Ήταν 30 χρονών. Ερωτευμένος, ευτυχισμένος, δύο βδομάδες πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας με την αγαπημένη του. Το νυφικό είχε ραφτεί. Οι προσκλήσεις είχαν σταλεί. Τα τραπέζια είχαν κλείσει. Όλα ήταν έτοιμα για τον γάμο του Στέφανου Κέμου στις 14 Ιουνίου στο Μεσολόγγι. Όλα, εκτός από το αναπάντεχο σενάριο που η ζωή κράταγε για το φινάλε.
Ο Στέφανος πήγε με τους φίλους του στη Λευκάδα για το bachelor του – μια τελευταία αντροπαρέα, μια βουτιά στην ελευθερία πριν τη νέα ζωή. Εκεί, στην παραλία Κάθισμα, η γιορτή έγινε τραγωδία.
Παρά τα κύματα και τους δυνατούς ανέμους, παρά τις εκκλήσεις των φίλων του να μη βουτήξει, εκείνος ένιωσε σίγουρος. Είχε ήδη μπει μία φορά στη θάλασσα χωρίς πρόβλημα. Αλλά η δεύτερη ήταν και η τελευταία. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα τον παρέσυρε. Έδωσε μάχη να επιστρέψει. Ο κόσμος στην παραλία φώναζε «μείνε ήρεμος», άλλοι έτρεχαν να βοηθήσουν, ένας τον έφτασε σχεδόν στο ένα μέτρο. Αλλά το κύμα – ψυχρό, αδιάφορο, ανελέητο – δεν τον άφησε.
Μέσα σε 10 λεπτά, όπως είπε ο δήμαρχος Λευκάδας, ο Στέφανος είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις του. Το νερό τον πήγε 400 μέτρα μακριά. Όταν τον ανέσυραν, δεν ήταν πια εκεί. Είχε ήδη ξεψυχήσει.
Η είδηση έφτασε στην Κύθνο, στο bachelorette της συντρόφου του, της Μάρθας. Εκείνη βρισκόταν στο νησί με την αδελφή του. Πίσω στα Τρίκαλα, οι γονείς του, ο Κώστας και η Δάφνη, ετοίμαζαν τα πάντα για τη μεγάλη μέρα. Πίστευαν πως θα τον καμαρώσουν γαμπρό, όχι πως θα του ντύσουν το φέρετρο. Ο ναός που θα τον περίμενε για την ευλογία της ένωσης, τον υποδέχθηκε τελικά για το ύστατο χαίρε. Η κηδεία τελείται σήμρτσ στη Σωτήρα Τρικάλων, παρουσία συγγενών, φίλων, γνωστών. «Αντί να έχουμε χαρά, τώρα είμαστε στο κύμα του θαλάσσου που λέγανε οι γιαγιάδες», είπε συντετριμμένη η θεία του 30χρονου Στέφανου.
Οι ερωτήσεις πολλές. Γιατί δεν υπήρχε ναυαγοσώστης; Γιατί δεν τον σταμάτησε κανείς; Γιατί η χαρά έγινε θρήνος; Το Λιμενικό είχε ήδη εκδώσει σήμα για επικίνδυνες συνθήκες. Ο Δήμος Λευκάδας είναι υποχρεωμένος να έχει ναυαγοσώστες από την 1η Ιουνίου – αλλά ήταν 26 Μαΐου.
Και κάπως έτσι, με βασικές ελλείψεις στην ασφάλεια, πους έχουμς συνηθίσει σε αυτή τη χώρα, συνδυαστικά με τη νεανική πεποίθηση ότι είμαστε άτρωτοι, ο Στέφανος δε θα ντυθεί γαμπρός. Οι φίλοι του δε θα του κάνουν πλάκες στο γλέντι. Η Μάρθα δε θα τον χορέψει ως πρώτη φορά άντρα της. Αλλά θα τον κλαίει, μαζί με μια ολόκληρη πόλη που ακόμα δεν πιστεύει πώς μια τέτοια χαρά μετατράπηκε τόσο άδικα σε πένθος.
Και η Λευκάδα, που υποδέχτηκε έναν γελαστό νέο άνδρα για ένα τελευταίο ξέγνοιαστο ταξίδι, τον κράτησε για πάντα στα νερά της.
