Το στομaτικό σ#ξ είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη πράξη της ερωτικής εμπειρίας. Οι περισσότεροι το βλέπουν σαν “επίδειξη ικανότητας”, σαν στάδιο επιβεβαίωσης ή σαν μια γρήγορη ανταλλαγή ηδονής. Κι όμως, πίσω από αυτό το τόσο σωματικό, υπάρχει κάτι σχεδόν πνευματικό. Όταν υπάρχει αγάπη, το στομaτικό παύει να είναι πράξη — γίνεται φροντίδα.
Όσοι αγαπούν, δεν το κάνουν για να “εντυπωσιάσουν”
Στην εποχή των γρήγορων συνδέσεων, του performance και των “δεν το κάνω αν δε μου το ζητήσει”, η πράξη του στοματικού μοιάζει με ρομαντική ανυπακοή. Είναι ο χώρος όπου η αγάπη γίνεται πράξη. Όσοι αγαπούν δε σκύβουν από υποχρέωση ή προσδοκία ανταπόδοσης. Δεν το κάνουν για να “πάρουν” — το κάνουν για να δώσουν. Γι’ αυτό και ο τρόπος τους είναι διαφορετικός: δεν υπάρχει βιασύνη, δεν υπάρχει μηχανικότητα, δεν υπάρχει ρόλος. Υπάρχει ένα είδος ήσυχης προσήλωσης, σχεδόν ιεροπρεπούς.
Η γλώσσα, τα χείλη, η αναπνοή, όλα λειτουργούν σαν εργαλεία φροντίδας. Όχι για να αποδείξουν κάτι, αλλά για να δηλώσουν: «εδώ είμαι, και θέλω να σε κάνω να νιώσεις καλά, όχι απλώς να τελειώσεις».
Η πράξη της αφοσίωσης
Το στοματικό είναι ένα είδος παράδοσης. Δεν έχεις την ψευδαίσθηση του ελέγχου, γιατί εκεί δεν μπορείς να προσποιηθείς. Δεν μπορείς να κρύψεις αν βαριέσαι, αν αηδιάζεις, αν το μυαλό σου είναι αλλού. Το σώμα μιλάει ξεκάθαρα: ή θέλεις να φροντίσεις τον άλλον, ή απλώς “εκτελείς καθήκον”. Όσοι αγαπούν, έχουν μια λεπτότητα που ξεχωρίζει. Μπορεί να γελάνε, να πειράζουν, να παίζουν, αλλά στο βάθος υπάρχει πάντα σεβασμός. Δεν υπάρχει καμία βία, καμία πίεση, κανένας “στόχος”. Μόνο προσήλωση στο πώς ο άλλος αναπνέει, πώς αντιδρά, πώς χαλαρώνει. Είναι ένα “διάλογος” χωρίς λόγια, μια μορφή επικοινωνίας που δεν χωρά σε οδηγίες.
Κάποιοι λένε ότι το στοματικό είναι πράξη υποταγής. Κάποιοι άλλοι, πράξη κυριαρχίας.
Η αλήθεια είναι πως, όταν υπάρχει αγάπη, δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι πράξη στοργής. Η φροντίδα στο κρεβάτι δεν είναι ρομαντικοποίηση του σεξ· είναι η πιο βαθιά μορφή τρυφερότητας που μπορεί να βιώσει το σώμα. Είναι το «σε θέλω, αλλά πάνω απ’ όλα σε σέβομαι». Γιατί στο στοματικό υπάρχει μια στιγμή απόλυτης ευαλωτότητας — και από τις δύο πλευρές. Κι αυτή η ευαλωτότητα είναι που μετατρέπει τον πόθο σε σύνδεση. Το στόμα γίνεται τότε κάτι παραπάνω από όργανο ηδονής· γίνεται μέσο επικοινωνίας, ανακούφισης, αποδοχής.
Η γλώσσα της εμπιστοσύνης
Το στοματικό απαιτεί εμπιστοσύνη. Όχι μόνο να “το κάνεις” — αλλά να το δεχτείς. Γιατί για να αφεθείς, πρέπει να νιώθεις ότι δε θα σε κρίνουν, δν θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα με το σώμα σου, δε θα γελάσουν ή θα αποστρέψουν το βλέμμα.
Το πώς αγγίζεις τον άλλον εκεί, λέει πολλά για το πώς στέκεσαι απέναντί του στη ζωή. Αν είσαι απών, αν βιάζεσαι, αν το βλέπεις σαν υποχρέωση, έτσι λειτουργείς και συναισθηματικά. Αν έχεις υπομονή, περιέργεια, διάθεση να μάθεις τι κάνει τον άλλον να νιώθει όμορφα, τότε είσαι παρών — όχι μόνο στο σώμα του, αλλά και στην ύπαρξή του. Γι’ αυτό και οι εραστές που αγαπούν, ξεχωρίζουν χωρίς να χρειάζεται να κάνουν “κάτι παραπάνω”.
