Υπάρχει κάτι βαθιά αποκαλυπτικό στη στιγμή που ένας από τους ισχυρότερους άντρες του πλανήτη νιώθει άνετα να σχολιάσει δημόσια το σώμα μιας διάσημης γυναίκας. Όχι τη δουλειά της. Όχι το ταλέντο της. Όχι την πορεία της. Το στήθος της. Γιατί έτσι θυμόμαστε -το 2025 τώρα όλα αυτά έτσι;- τι σημαίνει –ακόμα– να είσαι γυναίκα.
Ο Έλον Μασκ, δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης, άνθρωπος με τεράστια επιρροή στον δημόσιο λόγο, επέλεξε να ανεβάσει ένα meme για τη Σίντνεϊ Σουίνι, με αφορμή την εμφάνισή της στην πρεμιέρα της ταινίας The Housemaid. Ένα φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ στάθηκε αρκετό για να μετατραπεί το σώμα μιας 28χρονης ηθοποιού σε punchline. «Πώς φαίνεται» το στήθος. «Πώς αισθάνεται» η σπονδυλική στήλη. Και από κάτω το σχόλιο: «Δεν πρέπει να είναι εύκολο».
Sydney Sweeney arrives to “The Housemaid” premiere in LA pic.twitter.com/qaVy0VfhHw
— Variety (@Variety) December 16, 2025
Can’t be easy pic.twitter.com/N1Nb7qfq03
— Elon Musk (@elonmusk) December 16, 2025
Το πρόβλημα δεν είναι το meme ασφαλώς, που είναι εξαιρετικά αχρείαστο από μόνο του. Το πρόβλημα είναι η κανονικοποίηση. Το ότι ένας άντρας νιώθει πως μπορεί να αστειευτεί δημόσια για το σώμα μιας γυναίκας χωρίς να θεωρεί ότι αυτό τον εκθέτει. Το ότι η κουβέντα μετατοπίζεται αυτόματα από το έργο της Σουίνι στο στήθος της. Και το ότι, για άλλη μια φορά, η γυναίκα δεν υπάρχει ως υποκείμενο αλλά ως εικόνα προς σχολιασμό.
Οι αντιδράσεις στα social media ήταν έντονες – και δικαιολογημένες. Χρήστες επεσήμαναν τη διαφορά ηλικίας, την αμηχανία, την ακαταλληλότητα. Άλλοι σχολίασαν ειρωνικά, άλλοι με θυμό. Γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Μασκ έχει ιστορικό «αστείων» που αγγίζουν –ή ξεπερνούν– τα όρια, ειδικά όταν αφορούν νεαρές γυναίκες. Από το σχόλιο για τη Σουίνι μέχρι το περσινό tweet προς την Τέιλορ Σουίφτ, όπου της «υποσχόταν» παιδί ως απάντηση στην πολιτική της στάση, το μοτίβο είναι σαφές: γυναίκες που μιλούν, εκτίθενται ή απλώς υπάρχουν, γίνονται αντικείμενα.
Κι αυτό δεν είναι απλώς θέμα ενός άντρα. Είναι θέμα συστήματος. Είναι το βλέμμα που επιμένει να μετρά τη γυναικεία αξία σε εκατοστά, καμπύλες και αντοχή. Είναι η ιδέα ότι μια γυναίκα «προκαλεί» επειδή φόρεσε κάτι που της άρεσε. Ότι το σώμα της είναι δημόσιο αγαθό, διαθέσιμο για σχόλιο, χιούμορ ή ειρωνεία.
Το 2025, οι γυναίκες μπορούν να είναι επιτυχημένες, διάσημες, πλούσιες, ταλαντούχες – και παρ’ όλα αυτά, να κρίνονται πρώτα για το σώμα τους. Να χρειάζεται ακόμα να εξηγούν ότι το ντεκολτέ δεν είναι πρόσκληση. Ότι η εμφάνιση δεν ακυρώνει τη σοβαρότητα. Ότι η επιλογή δεν αναιρεί τον σεβασμό. Και ίσως αυτό να είναι το πιο εξοργιστικό κομμάτι: ότι μετά από τόσες συζητήσεις, τόσα κινήματα, τόση φεμινιστική φωνή, βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο όπου ένας άντρας μπορεί να κάνει ένα «αστείο» για το στήθος μιας γυναίκας και η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το αν «το παρατραβάμε».
Όχι. Δεν το παρατραβάμε. Απλώς κουραστήκαμε.
Γιατί το να είσαι γυναίκα το 2025 σημαίνει να ξέρεις ότι, όσο ψηλά κι αν φτάσεις, κάποιος θα κοιτάξει χαμηλά. Και θα σχολιάσει.
