Μια οικογένεια στην Άνοιξη Αττικής τα είδε όλα το βράδυ της Τρίτης, όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τους αποφάσισε να λύσει τις οικονομικές τους διαφορές με βία. Μαζί με τον γιο του, μπήκαν μέσα στο διαμέρισμα όπου διέμενε η οικογένεια και κρατώντας ρόπαλα και μαχαίρια άρχισαν να επιτίθενται σε όποιον βρέθηκε μπροστά τους. Ο 86χρονος πατέρας της οικογένειας βρέθηκε αιμόφυρτος στο πάτωμα, η 74χρονη σύζυγός του μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ με σπασμένο πόδι, ενώ ο 44χρονος γιος τους δέχτηκε χτυπήματα στο πρόσωπο με μαχαίρι και στα πόδια με ρόπαλο. Παρούσα ήταν και η 35χρονη έγκυος σύζυγός του, που δεν τραυματίστηκε, όμως ποιος μπορεί να μετρήσει το σοκ μιας γυναίκας που βλέπει το σπίτι της να γίνεται πεδίο μάχης μπροστά στα μάτια της;
Η αστυνομία συνέλαβε τον γιο του ιδιοκτήτη, ενώ ο ίδιος παραμένει ασύλληπτος. Ωστόσο, δε γίνεται παρά να μην αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται μια διαμάχη για το ενοίκιο να καταλήγει σε αιματηρή επίθεση. Πώς γίνεται το σπίτι που θα έπρεπε να είναι καταφύγιο, να μετατρέπεται σε αρένα όπου οι οικονομικές διαφωνίες λύνονται με ωμή βία. Και κυρίως, πού θα σταματήσει πια η ασυδοσία μερικών ιδιοκτητών που θεωρούν ότι επειδή κατέχουν το ακίνητο μπορούν να κατέχουν και τους ανθρώπους που μένουν μέσα;
Ασφαλώς το ζήτημα της μη προστασίας των ενοικιαστών απέναντι στους ιδιοκτήτες δεν είναι κάτι νέο. Όπως επίσης, δεν είναι και νέο το να φτάνουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες στο αμήν, λόγω των ενοικιαστών που αρνούνται να αποπληρώσουν το αντίτιμο. Ασφαλώς, όταν περιμένεις να βγάλεις έναν μισθό από ένα σπίτι, τότε είσαι συνυπεύθυνος σε αυτή την τεράστια στεγαστική κρίση και ταυτόχρονα καθιστάς αδύνατο για τον νοικάρη σου το να ανταποκριθεί στα ποσά που ζητάς. Εν γένει, η στέγη έχει γίνει το πιο καυτό πρόβλημα της καθημερινότητας, με τις τιμές να ανεβαίνουν, τις οικογένειες να πιέζονται και τους ενοικιαστές να νιώθουν ότι βρίσκονται συνεχώς στο έλεος του κάθε ιδιοκτήτη.
Και όσο το κράτος μένει αμέτοχο, όσο δεν υπάρχουν μηχανισμοί ουσιαστικής προστασίας, τόσο οι πιο αδύναμοι θα πληρώνουν το τίμημα. Ο ιδιοκτήτης δεν είναι κράτος, δεν είναι δικαστής, δεν είναι τιμωρός. Αν υπάρχει οφειλή, υπάρχει δικαστήριο. Αν υπάρχει πρόβλημα, υπάρχει νόμος. Όταν όμως η νοοτροπία “δικό μου είναι, ό,τι θέλω κάνω” μεταφράζεται σε ρόπαλα και μαχαίρια, τότε μιλάμε για αυτόκλητο τιμωρό που δεν μπορεί παρά να κάνει λάθος και να υπερβεί τα εσκαμμένα. Και όταν φτάσουμε να το δεχτούμε αυτό, τότε δεν θα μιλάμε απλώς για ασυδοσία. Θα μιλάμε για κατάρρευση κάθε έννοιας δικαίου.
