Αποτροπιασμό προκαλεί το βίντεο που κυκλοφόρησε τα ξημερώματα της Τρίτης από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, όπου ένας 34χρονος άνδρας φαίνεται να κλωτσά ένα γατάκι και στη συνέχεια να το πατά με το αυτοκίνητό του, αφαιρώντας του τη ζωή με τον πιο βάναυσο τρόπο. Το περιστατικό, που καταγράφηκε από κάμερες, δεν άφησε περιθώριο για αμφιβολίες.
Η αστυνομία, μετά τη δημοσιοποίηση του υλικού, προχώρησε άμεσα στη σύλληψή του. Ο ίδιος ομολόγησε την αποτρόπαια πράξη του. Κατά την έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του βρέθηκαν και κατασχέθηκαν ναρκωτικά, μια ζυγαριά με υπολείμματα ουσιών, ένα αναδιπλούμενο μαχαίρι, 4.500 ευρώ σε μετρητά, καθώς και μια πλαστικοποιημένη κάρτα για «κόψιμο» ναρκωτικών.
Κακουργηματική δίωξη άσκησε η Εισαγγελέας εις βάρος του 34χρονου, και παράλληλα του επιβλήθηκαν και τα προβλεπόμενα διοικητικά πρόστιμα για την κακοποίηση του ζώου. Αναμένεται να οδηγηθεί στον αρμόδιο εισαγγελέα για το σύνολο των παραβάσεων.
Το προφίλ του ανθρώπου που κακοποιεί ένα αθώο ζώο
Η κακοποίηση ζώων δεν μπορεί, όπως και καμία μορφή βίας, να θεωρεί ως ένα «κακό ξέσπασμα». Είναι συχνά το σύμπτωμα ενός πολύ πιο σκοτεινού ψυχισμού. Το να επιλέξει κάποιος να βασανίσει ή να αφαιρέσει τη ζωή ενός πλάσματος που δεν απειλεί, δε φταίει, μαρτυρά την ύπαρξη μιας εσωτερικής βίας που ζητά να ξεσπάσει πάνω σε κάτι πιο αδύναμο.
Το προφίλ αυτών των δραστών έχει κοινά μοτίβα: έλλειψη ενσυναίσθησης, ανικανότητα ρύθμισης θυμού, ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά και μια βαθιά ανάγκη για επιβολή εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές μελέτες, η κακοποίηση ζώων από ανήλικους θεωρείται ένας από τους βασικούς προγνωστικούς δείκτες για μελλοντική εγκληματική ή και βίαιη συμπεριφορά σε ανθρώπους. Πίσω από τον 34χρονο της Καλαμαριάς κρύβεται ένας άνθρωπος που πιθανότατα έχει μάθει να λύνει όλα του τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα με εξουσία, επιβολή, καταστροφή. Το γατάκι ήταν απλώς το πιο αδύναμο. Η ερώτηση, όμως, είναι τι θα γινόταν αν μπροστά του βρισκόταν ένα παιδί, ένας σύντροφος, ένας ηλικιωμένος;
Σε μια εποχή που προσπαθούμε να χτίσουμε κοινωνίες με περισσότερη κατανόηση και δικαιοσύνη, περιστατικά σαν κι αυτό μάς υπενθυμίζουν γιατί η κακοποίηση ζώων δεν είναι ποτέ «μικρό κακό». Είναι το πρώτο καμπανάκι. Και το χρωστάμε όχι μόνο στα ζώα, αλλά και στους εαυτούς μας να το ακούμε.
