Ένα λεωφορείο της γραμμής 122, που εκτελούσε το δρομολόγιο Αργυρούπολη–Σαρωνίδα, αποφάσισε να κάνει τη δική του περιοδεία στην τρέλα το βράδυ της Τετάρτης. Έμεινε ακυβέρνητο, διέσχισε 150 μέτρα πάνω στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου Βουλιαγμένης, ξηλώνοντας κολώνες, πινακίδες και κάθε έννοια λογικής, για να καταλήξει με φόρα στην περίφραξη ενός κτηρίου. Το μόνο που το σταμάτησε ήταν ο τοίχος. Κυριολεκτικά.
Ο λόγος; Ο οδηγός κατέβηκε για «προσωπική του ανάγκη» χωρίς να τραβήξει το χειρόφρενο.
Ας κάνουμε μια παύση. Όχι για κάποιον νεκρό – ευτυχώς δεν υπήρξαν τραυματισμοί. Αλλά για την αξιοπρέπεια, την ευθύνη, τον επαγγελματισμό και ό,τι άλλο θάφτηκε κάτω από τις ρόδες όλων των δημόσιων συγκοινωνιών της χώρας αυτής. Γιατί τι άλλο είναι αυτό, αν όχι η πιο ξεφτιλισμένη εικόνα της ελληνικής καθημερινότητας; Ένας δημόσιος φορέας (ΟΣΥ) που λειτουργεί σαν να είμαστε σε reality επιβίωσης, με οδηγούς που δε θα εμπιστευόσουν ούτε να σταθμεύσουν πατίνι, με υποδομές που εμφανίζουν δυσλειτουργίες καθημερινά και οχήματα που μοιάζουν περισσότερο με παγίδες παρά με μέσα μεταφοράς.
Το λεωφορείο διέσχισε ένα πεζοδρόμιο όπου καθημερινά περνούν πολίτες για να πάνε στο μετρό Αργυρούπολης. Κατέληξε στην είσοδο κτηρίου για ΑμεΑ. Δηλαδή, αν υπήρχε άνθρωπος στο διάβα του, θα τον είχαμε θρηνήσει. Και θα μιλούσαμε για «μια τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί». Πόσες φορές θα πούμε αυτή τη φράση σε αυτή τη χώρα;
Αυτό δεν είναι «ανθρώπινο λάθος». Είναι κρατική αμέλεια. Είναι ένας μηχανισμός διαλυμένος, γεμάτος τρύπες, που λειτουργεί στον αυτόματο, μέχρι να γίνει η στραβή. Κανένας έλεγχος, καμία επιτήρηση, καμία λογοδοσία. Και το σημαντικότερο: καμία συνέπεια. Είναι τόσο καθημερινή η ανευθυνότητα, που αρχίζουμε να τη θεωρούμε φυσιολογική. Να λέμε «ευτυχώς που δεν σκοτώθηκε κανείς» αντί να ουρλιάζουμε για την αθλιότητα. Και μην τολμήσει κανείς να πει «έλα μωρέ, συμβαίνουν αυτά» – γιατί όταν το επόμενο ακυβέρνητο σαράβαλο περάσει πάνω από το παιδί σου ή τον πατέρα σου, δε θα συμβεί απλώς «μια στραβή». Θα συμβεί το τέλος.
Μια χώρα που δεν μπορεί να κρατήσει ούτε ένα λεωφορείο σταθμευμένο με ασφάλεια, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να λέγεται «ευρωπαϊκή», με μόλις λίγες μέρες διαφορά από το τροχαίο με τη μετωπική σύγκρουση 2 αστικών με 47 τραυματίες! Ένα κράτος που παίζει ρωσική ρουλέτα με τις ζωές των πολιτών του καθημερινά στις στάσεις, στα πεζοδρόμια, στους δρόμους, είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Όσο δεν αλλάζει τίποτα, κάθε βράδυ, ένα λεωφορείο χωρίς χειρόφρενο, δυο τρένα που συγκρούονται μετωπικά, δυο αστικά που τρακάρουν, θα μας θυμίζουν ότι αυτή η χώρα κινείται μόνη της. Και πάει κατευθείαν στο κενό.
