Πώς είναι να ξέρεις ότι δε θα σε δει να ανθίζεις; Δε θα είναι εκεί στις μεγάλες σου χαρές και στις μεγαλύτερες σου λύπες; Πώς είναι να ξέρεις ότι δε θα σε πάρει αγκαλιά όταν έρθει μια επιτυχία στη ζωή σου; Σίγουρα, στα 20 κάτι σου, όταν προσπαθείς να χτίσεις τη ζωή σου, θες το μεγαλύτερό σου στήριγμα· τον άνθρωπο που θα πάρεις τηλέφωνο μέσα στο άγχος, θα γελάσετε, θα σε πειράξει, θα του γκρινιάξεις και μέσα σε πέντε λεπτά θα έχει φύγει το άγχος σου και θα έχεις ήδη λύση στο πρόβλημά σου.
Θα βρεθείτε το καλοκαίρι σε ένα νησί, θα κάνετε βόλτα με το αμάξι που τώρα θα το οδηγείς εσύ, θα σταματήσετε να αγοράσετε δύο διαφορετικά πακέτα τσίχλες γιατί δεν τρως αυτές με την κανέλα και θα πάτε στο αγαπημένο σας εστιατόριο που έχει την πιο όμορφη θέα. Θα σου αγοράσει ό,τι θες από τον κατάλογο, ακόμα και αν ξέρει ότι δεν πρόκειται να το φας. Θα γελάσετε με την ψυχή σας και μετά θα πάτε για ποτό. Ένα ποτό που αποδεικνύεται το μεγαλύτερο μάθημα, γιατί εκεί θα κάνετε τις πιο όμορφες και σοβαρές συζητήσεις και θα βγεις άλλος άνθρωπος μετά την κουβέντα αυτή. Θα πάτε σπίτι, θα σε σκεπάσει, θα σου φιλήσει το κεφάλι και θα σε καληνυχτίσει με τον πιο τρυφερό τρόπο, και θα νιώσεις τόση ασφάλεια, τόση αγάπη, τόση χαρά.
Θα ξυπνήσετε το πρωί, θα πάρετε τον καφέ σας και θα πάτε στη θάλασσα. Θα σε προσέχει εκεί σαν τα μάτια του, ακόμα και αν έχεις μεγαλώσει πολύ και μπορείς να πας αρκετά βαθιά. Πώς ζεις όταν ξέρεις ότι δε θα τα ζήσεις ποτέ ξανά όλα αυτά; Πώς ζεις χωρίς την πιο όμορφη και δυνατή αγκαλιά του κόσμου; Σίγουρα δύσκολα, σίγουρα με πολύ κλάμα και πόνο, και με πολλή ψυχοθεραπεία. Σιγά σιγά συνηθίζεις να ζεις με αυτό· δε σταματάς να πονάς, αλλά συνηθίζεις. Κρατάς τα πιο όμορφα μαθήματα, τις πιο γλυκιές αγκαλιές, τα μικρά δωράκια και τις πλάκες σας, τα γέλια σας, άντε και κάποιους τσακωμούς που πάντα έκλειναν με ένα «σ’ αγαπώ».
Η ζωή στα 20 κάτι λοιπόν είναι από μόνη της δύσκολη, με τρελές απαιτήσεις, πίεση και άγχος, αλλά χωρίς τον πιο όμορφο άνθρωπο είναι ακόμα πιο δύσκολη. Αλλά πρέπει να μάθεις να την κάνεις όμορφη, να τη γεμίζεις, να μην την καταστρέφεις· γιατί το χρωστάς σε κάποιον εκεί ψηλά, αλλά πιο πολύ σε σένα, που έμεινες δυνατός όταν έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όταν γκρεμίστηκε ο κόσμος σου μέσα σε μια μικρή στιγμή.
Όταν αναγκάστηκες να ωριμάσεις με τον πιο σκληρό τρόπο, ακόμα και αν δεν ήσουν έτοιμος για την ωριμότητα αυτή, όταν έκλαψες με την ψυχή σου γιατί νόμιζες πως έμεινες μόνος, αλλά μάντεψε… δεν έμεινες ποτέ μόνος. Γιατί οι μπαμπάδες που είναι εκεί ψηλά έχουν μια μαγική ικανότητα να είναι πάντα δίπλα στα πλάσματα που λάτρεψαν και έδωσαν τη ζωή τους για αυτά.
Οι μπαμπάδες εκεί ψηλά στέλνουν τις πιο δυνατές αγκαλιές, ακόμα και αν δεν τις νιώθεις σωματικά. Οι μπαμπάδες εκεί ψηλά ακούνε τις πιο όμορφες μουσικές και νιώθουν γεμάτοι για αυτά τα πλάσματα που άφησαν πίσω τους. Για όλους τους μπαμπάδες εκεί ψηλά που δεν ήθελαν να αφήσουν τα παιδάκια τους σε αυτή τη σκληρή ηλικία, που δεν ήθελαν να χάσουν τίποτα από αυτά, ήθελαν να είναι εκεί σε επιτυχίες, πτυχία, σχέσεις, γάμους, γενέθλια, χωρισμούς, γέλια, κλάματα, χειμώνες, καλοκαίρια. Για όλους τους μπαμπάδες εκεί ψηλά που στέλνουν δύναμη και πείσμα για να συνεχίσουν τα μπουμπούκια τους, που πλέον μεγάλωσαν και ζουν χωρίς αυτούς αλλά τους κουβαλάνε μέσα τους με τόση αγάπη, αλλά και με πολύ κλάμα, πολύ πολύ κάπνισμα και άπειρη μουσική που λάτρευαν.
Για όλους τους μπαμπάδες που σκάνε από περηφάνια που βλέπουν τα παιδιά τους σε αυτόν τον σάπιο κόσμο να μεγαλώνουν, να πετυχαίνουν, να βάζουν στόχους και να γίνονται αυτό που πάντα ήθελαν, αυτό που πάντα λαχταρούσαν, παρά το πένθος. Το πένθος που μετέτρεψαν σε δύναμη, μέσω της αγάπης που είχαν, γεμίσει και την κουβαλάνε μέσα τους σαν το πιο πολύτιμο φυλαχτό.
Για όλους τους υπέροχους μπαμπάδες που την έσκασαν νωρίς αλλά δεν έφυγαν ποτέ· έμειναν και γεμίζουν φως τα παιδιά τους στα 20 κάτι τους. Για όλους τους μπαμπάδες που έγιναν άγγελοι εκεί ψηλά για να προσέχουν ακόμα πιο πολύ τους αγγέλους τους σε αυτόν τον κόσμο.
Τεράστια αγκαλιά στους μπαμπάδες αυτούς, αλλά μεγαλύτερη αγκαλιά στα παιδιά που ζουν χωρίς μπαμπά στα 20 κάτι τους.
Συντάκτης: Δανάη Νέγκα
