Το κάνουμε… επειδή το θέλουμε ή επειδή «πρέπει»…;
Υπάρχει μια στιγμή που δεν τη λέμε ποτέ δυνατά, κι ας τη σκεφτόμαστε όλη μέρα, ενώ δουλεύουμε, ενώ πίνουμε καφέ με συναδέλφους και φίλους, κι ενώ κάνουμε «check» την «to do list» στη δουλειά! Εκείνη που ξαπλώνεις δίπλα στον άνθρωπό σου και σκέφτεσαι «εντάξει, ας γίνει… να τελειώνει». Όχι γιατί δεν το θες. Όχι γιατί δεν υπάρχει τρυφερότητα. Αλλά γιατί το «θέλω» σου εκείνη τη στιγμή δεν είναι εκεί. Και παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεις.
Στην εποχή που το σ3ξ προβάλλεται παντού ως απόδειξη επιτυχίας μιας σχέσης – ποιος τολμάει να παραδεχτεί ότι πολλές φορές το κάνουμε από υποχρέωση; Για να μη χαλάσει η διάθεση. Για να μη νιώσει απόρριψη ο άλλος. Γιατί «έχουμε καιρό» και «δεν πρέπει». Και τελικά; Πόσο συχνά ξεχνάμε πως το σώμα μας δεν είναι εργαλείο συντήρησης μιας σχέσης, αλλά καθρεφτίζει το πώς νιώθουμε στ’ αλήθεια;
Σε πολλές σχέσεις – κυρίως μακροχρόνιες – το σ#ξ μετατρέπεται σιγά-σιγά από πράξη πάθους σε πράξη διατήρησής της. «Αν δεν κάνουμε σ#ξ, κάτι δεν πάει καλά». Άρα πρέπει να γίνει, έστω κι αν η επιθυμία δεν είναι παρούσα. Αυτή η κατάσταση, το «σ#ξ από καθήκον», χτίζεται συχνά πάνω στην ανάγκη να διατηρηθεί μια ισορροπία μέσα στη σχέση. Ή ακόμα κι από την ενοχή του «μήπως απομακρύνω τον άλλο, από φόβο πως αν δεν το κάνω, θα πάει αλλού». Κι όλα αυτά, χωρίς να ακούμε καν το σώμα μας. Ή τη διάθεσή μας. Το θέλω θα είναι παρόν;
Από την άλλη, ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο στερεότυπα, που λατρεύει να ωραιοποιεί τα πάντα. Οι επιφανειακά «τέλειες» σχέσεις λοιπόν κάνουν παρέλαση. Αυτές που ποστάρουν «Καλημέρα μωρό μου» και «Πάντα μαζί», ενώ η επιθυμία έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών. Μπορεί η σ3ξουαλική επαφή να υποδηλώνει πόσο υγιής είναι μια σχέση, πόση πίεση όμως δημιουργεί αυτό στην ίδια τη σχέση; Αν δεν γίνει, κάτι φταίει. Οδηγούμαστε λοιπόν στο να σκεφτόμαστε «ας γίνει, για να μη φανεί ότι κάτι λείπει». Προσποιούμαστε, φλερτάρουμε λίγο μηχανικά, προχωράμε – αλλά το ένστικτο, εκείνο που κάποτε φώναζε, τώρα απλώς μουρμουρά «άντε, για να τελειώνει»!
Βλέπετε, η επιθυμία δε γεννιέται μόνο από ροδοπέταλα. Μπορεί να έρθει και μετά από μια σκληρή και κουραστική μέρα. Μπορεί να χτιστεί από ένα βλέμμα, από ένα «σ’ αγαπώ» ψιθυριστό στην κουζίνα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν προγραμματίζεται. Σε καμία περίπτωση δε λες «αύριο, η ώρα τάδε θα κάνουμε σ3ξ!». ΌΧΙ! ΠΟΤΕ! Δεν είναι υποχρέωση για να τη χωρέσεις στο βαρυφορτωμένο πρόγραμμά σου, είναι επιλογή. Αλλιώς χάνεται και όλο το νόημα.
Όταν καταντάει να γίνεται υποχρέωση – το σ3ξ – μια πράξη που κάποτε ένωνε δύο ανθρώπους που ήταν πραγματικά ερωτευμένοι και παθιασμένοι, συχνά οδηγεί σε αποστασιοποίηση. Απομακρύνονται οι άνθρωποι, νιώθουν συναισθηματικά αποσυνδεδεμένοι, χαμένοι. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο άδικο; Ότι κανείς δεν είναι πραγματικά ικανοποιημένος. Ο ένας νιώθει «έκανε το καθήκον του». Ο άλλος ίσως υποψιάζεται ότι «κάτι δεν πήγε καλά». Και η σχέση κάπου να αιωρείται, μένει χωρίς εκείνη τη σπίθα που φτιάχνει τα πραγματικά «ζεστά» βράδια.
Το σ3ξ είναι υπέροχο. Αλλά μόνο όταν προκύπτει αληθινά, αυθόρμητα. Όχι για να κρατήσεις μια σχέση, όχι για να αποφύγεις ένα «μουτρωμένο βλέμμα». Όταν λες «όχι» με σεβασμό στον εαυτό σου, λες ταυτόχρονα και «ναι» στη σύνδεση. Την αληθινή. Γιατί κανένα σώμα δεν είναι εργαλείο υποχρέωσης.
ΥΓ: Κάθε φορά που λες «ναι» ενώ θέλεις να πεις «όχι», λίγο από σένα χάνεται. Θυμήσου το την επόμενη φορά!
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
