Στη Θεσσαλονίκη όπου βρίσκονται η Νατάσσα Μποφίλιου με τους συνεργάτες της και τον πατέρα της, λίγο πριν από τις εμφανίσεις της αύριο και μεθαύριο στο Θέατρο Γης, οι περαστικοί της παραλιακής είχαν την τύχη να ζήσουν μια πρόβα αλλιώς. Όχι σε κάποια κλειστή αίθουσα, ή με μια επισημότητα που θα περίμενε κανείς από μια πρόβα επαγγελματία, αλλά κάτω από τον Λευκό Πύργο, στην καρδιά της παραλίας, σαν άλλοι μουσικοί του δρόμου.
Ο πατέρας της πλησιάζει και τη φιλά τρυφερά στο κεφάλι, εκείνη τον ρωτάει πού βρίσκονται κι εκείνος απαντά με το γνωστό τραγούδι «Στον Λευκό τον Πύργο πήρα τα φιλιά της». Η Νατάσσα γελάει: «Σωστά τα λες, αλλά λάθος συνθέτης!» υπενθυμίζοντας πως το αφιέρωμα είναι στον Μίκη Θεοδωράκη.
Λίγη ώρα αργότερα, οι δυο τους πιάνουν Σιδηρόπουλο: ο μπαμπάς στην κιθάρα, η κόρη καθισμένη κατάχαμα, να σιγοτραγουδάει το «Κάποτε θα ’ρθουν». Και ακόμα πιο μετά, η αυτοσχέδια μίνι συναυλία κορυφώνεται με το «Στο περιγιάλι το κρυφό» του Θεοδωράκη, να γεμίζει τον αέρα της παραλίας και να μαγνητίζει τους περαστικούς.
Αν όλα αυτά ακούγονται «ανεπίσημα», «μη σοβαρά» ή «δήθεν», τότε μάλλον κάποιοι έχουν ξεχάσει πως η αγάπη και η οικειότητα δε μετρώνται με καθωσπρεπισμό. Η σχέση πατέρα–κόρης δεν κρίνεται από μια τρυφερή στιγμή, ούτε από ένα τραγούδι κάτω από τον Λευκό Πύργο. Όπως δεν είχε καμία ουσία και το παλιό «σκηνικό» όπου η Μποφίλιου είχε κατηγορηθεί άδικα για ασέβεια προς τον πατέρα της ― λες και η οικογενειακή αγάπη πρέπει να περνάει από φίλτρα πολιτικής ορθότητας ή να μπαίνει σε καλούπια σοβαροφάνειας.
View this post on Instagram
Ευτυχώς, η Νατάσσα που ξέρουμε είναι ανώτερη από αυτό, όπως και ξέρει να αράζει στον Λευκό Πύργο με την ίδια φυσικότητα που ανεβαίνει σε μια μεγάλη σκηνή. Δε χρειάζεται φώτα και κάμερες για να συγκινήσει· της φτάνει μια κιθάρα, μια αγκαλιά και η πόλη γύρω της.
Κι όσο για τους επικριτές; Αυτούς που πάντα βρίσκουν κάτι να πουν; Ε, ίσως είναι καταδικασμένοι να βλέπουν δέντρα αντί για δάσος ― να κολλάνε σε μια χειρονομία, μια κουβέντα, μια λεπτομέρεια, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: ότι η μουσική είναι γιορτή και η ζωή γίνεται πιο όμορφη όταν μοιράζεται χωρίς κανόνες. Στην τελική, για όσους δυσπιστούν, αρκεί να δουν τα βλέμματα που ανταλλάσουν μπαμπάς και κόρη, κάτω από τον θεσσαλονικιώτικο ουρανό.
