Κόκκινες κλωστές. Κάρμα, μοίρα ή κάποιος μας κάνει πλάκα; Red string theory ή κάποιος παίζει παιχνίδια και γελάει μαζί μας;
Πώς είναι δυνατόν να σε κυνηγάει κάτι που δεν είχες ποτέ; Πώς γίνεται να ζεις έναν φαύλο κύκλο με κάποιον που ποτέ σου δεν άγγιξες και ποτέ δεν ένιωσες όπως θα έπρεπε; Να νιώθεις τι θα κάνει, πώς θα αντιδράσει, ακόμα και τι θα πει; Σας συνδέει αυτός ο μύθος της αόρατης κλωστής ή απλώς βάλθηκαν θεοί, πλανήτες και σύμπαν να γελάσουν σου;
Η ζωή, μερικές φορές είναι τόσο αστεία, τραγική και ειρωνική που θες να πάρεις μια βούρτσα και να αρχίσεις να τη βαράς στο κεφάλι σου, όπως όταν ξυπνάς τη Δευτέρα και φαίνεται ότι όλη η εβδομάδα θα πάει χάλια, γιατί το αμάξι δεν παίρνει μπροστά, το λεωφορείο είναι γεμάτο, χύνεται ο καφές πάνω σου ενώ φοράς λευκό πουλόβερ και πιάνει ξαφνική βροχή ενώ ξύπνησες με ήλιο και καλοκαίρι, σε μια πόλη που πάντα βρέχει.
Σε συνδέει πνευματικά με ανθρώπους που σε στοιχειώνουν με τον πιο όμορφο, μαγικό αλλά και τρομακτικό τρόπο. Τους νιώθεις κοντά σου ενώ μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά, ζουν διαφορετικές ζωές αλλά παράλληλα ζείτε μια κοινή ζωή χωρίς να λέτε ποτέ καλημέρα ή καληνύχτα, χωρίς να έρχεστε ποτέ σε επαφή.
Σε δένει ένας κόμπος τόσο όμορφος, που όμως σου ματώνει τα χέρια, σε γεμίζει και σε αδειάζει σε δευτερόλεπτα. Σου δίνει ανάσα και σου την παίρνει πίσω. Θες να πάρεις ένα μαχαίρι, να κόψεις την ηλίθια αυτή αόρατη κόκκινη κλωστή, αλλά παράλληλα θέλεις να τη φυλάξεις σε ένα σεντούκι σαν θησαυρό. Θες να πας κόντρα, αλλά δεν μπορείς. Θες να βρεις που είναι γραμμένος αυτός ο μύθος και να του βάλεις φωτιά και να πέσεις μέσα κι εσύ, μπας και καεί η σύνδεση αυτή, αλλά παράλληλα την κρατάς σαν το μεγαλύτερο φυλαχτό της ζωής σου.
Πάρε μια ανάσα και παίξε κι εσύ το παιχνίδι του μύθου. Έτσι κι αλλιώς οι μύθοι είναι μαγικοί. Οπότε σίγουρα χρειάζεσαι μαγεία σε μια ζωή που τρέχεις 16 ώρες τη μέρα, τρως φαγητό όρθιος πάνω από την κατσαρόλα όσο πίσω παίζει ΛΕΞ, καυλαντίζεις δέκα λεπτά πριν κοιμηθείς και κάνεις σ#ξ μόνο για να νιώσει το σώμα και για να ξεγελαστεί το μυαλό. Και σε παίρνει ο ύπνος με τη σκέψη αυτού που κρατάει την άλλη άκρη της κλωστής.
Την κρατάει τόσο δυνατά που δε σπάει ποτέ. Κάθε μέρα δυναμώνει, κάθε χρόνο γίνεται πιο «κόκκινη» και πέφτεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Και η κλωστή εκεί. Σας δένει, σας κρατάει «ζωντανούς» για όσα (δε) ζήσατε και για όσα ζήσατε. Για όσα βλέμματα ρίξατε και είπατε τα πάντα χωρίς να πείτε μισή λέξη. Για όσα τυχαία συμβαίνουν που πάντα κάπως συνδέονται. Και η κλωστή εκεί. Σε δένει, σε τρελαίνει, σε ακολουθεί, σε στοιχειώνει, σε ρίχνει και σε σηκώνει, σε αδειάζει και σε γεμίζει, σε τρελαίνει και σε ηρεμεί.
Άρα είμαστε τυχεροί που υπάρχει αυτός ο μύθος; Ή που κάποιος αποφάσισε να παίξει τόσο με το μυαλό μας; Όποιος κρατάει αυτή την κλωστή, όποιος μας κάνει να ζούμε τα πάντα χωρίς να ζούμε τίποτα, όποιος μας δένει με αυτόν τον δεσμό, γελάει πολύ μαζί μας, ξεκαρδίζεται σίγουρα, αλλά μας έκανε τόσο τυχερούς. Μας γέμισε κάτι που δεν εξηγείται σε έναν κόσμο που πλέον εξηγούμε τα πάντα. Μας έδωσε κάτι σπάνιο που όσο πάει δυναμώνει. Μας έκανε ρομαντικούς σε μια ζωή που ο ρομαντισμός πεθαίνει. Έφτιαξε έναν έρωτα παράξενο, έναν έρωτα που δεν εξηγείται, έναν έρωτα αθάνατο, έναν έρωτα χωρίς τέλος, μόνο με αρχή, μέση και ξανά από την αρχή.
Έναν έρωτα που τα πάντα συνδέονται, κουμπώνουν αλλά δεν εξηγούνται.
Η τηλεπάθεια. Το δέσιμο. Η χημεία. Το δέσιμο. Η ένταση. Το δέσιμο. Τα κλάματα. Το δέσιμο. Ο έρωτας. Το δέσιμο. Το ένστικτο. Το δέσιμο. Η σύνδεση. Το δέσιμο. Τα χέρια που δεν πιάνονται αλλά νιώθουν τη ζεστασιά. Το δέσιμο. Τα σώματα που δεν αγγίζουν το ένα το άλλο αλλά λιώνουν. Το δέσιμο. Οι συμπτώσεις. Το δέσιμο. Τα τυχαία γεγονότα. Το δέσιμο. Τα βλέμματα. Το δέσιμο. Οι τυχαίες συναντήσεις. Το δέσιμο. Ο χρόνος.
Το δέσιμο. Ο χρόνος που δυναμώνει το δέσιμο.
Τα δυο πνεύματα, τα δυο σώματα, τα δυο μυαλά που είναι προορισμένα να είναι μαζί αλλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, τη σωστή στιγμή, σε έναν τόσο λάθος κόσμο. Το νήμα που δε σπάει ποτέ, όσο και αν τεντωθεί, όσο και αν απομακρυνθεί.
Οι ψυχές που δε συναντήθηκαν τυχαία. Τα βλέμματα που δε συναντήθηκαν τυχαία. Αυτός ο θεός που μας κάνει πλάκα γιατί βαριέται την αιωνιότητά του. Ή το σύμπαν που ξεκαρδίζεται με αυτή την πλάκα. Ή οι πλανήτες που ευθυγραμμίζονται για να λειτουργήσει μια γραμμή, μια κλωστή σε έναν κόσμο γεμάτο κουτιά.
Ή η κλωστή. Η κόκκινη κλωστή. Η αόρατη κόκκινη κλωστή. Η δική σας αόρατη κόκκινη κλωστή.
Συντάκτης: Δανάη Νέγκα
