Αν το 2025 νιώθεις ότι ζεις μέσα σε επεισόδιο του Handmaid’s Tale, ε, είναι γιατί ζεις και η ιστορία της Adriana Smith στην Τζόρτζια των ΗΠΑ είναι το πιο σοκαριστικό –και αποκαλυπτικό– τελευταίο παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει η νομοθετική εμμονή με τον έλεγχο του γυναικείου σώματος στο όνομα του «δικαιώματος στη ζωή».
Η Adriana, μια μαύρη έγκυος γυναίκα, κηρύχθηκε εγκεφαλικά νεκρή τον Φεβρουάριο. Κι όμως, το σώμα της παραμένει συνδεδεμένο σε μηχανική υποστήριξη μήνες μετά –όχι γιατί υπάρχει ελπίδα να ανακτήσει ποτέ συνείδηση, αλλά γιατί υπάρχει νόμος στην Τζόρτζια που απαγορεύει τις αμβλώσεις μετά τις έξι εβδομάδες. Που σημαίνει, ότι το νοσοκομείο δεν αποσυνδέει την Adriana όχι για ιατρικούς ή ηθικούς λόγους, αλλά επειδή φοβάται μην παραβιάσει τον νόμο.
Adriana Smith walked into the hospital 8 weeks pregnant with a headache. She was given medication and sent home. No CT scan. No further tests. The next day, she was in a coma. She’s been declared brain dead for over 90 days.
She’s being kept on life support against her family’s… pic.twitter.com/1ZSKWGxpNG
— KEASEA07 (@keasea07) May 22, 2025
Το Emory University Hospital δηλώνει πως φοβάται τις νομικές επιπτώσεις της αποσύνδεσης. Και ενώ η γενική εισαγγελία της Τζόρτζια αργότερα ξεκαθάρισε ότι «ο νόμος δεν υποχρεώνει τους ιατρούς να διατηρούν μια γυναίκα σε μηχανική υποστήριξη μετά τον εγκεφαλικό θάνατο», το κακό είχε ήδη γίνει: ένας άνθρωπος-σώμα ζωντανός-νεκρός, για χάρη ενός εμβρύου.
Ποιος είναι τελικά υπεύθυνος; Οι νομοθέτες που νομοθετούν ελλιπώς και μετά αποποιούνται την ευθύνη; Ή το νοσοκομείο που εφαρμόζει τον νόμο με τον πιο γραφειοκρατικό και απάνθρωπο τρόπο; Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι το ίδιο: ένας ιατρικός και ηθικός εκβιασμός εις βάρος μιας οικογένειας, στο όνομα ενός «αγέννητου παιδιού» που πιθανόν να μην επιβιώσει.
Όταν το «δικαίωμα στη ζωή» σημαίνει εξαναγκασμό
Ας είμαστε ξεκάθαροι: δεν πρόκειται για φροντίδα. Πρόκειται για καταστολή. Το κράτος δε φρόντισε την Adriana όταν πήγε στο νοσοκομείο με συμπτώματα που αγνοήθηκαν. Δε φρόντισε τις θρομβώσεις της. Δε στάθηκε στο πλευρό της, ούτε καν όταν διαγνώστηκε εγκεφαλικά νεκρή. Φρόντισε μόνο να διατηρήσει σε λειτουργία τη μήτρα της. Η ίδια κοινωνία που αγνοεί τις μαύρες γυναίκες στα επείγοντα, τις αντιμετωπίζει ως εκκολαπτήρια όταν καταρρεύσουν. Κι αυτή είναι η απόλυτη υποκρισία του pro-life αφηγήματος. Είναι εύκολο να μιλάμε για ιερότητα της ζωής όταν δεν είσαι εσύ το σώμα που γίνεται μέσο. Αλλά όταν η ζωή ενός εμβρύου υπερισχύει της αξιοπρέπειας, της επιλογής, και της ίδιας της ζωής μιας γυναίκας, τότε δε μιλάμε πια για «ζωή». Μιλάμε για έλεγχο. Μιλάμε για πολιτική πάνω στο σώμα της γυναίκας.
Όταν μια εγκεφαλικά νεκρή γυναίκα αντιμετωπίζεται με περισσότερη φροντίδα απ’ ό,τι όταν ήταν ζωντανή, γίνεται μια μετατροπή του σώματός της σε ιδιοκτησία του κράτους. Κι η ιστορία της Smith είναι μια γροθιά στο στομάχι για όποιον εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι γυναίκες έχουν έλεγχο πάνω στο σώμα τους. Και είναι διπλά τραγική επειδή αφορά μια μαύρη γυναίκα –μια δημογραφική ομάδα που ιστορικά έχει κακοποιηθεί, αγνοηθεί και μετατραπεί σε πειραματόζωο από το αμερικανικό σύστημα υγείας.
Η μητέρα της είπε το πιο ανθρώπινο πράγμα: «Θέλουμε το μωρό. Είναι μέρος της κόρης μου. Αλλά η απόφαση έπρεπε να αφεθεί σε εμάς, όχι στο κράτος». Αυτό είναι όλο το θέμα: η απόφαση. Η επιλογή. Όχι του κράτους. Όχι των νομοθετών. Όχι των pro-life οργανώσεων. Της γυναίκας. Της οικογένειας. Της ζωής που χάθηκε –και δεν της αναγνωρίζεται ούτε ο θάνατός της.
