Με μια εξομολόγηση που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο και μη σοκαρισμένο, η ηθοποιός Μαρίνα Καλογήρου άνοιξε την καρδιά της στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» της Αθηναΐδας Νέγκα και μίλησε – για πρώτη φορά δημόσια – για τις τραυματικές εμπειρίες σ#ξουαλικής κακοποίησης που βίωσε από την παιδική της ηλικία. Από τα τέσσερά της χρόνια μέχρι τα δεκατέσσερα, υπήρξε θύμα κακοποίησης από τέσσερις άνδρες, δύο συγγενείς και δύο φίλους της οικογένειας.
«Είμαι ένα κακοποιημένο παιδί», είπε με απόλυτη διαύγεια. «Έχω περάσει πολύ άσχημα στην παιδική μου ηλικία. Μπορεί να τραβάω αυτούς τους ανθρώπους. Έχω δεχτεί όλες τις μορφές κακοποίησης». Δεν το είχε μπλοκάρει, όπως ξεκαθαρίζει, δεν το είχε ξεχάσει. Το είχε ωραιοποιήσει. Και αυτό είναι ένα τεράστιο κομμάτι του τραύματος: το να το κουβαλάς χωρίς να έχεις καταλάβει πόσο βαθιά σε έχει σημαδέψει.
«Νόμιζα – μέχρι πρόσφατα – ότι δε μου είχε αφήσει τίποτα αυτό το πράγμα, ότι το είχα ξεπεράσει, επειδή έχω κάνει 200 χρόνια ψυχοθεραπεία. Φαινόταν σαν να είναι όλα εντάξει, σαν να το είχα τακτοποιήσει. Και πρόσφατα κατάλαβα πως όχι μόνο δεν το έχω τακτοποιήσει, αλλά ότι έχει αφήσει μέσα μου έναν κακοποιητή, έναν θύτη που τον κουβαλάω μέσα μου. Από τέσσερις διαφορετικούς άντρες το βίωσα, από τα 4 έως τα 14».
Η ηθοποιός εξήγησε ότι χρειάστηκαν δεκαετίες ψυχοθεραπείας και μια σχεδόν “τυχαία” συνειδητοποίηση, για να καταλάβει ότι κουβαλούσε μέσα της έναν «εσωτερικό θύτη», έναν μηχανισμό που λειτουργούσε εναντίον της. Είχε μάθει να λέει ψέματα στον εαυτό της, να εστιάζει μόνο στο καλό, να επιβιώνει μέσα από τη φαντασίωση μιας καλύτερης πραγματικότητας. «Εγώ είχα σημαία την αλήθεια και ξαφνικά κατάλαβα ότι λέω ψέματα και στον ίδιο μου τον εαυτό», παραδέχτηκε.
«Ο ένας με κακοποιούσε κατ’ εξακολούθηση. Το είπα στη μαμά μου πολύ αργότερα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3 και έχω μία πολύ αγαπημένη μητριά. Δεν το συζήτησα ποτέ μαζί της. Όταν συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα πόσο κακό μου έχει κάνει και άρχισα να το λέω στις φίλες μου και να μην ντρέπομαι, μου είπαν πάρα πολλοί ότι τους έχει συμβεί και σε εκείνους.»
Αυτό που συγκλονίζει περισσότερο δεν είναι μόνο η πράξη της αποκάλυψης, αλλά το πώς η Καλογήρου περιγράφει τις στρατηγικές που ανέπτυξε ως παιδί για να αντέξει. Η ταύτιση με τους θύτες, η σιωπή, η ανοχή, η απόσυρση σε έναν εσωτερικό φανταστικό κόσμο. Και όταν ρωτήθηκε γιατί δεν το είπε νωρίτερα, απάντησε απλά: «Ήταν δεδομένο. Δεν είχα καταλάβει ότι μου είχε κάνει κακό».
Η εξομολόγηση της Μαρίνας Καλογήρου είναι μια σπάνια στιγμή θάρρους στη δημόσια σφαίρα. Είναι γενναίο ένα δημόσιο πρόσωπο να μιλάει με τόση εντιμότητα για κάτι που κοινωνικά – ακόμα – φέρει ντροπή. Και είναι βαθιά σημαντικό να σπάει αυτός ο κύκλος σιωπής και ενοχής που βαραίνει τα θύματα.
Παρά τη δύναμη της στιγμής, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε τη σχεδόν αμήχανη στάση της παρουσιάστριας, βέβαια, μπροστά σε ένα θέμα που απαιτούσε λίγη περισσότερη μαλακότητα κι ευαισθησία. Η Αθηναΐς Νέγκα επέλεξε μια απόμακρη, ψυχρή προσέγγιση, ίσως από ανάγκη να «μην εκμεταλλευτεί» τη στιγή ή να μην κάνει την κουβέντα τηλεοπτικό θέαμα. Ίσως από φόβο να μη φανεί παρεμβατική. Αλλά, τελικά, αυτό που έλειψε ήταν η ανθρώπινη αντίδραση∙ όχι το δάκρυ ή η έκρηξη, αλλά η ζεστασιά, το κράτημα, η αναγνώριση.
Η αποκάλυψη της Καλογήρου είναι πολύ μεγαλύτερη από ένα τηλεοπτικό στιγμιότυπο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι είναι μια ιστορία που δυστυχώς μοιάζει γνώριμη σε πάρα πολλές γυναίκες και άντρες. Και είναι μια υπενθύμιση ότι ο δρόμος προς τη θεραπεία περνά μέσα από την αναγνώριση, τη φωνή, την αποδοχή ότι κάποια πράγματα δεν τα ξεπερνάς – τα κουβαλάς, αλλά δεν τα αφήνεις να σε ορίσουν.
