», «μήπως αργώ;», «μήπως δεν του/της αρέσει;», «κάνω αρκετά;» λειτουργούν σαν εσωτερικό μικρόφωνο που χαλάει τη στιγμή. Το σ3ξ παύει να είναι βίωμα και γίνεται performance. Και όταν προσπαθείς να «παίξεις» καλά έναν ρόλο, είναι σχεδόν αδύνατο να αφεθείς πραγματικά.
Το άγχος είναι από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ της σ#ξουαλικής μας ζωής. Όχι μόνο το άγχος της καθημερινότητας, αλλά και το συναισθηματικό άγχος: οι εκκρεμότητες στη σχέση, τα άλυτα παράπονα, οι μικρές αποστάσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Το σώμα μπορεί να θέλει επαφή, αλλά το μυαλό να παραμένει σε επιφυλακή. Και τότε, ακόμη και μέσα στην πιο οικεία στιγμή, κάτι μέσα σου κρατάει απόσταση και σκέφτεται απλήρωτους λογαριασμούς και deadlines.
Υπάρχει επίσης το παράδοξο της σύγχρονης εποχής: ενώ μιλάμε πιο ανοιχτά από ποτέ για το σ3ξ, ταυτόχρονα το φορτώνουμε με προσδοκίες. Να είναι βαθύ, παθιασμένο, συνδεδεμένο, θεραπευτικό, «σωστό». Όταν όμως μια εμπειρία κουβαλάει τόσες απαιτήσεις, το μυαλό δυσκολεύεται να μείνει στο παρόν. Αντί να νιώθεις, αξιολογείς. Αντί να ακούς το σώμα σου, αναρωτιέσαι αν «λειτουργείς» όπως πρέπει.
Και κάπου εδώ γεννιέται η ενοχή. Γιατί πιστεύουμε ότι αν το μυαλό μας φεύγει, κάτι δεν πάει καλά: με εμάς, με τον σύντροφό μας, με τη σχέση. Στην πραγματικότητα, το mind-wandering δεν είναι απόδειξη αποτυχίας. Είναι συχνά ένα σήμα. Μπορεί να δείχνει κόπωση, συναισθηματική υπερφόρτωση, ανάγκη για μεγαλύτερη ασφάλεια ή απλώς ότι το νευρικό μας σύστημα χρειάζεται χρόνο για να κατέβει ταχύτητα.
Το κλειδί δεν είναι να «διώξεις» τις σκέψεις με το ζόρι. Όσο περισσότερο παλεύεις να μείνεις συγκεντρωμένη, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι. Αντίθετα, η επανασύνδεση έρχεται μέσα από μικρές, γήινες κινήσεις: την προσοχή στην αναπνοή, στην αίσθηση του δέρματος, σε ένα άγγιγμα χωρίς στόχο. Όχι για να πετύχεις κάτι, αλλά για να είσαι εκεί.
Ίσως τελικά το πιο απελευθερωτικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε ότι η παρουσία δεν είναι μόνιμη κατάσταση, αλλά επιστροφή. Το μυαλό θα φύγει — αυτό κάνει. Το θέμα είναι αν μπορούμε, χωρίς κριτική και πανικό, να το φέρουμε πίσω. Όχι γιατί «πρέπει» να είμαστε τέλειοι εραστές, αλλά γιατί αξίζουμε να βιώνουμε τις στιγμές μας ολόκληρες.
Γιατί το σ3ξ δε χάνεται όταν χανόμαστε στις σκέψεις μας. Χάνεται μόνο όταν πιστεύουμε ότι αυτό σημαίνει κάτι λάθος για εμάς.
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
