Εθνική ομάδα, μπουζούκια και εορτασμός της νίκης με τον μόνο τρόπο που αξίζει πραγματικά. Το βράδυ της Δευτέρας, οι παίχτες του Βασίλη Σπανούλη έστησαν μια αξέχαστη βραδιά στο «Ποσειδώνιο» για να γιορτάσουν όπως τους άξιζε το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησαν στο Eurobasket 2025 — το πρώτο μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.
Στο πλευρό του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούνμπο, του Κώστα Παπανικολάου, του Γιαννούλη Λαρεντζάκη και του Δημήτρη Κατσίβελη, βρέθηκαν και ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας Βασίλης Σπανούλης μαζί με τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιο. Όλοι μαζί πανηγύρισαν με τα τραγούδια του Θοδωρή Φέρρη, που έδωσε τον ρυθμό σε μια βραδιά γεμάτη γνήσια καλτ ελληνική διασκέδαση.
@kat16srld #basket #ethnikiellados #laretzakis #foryou #etniki ♬ πρωτότυπος ήχος – KS
Το highlight της βραδιάς; Όταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης άρπαξε το μικρόφωνο και παρουσίασε μια νέα, επίκαιρη εκδοχή του θρυλικού «Με το στόμα γεμάτο φιλιά» των ’80s, προσαρμοσμένο στη σημερινή Εθνική: «Με τον Γιάννη, τον Λαρεντζάκη, με τον Σλούκα και τα άλλα παιδιά… ξεκινάμε και νικάμε και μετάλλιο πήρα ξανά». Το κοινό αποθέωσε, ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τον έλουσε με πανέρια λουλουδιών, όπως ήταν δίκαιο άλλωστε.
Η βραδιά συνεχίστηκε με τον απαιτούμενο θα έλεγε κανείς χορό — ο Γιάννης έδειξε πως δεν είναι μόνο μάστερ στο παρκέ, αλλά και στο συρτάκι, χορεύοντας παρέα με τον πρόεδρο της ΕΟΚ και τον Λαρεντζάκη. Λίγο αργότερα, ο Θοδωρής Φέρρης αφιέρωσε το τραγούδι «Που ’σαι Θανάση» στον Θανάση Αντετοκούνμπο, που κυριολεκτικά χάθηκε κάτω από τα λουλούδια των συμπαικτών του.
View this post on Instagram
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει το σύνθημα που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της «επίσημης αγαπημένης»: «Ελλάς, ολέ ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ», με όλο το μαγαζί να τραγουδά και να χειροκροτά.
Η κορύφωση ήρθε όταν στη σκηνή ανέβηκε ο ίδιος ο Βασίλης Σπανούλης. Ο κόουτς της Εθνικής αποθεώθηκε, με τον κόσμο να τον σηκώνει κυριολεκτικά στα χέρια, κλείνοντας με τον πιο εκρηκτικό τρόπο μια βραδιά που έδειξε ότι η Ελλάδα ξαναβρήκε τη θέση της στο μπασκετικό βάθρο αλλά επειδή είμαστε κι Έλληνες γαρ, νίκη χωρίς μπουζούκι είναι σαν κρουασάν χωρίς μερέντα. Απλά δε λέει.
